Πρόθυμα οι Ρομά δέχτηκαν το συνεργείο και όσοι δεν είχαν καλυφθεί πρόσφατα με εμβολιασμό φρόντισαν να το κάνουν, προκειμένου να θωρακίσουν τις οικογένειες τους από τον κίνδυνο εξάπλωσης της ιλαράς .
Ένα μικρό οδοιπορικό στον καταυλισμό των Ρομά, μας δείχνει ποιοί και πόσοι είναι και κάτω από ποιές συνθήκες ζουν.
Η παρουσία τους στην περιοχή χρονολογείται στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ο καταυλισμός τους βρίσκεται δυτικά του Αξιού ποταμού, σε χώρο του βιομηχανικού πάρκου και συνορεύει με το κτηνοτροφικό πάρκο. Μόνιμοι κάτοικοι του καταυλισμού είναι περίπου 80 παιδιά και 30 ενήλικες. Είναι Έλληνες πολίτες και δημότες του Δήμου Παιονίας.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν, διακρίνεις το χαμόγελο, την ευγένεια , την αισιοδοξία, τη θέλησή τους να συνεργαστούν με τις κοινωνικές υπηρεσίες και τις αρχές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει συντάξει χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων που η χώρα μας υιοθέτησε το 2008 με την κύρωση της συνθήκης της Λισσαβόνας νόμος 3671/2008.
Το υπουργείο εργασίας,κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής αλληλεγγύης με την ειδική γραμματεία κοινωνικής ένταξης των Ρομά, προχώρησε σε σχέδιο δράσης για την κοινωνική ένταξη τους στους Δήμους.
Κατέγραψε 3 κατηγορίες καταυλισμών
• Κατηγορία τύπου 1
• «Άκρως υποβαθμισμένες περιοχές»
Συνθήκες διαβίωσης μη αποδεκτές με καλύβια, παραπήγματα και απουσία βασικών υποδομών.
• Κατηγορία τύπου 2
«Μικτός καταυλισμός»
Ανάμιξη σπιτιών με πρόχειρες κατασκευές με μόνιμη συνήθως χρήση και μερική υποδομή (ύδρευσης , ηλεκτροδότησης , οδοποιίας).
• Κατηγορία τύπου 3
«Γειτονιά»
Σε μόνιμη χρήση, συχνά σε υποβαθμισμένες περιοχές του αστικού ιστού.
Ο καταυλισμός των Ρομά του Δήμου Παιονιας είναι κατηγορίας τύπου 1.
Το Υπουργείο δίνει την δυνατότητα στους Δήμους αφού παραχωρήσουν ανάλογο χώρο και με 100% δωρεάν χρηματοδότησης να προχωρήσουν σε σταδιακή μετεγκατάσταση αυτών των ευπαθών κοινωνικών ομάδων και με προγράμματα που υπάρχουν να βοηθούν για πλήρη ένταξη στον κοινωνικό ιστό οργανώνοντας τις κοινωνίες τους.
Παρέχεται επίσης με πρόβλεψη στο πρόγραμμα του Υπουργείου, η δυνατότητα στους Δήμους ακόμη και σε πρόχειρα στημένους καταυλισμούς, να φτιάξουν υποδομές.
Πόθος και αίτημα αυτών των Μποέμ της κοινωνίας μας, είναι να χαλικοστρωθεί ο υπάρχων χωματόδρομος περίπου 100 μέτρων , να κοπούν τα χόρτα, να βελτιωθεί η υδροδότηση και να τοποθετηθούν χημικές τουαλέτες. Επίσης να τοποθετηθούν μεταλλικοί κάδοι και να γίνεται αποκομιδή απορριμμάτων σε τακτά διαστήματα.
Πρακτικό βεβαίως είναι με μια μικρής κλίμακας παρέμβαση και χαμηλού κόστους, να κτιστούν 4 με 5 κοινές τουαλέτες με ανάλογες ντουζιέρες και νιπτήρες. Καθώς δεν ηλεκτροδοτείται το βιομηχανικό πάρκο, είναι εύκολο να τοποθετηθούν κάποιοι στύλοι της ΔΕΗ και στον καταυλισμό.
Μητέρες αφοπλιστικά απλά λένε πως “αν γίνει ο δρόμος , θα πλύνουμε τα παιδιά μας και θα ντύσουμε να τα στείλουμε να μάθουν και γράμματα”.
