Με την διαβολεμένη όρεξη που φέρνει ο διαβήτης. Και να το ζάχαρο του φίλου μας μόνιμα στα ύψη! Φυσικά συχνές είναι σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιπλοκές. Συνήθεις είναι οι εύκολες λοιμώξεις και δη οι ουρολοιμώξεις.
Κάποιο απόγευμα ο συνεργάτης μου, μεταφέρθηκε με υψηλό πυρετό στο νοσοκομείο του Κιλκίς.
Οι πρώτες εξετάσεις έδειξαν υψηλά νούμερα στο ζάχαρο του αίματος και των ούρων. Κοντά στα 600! Έγινε επανάληψη της εξέτασης για διασταύρωση. Στα ίδια επίπεδα τα αποτελέσματα!
Έκπληκτος ο νεαρός εφημερεύων ιατρός αναφωνεί από το γραφείο του που ήταν δίπλα στο δίκλινο του νεοεισαχθέντος ασθενή:
Δεν είναι δυνατόν! Με τόσο σάκχαρο ο ασθενής θα πρέπει να είναι σε κώμα…
Άκουσε ο ασθενής μας με το μισοθολωμένο μυαλό, περισσότερο από τον πυρετό και λιγότερο από το υψηλό ζάχαρο, άκουσε λέγω τον γιατρό, να μιλά ότι ένας τέτοιος ασθενής θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε σε κώμα και με όση δύναμη του απέμεινε προσπάθησε να φωνάξει, για να ακουστεί στο διάδρομο: Είμαι σε κόμμα, γιατρέ, μην ακούς κανέναν… Είμαι στο κόμμα του Δήμαρχου…
ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΤΟΝ ΠΕΘΕΡΟ ΜΟΥ
Απόγευμα προς το βράδυ είμαι εφημερία στην Παθολογική κλινική στο νοσοκομείο του Κιλκίς. Η αριστερή πτέρυγα για αυτόν που ανεβαίνει τις σκάλες, εκεί που είναι σήμερα η καρδιολογική, ανήκε τον καιρό εκείνο (1974) στην μαιευτική κλινική. Ήταν φυσικό να έχουμε άμεση επαφή με την κίνηση στον όροφο, αφού η παθολογική ήταν δεξιά, εκεί που είναι και σήμερα.
Απογευματινή αδελφή υπηρεσίας στη μαιευτική, η ακούραστη πρακτική αδελφή Άννα από ‘καυκάσικο’ χωριό του κάμπου. Χρυσή καρδιά η Άννα, πολύ καλαμπουρτζού, με γνήσια ποντιακά, πειραχτήρι μεγάλο, όλοι επιδίωκαν να την έχουν παρέα στην εφημερία τους!
Άλλωστε τα εξωτερικά ιατρεία το απόγευμα δεν είχαν μεγάλη κίνηση, τα ασφαλιστικά ταμεία δεν καλύπτανε με βιβλιάρια τότε εργαστηριακές εξετάσεις,( ακτινογραφίες, αίμα, ούρα κλπ), ούτε και φάρμακα, όπως τώρα. Γι’ αυτό έρχονταν μόνο τα σοβαρά περιστατικά τα οποία γίνονταν εισαγωγή.
Από τις έγκυες όμως, όσες έρχονταν, ήταν συνήθως οι ετοιμόγεννες. Η πρώτη υποδοχή από την αδελφή υπηρεσίας.
Με τα χέρια στη μέση και σε πλήρη λόρδωση (χαρακτηριστική εικόνα), με το ωχ και το αχ και βαχ, χαρακτηριστικό ότι άρχιζαν οι πρώτοι πόνοι του τοκετού, η νεαρή Πόντια νύφη από μεγάλο χωριό του δυτικού Κιλκίς, αφού ανέβηκε με δυσκολία τις εσωτερικές μαρμάρινες σκάλες, πήρε τη στροφή για τη μαιευτική. Από πίσω και σε απόσταση με κάπως διστακτικό βάδισμα ένας ασπρομάλλης, συνήθης τύπος Καυκάσιου χωρικού.
Ένα σύντομο ιστορικό από την αδελφή Άννα, μέχρις ότου ανεβεί ο εφημερεύων βοηθός της κλινικής, (συνήθως ήταν ο Λεωνίδας τα χρόνια εκείνα).
Η Άννα άρχισε με την κλασσική ερώτηση σε αυτές τις περιπτώσεις:
Πότε είχες τελευταία τον ‘κύκλο’ σου; (ή κάπως έτσι…)
Διέκοψε το αχ και το βαχ η νύφη, ακούμπησε στον πάγκο, και …
…Κύκλο είπες; …Πότε τον είχα τελευταία;
Ναι πότε τον είχες για τελευταία φορά, επέμενε η Άννα, που ήθελε να προχωρήσει περισσότερο, όπως συνήθιζε, για να κερδίσει την συμπάθεια της επίτοκης, όπως:
… Άσε και τα πολλά νάζια και τα αχ και τα βογκητά… Όταν …κλπ, κλπ…, ήταν καλά; Ορίστε που έφτασες!... Ποια ήταν η τελευταία φορά; …, δε θυμάσαι έεε;…
Για ποιον ‘κύκλο’ ρωτάς, τόλμησε να πει η φοβισμένη, από το εισαγγελικό ύφος της Άννας, νεαρή Πόντια νύφη. Ααα, …κατάλαβα! …Σάμπως θυμάμαι!... Και αμέσως μετά!
…Α!, εστά, (στάσου), να ρωτούμε …τον πεθερό μ’!...
(Ο γεράκος που την συνόδευε και ερχόταν από πίσω ήταν ο πεθερός της. Όπως εξηγήθηκε αργότερα, ο πεθερός είχε σημειωμένο τον χρόνο που έφυγε ο γιος του στη Γερμανία. Αυτό που θυμόταν η νύφη, ήταν ότι συνέπιπτε με το τελευταίο ζητούμενο της Άννας)
Τόσο ήθελε η ανοιχτόκαρδη και καλοπροαίρετη Άννα, να το κάνει ανέκδοτο!…
Σκέφθηκε, ότι άξιζε να γράψει την στιχομυθία στην εφημερίδα, αλλά τότε δεν υπήρχε ακόμη τύπος στο Κιλκίς… Κυκλοφόρησε, ως ‘καυκάσικο καλαμπούρι’ μόνον στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Το αναφέρω μετά πενήντα χρόνια…
Κιλκίς Μάρτιος 2019
