Η αποκάλυψη έσκασε σαν βόμβα, λίγες μόνο ώρες μετά την απόφαση της Βουλής να παραπέμψει πρώην υπουργούς και πρωθυπουργούς για το σκάνδαλο Novartis. Κι αφού ο Αλέξης Τσίπρας είδε πως, ούτε η υπουργός σκόπευε να παραιτηθεί, ούτε ο απόηχος να κοπάσει, απέπεμψε από την κυβέρνηση, τόσο την ίδια, όσο και τον σύζυγό της.
Το επίδομα ήτανε βεβαίως νόμιμο και είχε υπερψηφιστεί κι από τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ό,τι είναι νόμιμο όμως, δεν είναι και ηθικό: Την ώρα που η κυβέρνηση κι οι τράπεζες προχωρούνε σε πλειστηριασμούς ακινήτων της μεσαίας τάξης, η επιδότηση του ενοικίου ενός υπουργικού ζεύγους με συνολικό μηνιαίο εισόδημα άνω των 500.000 ευρώ, συνιστούσε πραγματικό σκάνδαλο.
Η αποπομπή της Ράνιας Αντωνοπούλου και του Δημήτρη Παπαδημητρίου, οριακά μονάχα επουλώνει το τραύμα της κυβέρνησης. Δεν σκανδαλίζει τον πολίτη μονάχα η εικόνα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (στην πλειοψηφία της) που εν ώρα κρίσης στελεχώνεται από πλουσίους. Είναι κι η αίσθηση του ξεπεσμού δύο ανθρώπων, που θα μπορούσαν με τα δικά τους χρήματα να νοικιάσουν όποιο διαμέρισμα ήθελαν, αλλά προτίμησαν να καταφύγουν στον “οβολό της χήρας”. Είναι και η εικόνα μιας κυβέρνησης, που στην αρχή υποσχόταν να μειώσει ακόμα και τα βουλευτικά αυτοκίνητα, για να καταλήξει να επιδοτεί το νοίκι υπουργών της. Η πικρή η σκέψη ότι “όλοι ίδιοι είναι”, σκεπάζει το όποιο κυβερνητικό έργο, ενισχύει την αγανάκτηση, διευκολύνει τον εκφασισμό της κοινωνίας.
Υπάρχει όμως πάντα και μία άλλη οπτική: Η Ελλάδα σαν χώρα, δεν έχει “πάγκο”, δεν έχει αναπληρωματικούς. Το πολιτικό και επιστημονικό προσωπικό της είναι δεδομένο και είναι ολιγάριθμο. Ακόμα και τα μεγάλα κόμματα της χώρας αδυνατούν να ανανεωθούν, όχι μονάχα γιατί τους λείπει η θέληση, αλλά γιατί τους λείπουν οι άνθρωποι. Η Ράνια Αντωνοπούλου και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ενίσχυσαν συμβουλευτικά την κυβέρνηση Παπανδρέου και στη συνέχεια ανέλαβαν υπουργεία στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας αφήσει στις ΗΠΑ μια εξαιρετικά επιτυχημένη προσωπική καριέρα. Αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι μετέχουνε σε μία κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την κοινωνική δικαιοσύνη, και τους αντιμετωπίσουμε ως απλούς τεχνοκράτες, (σαν αυτούς που κάποιοι λένε ότι θα πρέπει να διοικήσουν την Ελλάδα αντί για τους πολιτικούς), πόσοι απλοί τεχνοκράτες θα άφηναν μία καριέρα στον ΟΗΕ, στο αμερικανικό Κογκρέσο, σε διεθνούς φήμης οικονομικά ινστιτούτα, για να αναλάβουν υπουργεία στην χρεοκοπημένη Ελλάδα των Μνημονίων;
Οι ετήσιες καθαρές απολαβές του υπουργού της Οικονομίας, μόλις και ξεπερνούν τις 70.000 ευρώ, με απαγόρευση να επενδύει σε οφ σορ εταιρείες, και με ηθική επίκριση σε περίπτωση που διατηρεί χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού. Την ίδια ώρα, ο μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού, Νικ Καλάθης, επισήμως λαμβάνει περί τα 2 εκ. ευρώ. Από τον υπουργό περιμένουμε το θαύμα της ανάταξης της οικονομίας, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την προσέλκυση επενδύσεων, και από τον μπασκετμπολίστα “να πάρουμε το ευρωπαϊκό”. Τι έχει άραγε περισσότερη σημασία;
Πριν λίγες μέρες, η αμερικανική εταιρεία Tesla, ένας κολοσσός των φωτοβολταϊκών ενεργειακών συστημάτων, ανακοίνωσε πως ιδρύει κέντρο έρευνας και τεχνολογίας στην Ελλάδα, και αναζητά τεχνικό προσωπικό και συνεργασίες με τα ελληνικά ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν ξέρουμε ποια ήταν η συμβολή του υπουργικού ζεύγους στην απόφαση αυτή. Ξέρουμε ωστόσο πως η είδηση πέρασε στα ψιλά, και πως σε αντίθεση με το επίδομα των υπουργών, απουσίασε απ' τις συζητήσεις μας...