Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 9:02:04 πμ
Τρίτη, 20 Φεβρουαρίου 2018 20:47

Το πουλάκι της μοίρας σας

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

 

Είπα για το γενικό φαινόμενο, ότι οι άνθρωποι ‘‘δένουν κόμπο’’ τα λόγια του γιατρού, ιδιαίτερα, όταν αυτά αναφέρονται στον ευαίσθητο  χρόνο της προσδοκώμενης επιβίωσης. Πόσο δηλαδή προβλέπεται να ζήσουν! Και όσο μεν είναι νέοι, τα παίρνουν για αστεία τα λόγια του ‘τολμητία’ ιατρού, γιατί θεωρούν ότι είναι μακρύς ακόμη ο χρόνος και εν πάση περιπτώσει, έχει ο Θεός! Ωστόσο όσο πλησιάζουν και κοντεύουν τα χρόνια της πρόβλεψης, όλο και συχνότερα θυμούνται τα λόγια ‘’εκείνου’’ του γιατρού!

 
   Και καλά ο μακαρίτης πλέον Ηλίας ο επονομαζόμενος Κουγιουμτζής, (του προηγούμενου σημειώματός μας) από την Ποντοκερασιά, περιχαρής πίστεψε, ότι θα διαψεύσει έναν αγροτικό γιατρό, τον Τάσο Αμανατίδη, που μίλησε για προσδόκιμα  ογδόντα πέντε χρόνια, που επί τέλους τον βόλευαν, γιατί δεν ήταν λίγα τα ογδόντα πέντε, αλλά ο ημέτερος ‘έξυπνος’ πατέρας, που μας ήρθε και ‘εγγράμματος’ από τον Πόντο, να πέσει θύμα στο ‘προφητικό’ πουλί θαύμα  της εμποροπανήγυρης του Κιλκίς, κάπου γύρω ή μετά  το ’30, πάει πολύ! Ο πατέρας μας Τήμος, (το Τήμος, επί το ποντιακότερο, από το Δήμος – Δημήτρης), ο οποίος αλλού και αλλού έλεγε, ότι δεν πιστεύει στις προδητείες, τις προλήψεις, τις αόρατες δυνάμεις και τα λοιπά ‘φαντάσματα’, το  να  κρατά ως  επτασφράγιστο μυστικό στο μυαλό του τον συμβολικό αριθμό 72 του πουλιού, του λαοπλάνου της εμποροπανήγυρης του Κιλκίς, να τον σκέπτεται, (τον αριθμό) και να τον βασανίζει επί σαράντα χρόνια, είναι άξιο νομίζω κάποιας αναφοράς.
   Ο πατέρας μας, γεννημένος στον Πόντο στα 1902, βρέθηκε τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς, νέος και δυνατός τότε, στην ετήσια, κατά μήνα Σεπτέμβριο, εμποροπανήγυρη της πρωτεύουσας της επαρχίας Κιλκίς. Θα πρέπει να εντυπωσιάστηκε από τα εκθέματα των παραγωγών, να διασκέδασε αρκετά με τα δρώμενα στην εμποροπανήγυρη, όπως με το παιδί θαύμα, τους ταχυδακτυλουργούς, τους κροκόδειλους και τα άλλα άγρια θηρία.
Είπε να δοκιμάσει και την τύχη του με το πουλάκι, που τα βρίσκει, τα λέει και τα προλέγει όλα, με 20 λεπτά της δραχμής.
 Ένας τσαρλατάνος κομπογιαννίτης εκπαιδευτής πουλιών, διέταζε το πουλάκι ‘του Θεού’, να ανασύρει από ένα μάτσο πολλών μικρών φακέλων στη σειρά βαλμένων σε ανοιχτή κασσετίνα, την τύχη του πελάτη - θύματος της περιέργειάς και ευπιστίας του!
   Στον πατέρα μας Τήμο, έλαχε εκτός των άλλων ένα χαρτί, που περιείχε ο ‘τσιμπημένος’ από το σοφό πουλί φάκελος, με γραμμένη την συμβουλή να προσέχει τον αριθμό 72, γιατί κάτι σοβαρό θα συμβεί σε αυτόν, που να έχει σχέση με τον αριθμό αυτόν! Συγκεκριμένα έγραφε το χαρτί που τσίμπησε το πουλί:
Απ’ τις αρρώστιες που θα δεις, καμιά μη σε φοβίσει…
  Την θέρμη* σκέψου στα 72, μη μπει και σε θερίσει…
      
