Το λαϊκό αισθητήριο, όσο κι αν επηρεάζεται από υστερόβουλες και ανεύθυνες πηγές, πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη πριν από κάθε ιστορικής σημασίας απόφαση. Και για να είναι αυτό το λαϊκό αισθητήριο, ορθά και σοφά τοποθετημένο, θα πρέπει να έχει υπεύθυνη ενημέρωση, νηφάλια παράθεση επιχειρημάτων, χωρίς κραυγές εξαλλοσύνης και ακραίες συμπεριφορές. Κάτι δηλαδή που δεν εφαρμόσθηκε κατά την χρονοβόρα πορεία της νέας απόπειρας για διευθέτηση του ονοματολογικού ζητήματος των βόρειων γειτόνων μας.
Μια διαδικασία που ολοκληρώθηκε περίπου «εν κρυπτώ και παραβύστω» με το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα των σημείων Εθνικού Διχασμού. Με σημεία που παραπέμπουν ευθέως, σε άλλες εποχές που τόσο ακριβά πλήρωσε ο λαός και το Έθνος μέσα από Εθνικές Καταστροφές.
Είναι σαφές, ότι κάποια στιγμή το «Ονοματολογικό» θα έπρεπε να διευθετηθεί οριστικά. Να συνομολογηθεί όμως μια συμφωνία που να σέβεται την αδιαφιλονίκητη Ιστορία της περιοχής, που δεν επιδέχεται καμία σοβαρή επιστημονική παρερμηνεία. Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις που αποτελούν προϋπόθεση για κάθε συμφωνία, θα πρέπει να περιέχουν τα απαράβατα δίκαια της κάθε συμβαλλόμενης πλευράς. Να εμπεριέχουν, εν τέλει, τα απαράγραπτα δίκαια του κάθε μέρους με αναλογία που δεν θα αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Η θολή εικόνα που επικράτησε κατά τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, οδήγησε σε μια ανάλογη συμφωνία που υπογράφηκε την Κυριακή 17 Ιουνίου 2018 στις διασυνοριακές Πρέσπες. Μια συμφωνία που αφήνει περισσότερες εκκρεμότητες απ’ όσες προϋπήρχαν. Δημιουργεί Δίκαιο προς όφελος εκείνων που τόσον καιρό διεκδικούν αδιανόητες παραχωρήσεις. Εκείνες τις παραχωρήσεις δηλαδή που, απ’ όλους τους Έλληνες πολίτες εθεωρούντο απαράβατες «κόκκινες γραμμές».
Εθεωρείτο, για παράδειγμα, αδιανόητη η επίσημη και με ελληνική υπογραφή αναγνώριση Μακεδονικής Ταυτότητας. Όπως εθεωρείτο αδιανόητη και η αναγνώριση Μακεδονικής Γλώσσας. Ο χαρακτηρισμός ενός πολίτη της πρώην πλέον FYROM ως «Μακεδόνα/πολίτη της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας», συνιστά ευθεία κατάργηση της ιστορικής πραγματικότητας και εγκαθίδρυση μιας άλλης πραγματικότητας εντελώς ψευδεπίγραφης. Μπροστά σ’ αυτό το κρισιμότατο σημείο αιχμής, όλες οι άλλες παραχωρήσεις συνιστούν απλές «τεχνικές λεπτομέρειες».
Φθάνουμε δηλαδή στο σημείο να θέτουμε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τα σήματα στα οχήματα της «Βόρειας Μακεδονίας», την «ταυτότητα» του περίφημου Μακεδονικού Χαλβά και άλλα πολλά και εξαιρετικά σημαντικά, πλην όμως, ωχριώντα μπροστά στην Ταυτότητα και τη Γλώσσα.
Προκαλεί επίσης οργή η συμφωνηθείσα περιγραφή σε πλακίδια και πινακίδες της πραγματικής ιστορικής προέλευσης των ιστορικών μνημείων της γείτονος. Μπροστά στην τεράστια «φιγούρα» των φαραωνικών μνημείων της αποθέωσης του κιτς, αυτές οι πινακίδες «ιστορικής πληροφόρησης» αποτελούν γραφικές παρωνυχίδες που, απλώς, πιστοποιούν τα ανιστόρητα συμφωνηθέντα.
Οι παραπάνω λόγοι είναι ενδεικτικοί για τη στάση της Περιφερειακής Ενότητας Κιλκίς αρνητικά απέναντι στην νεότευκτη συμφωνία. Με την επισήμανση, ότι μέχρι την τελική της κύρωση υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος. Υπάρχει δηλαδή ο ανάλογος χρόνος για να περισωθεί ό,τι μπορεί να κατοχυρωθεί ιστορικά υπέρ των απαράγραπτων δικαίων μας. Είμαστε θετικοί στην επιτέλους, επίλυση της διαφοράς. Αλλά καθόλου πρόθυμοι για μια συμφωνία που μας «καταργεί» στην πράξη ιστορικά.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα πρέπει, διδασκόμενες από το οδυνηρό παρελθόν, να ομονοήσουν στα αυτονόητα. Και να «σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται». Το οφείλουν, και το οφείλουμε όλοι μας, όχι μόνο στον εαυτό μας, ούτε μόνο στην Ιστορική μας Μνήμη. Το οφείλουμε πάνω απ’ όλα στις επερχόμενες γενιές.
Υ.Γ. Στον αγώνα αυτόν, είναι λάθος να εμφανίζονται ως μόνοι πρωταγωνιστές οι κάτοικοι της Μακεδονίας μας. Δεν αποτελεί μια τοπική, διασυνοριακή έστω, διένεξη. Έτσι δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις διεθνώς. Η υπόθεση αφορά σε όλη τη χώρα, σε όλο το Έθνος, όπου Γης.