Θα αναπτύξουμε στο Κιλκίς όλα τα τμήματα αθλητισμού, εκτός ποδοσφαίρου, που μας διαδέχθηκαν άλλοι! Τα ομαδικά, όπως το Χαντ-μπωλ, το Μπάσκετ, το Βόλλεϋ, το αγωνιστικό και πνευματικό Σκάκι και τα ατομικά αθλήματα, όπως ο Στίβος, η Πάλη… . Στο καταστατικό συμπεριλάβαμε και άλλα ατομικά αθλήματα.
Ο Στέφανος Ιωαννίδης, πρωτοπαλαιστής, γεννημένος στο Κεντρικό Κιλκίς, με τέσσερις Ολυμπιάδες στην πλάτη, (1960 Ρώμη, 1964 Τόκιο, 1968 Μεξικό, 1972 Μόναχο, 6ος στο Ευρωπαϊκό το1970), επέμεινε:
…Καλλιεργείστε την Πάλη… η ‘φυλή’ μας έχει τον σωματότυπο που απαιτεί το άθλημα και διαθέτει γερά παιδιά!... Θα διακριθείτε και μαζί με το Κιλκίς και όλη η Ελλάδα… Το έλεγε και το πίστευε!…
Ήδη είχαμε Κιλκισιώτες στους Ολυμπιακούς, Μεσογειονίκες, Πανελληνιονίκες, τον Ιωαννίδη, τον Σιδηρόπουλο, τον Κοκκινίδη, τον Γκέντζο…
Ο Στέφανος επέμενε…
…Θα σας στείλω προπονητή τον Γκέντζο από την Μεγάλη Βρύση. Είναι καλό παιδί και θα σας βοηθήσει… Το είπε και το έκανε! Ο Στέφανος ήταν άνθρωπος της Ομοσπονδίας. Η Γραμματεία αθλητισμού τον ευνόησε να εκμεταλλεύεται, ύστερα από διαγωνισμό, το κυλικείο του Παλαί.
Το πήραμε απόφαση για την πάλη… Ήταν το 1983… Ο Νίκος ανέλαβε όλο το βάρος… Γραφτήκαμε στην Ομοσπονδία Πάλης. Στις εκλογές της Ομοσπονδίας ο Νίκος Χαλκίδης εκλέχτηκε στο διοικητικό της συμβούλιο! Μεγάλη υπόθεση… Έχουμε πλέον σοβαρό άνθρωπο στο κέντρο λήψεων των αποφάσεων, την Αθήνα…
Ο Κώστας Γκέντζος ανέλαβε ομοσπονδιακός προπονητής στο στυλ της ελεύθερης πάλης. Δεσμεύσαμε ως προπονητήριο το βοηθητικό του Κλειστού. Ήρθαν πολλά παιδιά… Ο Γκέντζος έτριβε τα χέρια του… Εκτός από δυνατά ήταν και καλά παιδιά… Γρήγορα φάνηκαν οι δυνατότητες τους…
Στις συναντήσεις με τις ομάδες της Θεσσαλονίκης στο γυμναστήριο της Μίκρας είχαμε τις πρώτες διακρίσεις με τον Γιαννάκη Σαββίδη, τον Θόδωρο Παρασκευαΐδη, τον Φωτάκη Τσαγκαλίδη, τον Θοδωρή Ευθυμιάδη και άλλα νεαρά και ‘ορεξάτα’ παιδιά που δεν συγκρατώ, κοντά σαράντα χρόνια τώρα, τα ονόματα… Λυπάμαι που τα αδικώ!
Την επόμενη χρονιά πήραμε την διοργάνωση του διασυλλογικού βορείου Ελλάδος τον Ιούλιο και του πανελληνίου τον Σεπτέμβριο. Δεν είχαμε ακόμη πολλές απαιτήσεις για διακρίσεις. Μας ενδιέφερε να γίνει γνωστό το ανδροπρεπές άθλημα, που με τον καιρό θα φέρει επιτυχίες… Όπως και έγινε… και γίναμε γνωστοί στο πανελλήνιο και τα Βαλκάνια… Ακόμη όσο ήμασταν εμείς στα πράγματα…
Ενθυμούμαι στην πρώτη διασυλλογική διοργάνωση στο Κιλκίς. Μας φέρανε, στρώσανε και είδαμε για πρώτη φορά στρόγγυλο ‘ταπί’. Όρος απαράβατος: Απαγορεύεται να ποδοπατείται με σκληρά υποδήματα!
Η μεγάλη αίθουσα του γυμναστηρίου δεν είχε ακόμη κερκίδες. Βάλαμε σχοινιά για τον κόσμο, σε απόσταση χεριού από το ταπί. Θυμάμαι τον νεαρό Αναστασιάδη από την Μεγάλη Βρύση, που όσο τον ζόριζε ο αντίπαλος από την Θεσσαλονίκη, αυτός όλο και προσπαθούσε να βγει με τα γόνατα από τον κύκλο για να πάρει κάποια ανάσα. Ώσπου έγδαρε τα γόνατα, απόκαμε και παραδόθηκε… Αλλά και τον Ζάχο Βασιλειάδη στους εφήβους, γερό παιδί, που έδινε με σοβαρές διεκδικήσεις τον αγώνα για την νίκη. Σε μια ασφυκτική λαβή γύρω από τον αυχένα από τον εμπειρότερο αντίπαλο, βλέπουμε να επεμβαίνει από τα σχοινιά η μακαρίτισσα μητέρα του, από τις καλύτερες μάνες του Κιλκίς και με απειλητικές χειρονομίες προς τον διαιτητή, έδωσε άλλη νότα στον αγώνα… Κάποιοι γέλασαν, με την κίνηση της ‘απτόητης’ μάνας:
…Νέπαι, θα φουρκίζι’ ατον, ‘κ’ ελέπ’ς ατον… Θα φουρκίζι’ ατον… Και απευθυνόμενη στον ‘παλλήκαρο’ γιο της:
…Ζάχο, πουλί μ’, άφ’ ς ατον…, αποδέβ’ ατον…, άφ’ς ατον να νικά σε…,
… ιλαζούμ’ ‘κ’εν!…
Αλλά ο Ζαχαρίας είχε ποντιακό γινάτι… Έχασε τελικά στα σημεία, αλλά έχασε παλικαρίσια! Όχι με εγκατάλειψη…
Αν θυμάμαι καλά, πήγαμε πολύ καλά με τον Γιάννη Σαββίδη, ‘ώριμο’ παλαιστή και αναγνωρίσιμο με αυτιά ‘λαβάσια’ (δίκην λαγάνας), το παραπάνω Ζαχαρία Βασιλειάδη και Φώτη Τσαγκαλίδη (παίδες) και ικανοποιητικά με τον Θοδωρή Ευθυμιάδη στους παίδες και τον Θόδωρο Παρασκευαΐδη στα περισσότερα κιλά…
Αναμνήσεις, που, όταν χαράσσονται, δύσκολα ξεχνιούνται…