  Δεν το έδωσε ιδιαίτερη σημασία ο πατέρας τότε, φανερά άλλωστε έλεγε, ότι δεν τα πιστεύει αυτά, γιατί το εβδομήντα δύο (72) στη ζωή του είχε δρόμο πολύ, είτε ως χρονολογία, είτε ως ηλικία, αλλά ωστόσο τα τύπωσε καλά στο μυαλό του. Το σοφό πουλί είπε να έχει το νου του στο 72!
   Τα χρόνια περνούσαν, ήρθαν και τα δύσκολα, κατοχή, εμφύλιος, φτώχεια, τα βρογχικά του πατέρα περίσσευαν, (άλλη μάστιγα της γενιάς εκείνης), η ανάσα ‘‘κόνταινε’’, αλλά ο πατέρας αγέρωχος τα προσπερνούσε, όσο το 72, με ότι αυτό σήμαινε, είτε ως χρονολογία, είτε ως ηλικία, ήταν μακριά και δεν τον ακουμπούσε! Όμως κάποτε θα πλησίαζε τον σημαδιακό αριθμό και αυτό τον στενοχωρούσε, όσο σκεπτότανε, πως πλησίαζε!
  Φανερά το συνδύαζε με την προοδευτική επιβάρυνση των χρόνιων αναπνευστικών του προβλημάτων. Δεν αποκάλυπτε τις μύχιες φοβίες του, αλλά ένας προσεκτικός συνομιλητής και παρατηρητής μπορούσε να καταλάβει, που το πήγαινε εμμέσως, όταν έλεγε λίγους μήνες νωρίτερα, πριν μπει το κρίσιμο έτος 1972!  Όπως, …αυτά τα παπούτσια, που αγόρασα, θα είναι τα …τελευταία, ή το άλλο, …καλά είναι να μαζευτούνε όλα τα παιδιά, να κάνουμε όλοι μαζί αυτήν την πρωτοχρονιά και άλλα παρόμοια, που έδειχναν πως τον απασχολούσε όσο πλησίαζε η χρονιά του ’72!
   Όμως ο χρόνος του 1972 ήρθε και κύλησε, όπως και οι προηγούμενοι, εγώ δε, ως γιατρός πλέον, φρόντιζα την συντήρηση των ‘’βρογχικών’’ και του άσθματος που τα συνόδευε, όχι μόνο με φάρμακα, αλλά και με περιοδικούς ελέγχους στο νοσοκομείο του Κιλκίς, στο Κέντρο νοσημάτων θώρακος Θεσσαλονίκης (αργότερα Παπανικολάου) και αλλού, σε ιδιώτες ειδικούς κλπ, μέχρι που όταν το ‘δαιμονικό’ έτος 1972 πήρε να εκπνέει, άρχισε να ανασάνει καλύτερα ο πατέρας Τήμος!
   Ο επόμενος χρόνος πέρασε σχετικά εύκολα, που παρά τα μόνιμα αναπνευστικά προβλήματα, ο πατέρας ήταν ανορθωμένος ψυχολογικά!
  Έλα όμως που το μεθεπόμενο χρόνο συμπλήρωνε το 72ο έτος της ηλικίας του! Ποιος ξέρει, έλεγε, μπορεί το ‘σοφό’ πουλί του γύφτου να εννοούσε, ότι το κακό θα συμβεί στα 72 μου χρόνια και όχι στο ’72 της χρονιάς, που πέρασε άλλωστε ανώδυνα!
   Άλλες μελαγχολικές σκέψεις άρχιζαν να τον ζώνουν εκ νέου μετά την εκπνοή του ενδιάμεσου χρόνου. Επί πλέον περνούν και τα χρόνια και ο πατέρας, πολυμαθέστατος, γνωρίζει ότι ο μέσος όρος ηλικίας του Έλληνα είναι στα 72 στους άνδρες και 74 χρόνια στις γυναίκες, (τότε). Βαρεθήκαμε να τον ακούμε να μας υπενθυμίζει, ότι ο Βενιζέλος, ολόκληρος κυβερνήτης Βενιζέλος, πέθανε στα 72 του…!