Εξάλλου το ΚΕΑ (κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης ) προβλέπεται να δίνεται σε οικογένειες που τα παιδιά τους ολοκληρώνουν την υποχρεωτική εκπαίδευση.
Ο καταυλισμός αυτός δεν είναι γκέτο, η παραβατικότητα ομολογουμένως δεν είναι σοβαρή, ενώ με λίγη προσπάθεια θα μπορούσε να είναι απόλυτα ελεγχόμενος.
Αυτά όμως προϋποθέτουν συνεργασία και κλίμα εμπιστοσύνης. Εδώ τον πρώτο λόγο έχουν οι κοινωνικές δομές του Δήμου.
Αυτό που διαπιστώνεται είναι πως η κοινωνική λειτουργός της Δημοτικής Ενότητας Αξιούπολης που με το έργο της έχει κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων, μπορεί να είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ Ρομά, κοινωνίας, Δήμου, υπηρεσιών.
Στην παραμονή μας εκεί οι παιδικές φωνούλες “Έφη – Έφη” ακούγονταν συνεχώς και έντονα δείχνοντας μεγάλη οικειότητα.
Οι Νουριέ, Μελιτέ, Χουσείν, Ικέρ, Ταγίρ, Σιμπέη, Αμπιχάν, Μπιχτέρ, Αρίφ, Αϊσέ, Ισχιχάν, Οχράν, Τζανσού, Νεσάτ, Αφριγέ, Σινέπ, Σεβήτα και όλα τα υπόλοιπα παιδιά έχουν την Έφη φίλη.
Την κοιτούν στα μάτια και τη ζητούν να είναι κοντά τους , να τους συνδράμει.
Η Έφη πασχίζει με χαμόγελο και υπομονή, παντρεύει το υπηρεσιακό της καθήκον. Το λειτούργημα και με το περίσσευμα αγάπης που διαθέτει προσπαθεί να επιλύει τα όποια προβλήματα προκύπτουν.
Η ολιγόωρη παραμονή στον καταυλισμό, έδωσε την ευκαιρία στην κοινωνική λειτουργό και την ψυχολόγο του Δήμου να παίξουν μπάλα και “μηλαράκια” με τα παιδιά.
Χαρούμενες παιδικές φωνούλες, χαμόγελα και κλεμμένες στιγμές ευτυχίας και χαράς .
Ειλικρινά ήταν όμορφα
Καιρός είναι να πάψουμε να στρουθοκαμηλίζουμε. Μπορούμε ως κοινωνία, ως Δήμος , ως Πολιτεία να δούμε τον καταυλισμό, τις παιδικές ψυχές, τις ανάγκες τους και να κάνουμε αυτά που μπορούμε, αυτά που οι οικονομικές συνθήκες επιτρέπουν. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Αυτά τα παιδιά δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού.
Έχουμε υποχρέωση το χαμόγελο αυτών των συνανθρώπων μας να το κάνουμε μονιμότερο στα χείλη τους.
Με τραβήξανε σε μια γωνιά και χαμηλόφωνα μου είπανε. “Κάθε φορά την περίοδο των εκλογών κάποιοι βάζουν σε μερικές σακούλες τρόφιμα και με ένα εικοσάευρω μας δίνουν ψηφοδέλτια , έπειτα πάλι μας ξεχνάνε”.
Βέβαια τέτοια φαινόμενα δεν είναι πρωτόγνωρα, συμβαίνουν παντού, καιρός όμως είναι να τους κερδίσουμε με άλλες συμπεριφορές.
Στήθηκε το ΚΑΠ στην Ν. Καβάλα. Οι πρόσφυγες ζουν σε ανεκτές συνθήκες. Αυτό είναι και το σωστό σε μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή Χώρα.
Παράλληλα όμως Έλληνες πολίτες και Δημότες του Δήμου μας πρέπει να μη στερούνται βασικών υποδομών στον καταυλισμό τους.
Θα εξαλειφθεί ο κίνδυνος μολυσματικών ασθενειών, θα ελέγχεται καλύτερα η περιοχή. Οι Ρομά θα νοιώθουν την παρουσία του κράτους και θα αισθανθούν ασφαλείς.
Γιάννης
Αλίρης
