Η επέτειος της Επανάστασης του 1821 ανάμεσα στα πολλά και πλούσια συμπεράσματα που μας προσφέρει, μας διδάσκει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην κατεύθυνση της κοινωνικής προόδου, αν ο λαός και τα καταπιεσμένα στρώματα δεν πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Ειδικά, σήμερα, που το κυρίαρχο κοινωνικό και οικονομικό σύστημα δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει στην ανθρωπότητα, εκτός από φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά και καταστροφές, που δεν μπορεί να προστατέψει την ανθρώπινη ζωή από σεισμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές, ασθένειες.

Όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά, μαζί με τους εκπροσώπους τους στην Τοπική Διοίκηση και ενταγμένες στη γραμμή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ήταν και είναι συστρατευμένες στο στόχο να στηρίξουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στο στόχο της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι’ αυτό και τα μετράνε όλα με τη λογική του «κόστους – οφέλους».

Μπροστά σ’ αυτό το στόχο τα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Γι’ αυτό, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, εν έτη 2020, να έχουν όλοι οι άνθρωποι εργασία, δομές κοινωνικής πρόνοιας και στήριξης, σύγχρονα εξοπλισμένα και στελεχωμένα σχολεία και παιδικούς σταθμούς, ελεύθερο χρόνο, ελεύθερη πρόσβαση στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, να μπορούν να προστατεύονται με τα κατάλληλα αντισεισμικά, αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά έργα από φυσικές καταστροφές, να αναπτύσσουν σύγχρονο εξοπλισμένο και στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας, να αναπτύσσουν την έρευνα για την προστασία της ανθρώπινης υγείας από ασθένειες, τελικά οι λαϊκές οικογένειες μένουν απροστάτευτες.

Σήμερα, τιμώντας την Επανάσταση του 1821, είναι αναγκαίο ο λαός μας να παλέψει για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του, να ανατρέψει την αιτία που μπαίνει εμπόδιο στην κοινωνική ανάπτυξη και πρόοδο.

Όσο και αν η κυρίαρχη τάξη – και τότε – προσπαθούσε να πείσει πως τίποτα δεν αλλάζει, να κρατήσει τα καταπιεσμένα στρώματα με το κεφάλι σκυμμένο, να λένε και «ευχαριστώ» για τα ψίχουλα που έπαιρναν, να «φιλούν το χέρι» των εκμεταλλευτών τους, να έχουν τα στόμα τους κλειστό, η ιστορία απέδειξε πως όταν οι λαοί δεν μένουν σιωπηλοί, όταν δυναμώνουν τη φωνή τους για τα δικά τους δικαιώματα και ανάγκες, τότε σπάνε το φόβο και αλλάζουν τα πράγματα.

Γι’ αυτό και σήμερα, εν μέσω πανδημίας, ο λαός μας χρειάζεται ΤΩΡΑ και όχι ΜΕΤΑ, να δυναμώσει τη φωνή του:

• για να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία και την ενίσχυση του υγειονομικού προσωπικού (με υλικά και μέσα, με προσλήψεις προσωπικού, με επίταξη των ιδιωτικών μονάδων και ένταξή τους στον κρατικό σχεδιασμό) και
• για να μην μπουν σε καραντίνα τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα (όπως άδειες, μισθοί, μέτρα προστασίας στους εργασιακούς χώρους).

Μένουμε δυνατοί! Δεν μένουμε σιωπηλοί!