   Νέα τελευταία σακάκια και παπούτσια κλπ και όλα τα έβλεπε να στερεύουν, εκτός από το ρακί, που  φρόντιζε να υπάρχει πάντα ‘κάβα’ στο σπίτι. Και εκείνος ο καθηγητής της πνευμονολογίας Σταυρόπουλος, που τον εξέτασε παρουσία του υιού ιατρού Τάσου, ήταν ανάγκη να διαπιστώσει ότι μόνον 5% του πνευμονικού παρεγχύματος** λειτουργεί και αυτό μαθηματικά να τείνει προς προοδευτική μείωση!
  Του έγινε πλέον πίστη! Το διαβολικό πουλί δεν έπεσε έξω!
  Όλοι εμείς της οικογένειας περάσαμε δύσκολη χρονιά το 1974, όσο μετρούσε τα 72 του χρόνια ο πατέρας.  Ευτυχώς ανακάλυψε τη διέξοδο της ρακής και περνούσε αρκετές ώρες της ημέρας ξεχασμένος!
   Το 1974 ήρθε και πέρασε χωρίς καμιά σοβαρή για τον 72χρονο πατέρα επίπτωση στην ανάσα του, αλλά ανασάναμε καλύτερα όλοι εμείς στο σπίτι. Όταν δε βεβαιώθηκε σίγουρα, ότι το ‘αφορισμένο’ πουλί της μοίρας*** έπεσε έξω οριστικά, άρχισε πλέον να έχει άλλα ενδιαφέροντα και να φιλοσοφεί τη ζωή πάνω σε νέες βάσεις!
   Ο πατέρας Τήμος, (για την ιστορία και για τους πιστούς αναγνώστες μας), εγκατέλειψε τα εγκόσμια και μας άφησε οριστικά, μετά τρία χρόνια σε ηλικία 75 χρόνων τον Φεβρουάριο του 1977, υποκύψας τελικά στην αναπνευστική του ανεπάρκεια, όταν εξαντλήθηκε και το 5% του πνευμονικού παρεγχύματος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του καθηγητή πνευμονολογίας Σταυρόπουλου!

   *Θέρμη: Θέρμες λέγονταν γενικά οι ελώδεις πυρετοί, η ελονοσία, η μάστιγα των κουνουπιών, που αποδεκάτισαν τους υποσιτισμένους και αδύνατους οργανισμούς των προσφύγων τις πρώτες δεκαετίες από της εγκαταστάσεώς τους.
   **Πνευμονικό παρέγχυμα: Οι πνευμονικές κυψελίδες, όπου γίνεται η οξυγόνωση του αίματος στα πνευμόνια με την αναπνοή.
   ***Για τις ανάγκες της τοπικής ιστορίας, ενθυμούμαι, ότι το πουλί της μοίρας συνέχισε, για τους αφελείς, τις προφητείες του στο Κιλκίς και στην δεκαετία του ’50 – ’60, εποχή που ήμουν μαθητής Γυμνασίου. Ο Γιώργος Χαλκίδης συνταξιούχος του ΟΤΕ, μεγαλωμένος στο ‘παζάρι’, θυμάται τον γύφτο με το πουλί και τα Σάββατα στην εβδομαδιαία αγορά, μέχρι και μετά το ’60! .

 

Κιλκίς Φεβρουάριος 2018