Ο παλαίμαχος πλέον Γάλλος διεθνής άσος, νυν πρεσβευτής της UEFA, βρέθηκε στο Νεσατέλ (πόλη της Ελβετίας), στο πλαίσιο της Εβδομάδας Δράσης κατά του Ρατσισμού. Αν και ο ίδιος δεν υπήρξε συχνά στόχος ρατσιστικών επιθέσεων, ήταν πάντα ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος σε αυτό το φαινόμενο, το οποίο πολλές φορές αμαυρώνει το άθλημα, όπως κάνει και σε άλλες πτυχές της κοινωνίας.

Κληθείς, ως πρεσβευτής του προγράμματος «Αρχηγοί της Αλλαγής» της UEFA, ένα πρόγραμμα ενσωμάτωσης και ποικιλομορφίας, ο παγκόσμιος πρωταθλητής με τη Γαλλία το 1998 συμμετείχε σε μία συζήτηση στο Aula des Jeunes-Rives de Neuchatel, το βράδυ της Πέμπτης (22/03).

«Ποδόσφαιρο, ένα εργαλείο για την καταπολέμηση του ρατσισμού;»

Δημιουργία του Διεθνούς Κέντρου για τη Μελέτη του Αθλητισμού (CIES), αυτή η συζήτηση έγινε υπό τον τίτλο: «Ποδόσφαιρο, ένα εργαλείο για την καταπολέμηση του ρατσισμού» και κινητοποίησε τον Guillaume Hoarau, τον Patrick Gasser, Επικεφαλής του Προγράμματος Ποδόσφαιρο και Κοινωνική Ευθύνη της UEFA, τον Thomas Busset, Επιστημονικό Συνεργάτης του CIES και τον Συντονιστή Raffaele Poli, Επικεφαλής του Παρατηρητηρίου Ποδοσφαίρου του CIES. «Πρέπει το ποδόσφαιρο να είναι λευκό για να γίνει αποδεκτό;» Ερωτήθηκε ο Καρεμπέ, στο στο περιθώριο της εκδήλωσης. «Όχι!», Απάντησε άμεσα και χωρίς περιστροφές. Πριν επισημάνει ότι ο ρατσισμός στο ποδόσφαιρο αντλεί τις σκοτεινές του ρίζες στην ιστορία της ανθρωπότητας.

«Αυτό το άθλημα πρωτοεμφανίστηκε από μία βρετανική ελίτ στην οποία και απευθυνόταν, εκείνη το έσυρε μαζί της καθ ‘όλη τη διάρκεια ζωής της αυτοκρατορία της. Αυτό, μέχρι οι ντόπιοι παρεισφρήσουν στο παιχνίδι», θυμήθηκε ο σύμβουλος στρατηγικής της διοίκησης του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος του οποίου το παρελθόν έχει μια τεράστια πληγή από το μίσος των ανθρώπων προς τον παππού του ο οποίος είχε αποτελέσει έκθεμα στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού το 1931.

Πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στους αυτόχθονες που είχαν αναζητήσει την ελπίδα στην πόλη του φωτός, βρισκόταν και ο Γουίλι Καρεμπέ (ο παππούς του Κριστιάν) τον οποίο παρουσίαζαν στην Έκθεση, ικανοποιώντας τις ορέξεις του αδηφάγου κοινού ως κανίβαλο, σε ένα «τεκμήριο» της Κυβέρνησης για την ανωτερότητα των Ευρωπαίων, σε μία ηθική κάλυψη, μία δικαιολογία τις πράξεις της.

Εκείνη η περίοδος υπήρξε, πρέπει να αναγνωριστεί και να συνειδητοποιηθεί από όλους. «Η Γαλλία έχει επίσης κάνει λάθη στην ιστορία της», δήλωσε ο πρώην παίκτης της Ναντ, της Ρεάλ Μαδρίτης, του Ολυμπιακού. «Μπορούμε όμως να φανταστούμε ότι τέτοιες συμπεριφορές έχουν θέση στον κόσμο στον 21ο αιώνα; Σε μία χρονική στιγμή, όπου οι άνθρωποι μπορούμε πλέον να κάνουν τα πάντα, να δρούμε ρατσιστικά ή να καταγγέλλουμε τον ρατσισμό!»

«Εμείς εφηύραμε τον ρατσισμό»
Ως το πιο δημοφιλές άθλημα στον πλανήτη, το ποδόσφαιρο δεν είναι απρόσβλητο στον ρατσισμό. «Όμως το ποδόσφαιρο είναι μια σχολή της ζωής», τόνισε ο Κριστιάν Καρεμπέ. «Κάθε παιδί, μαθαίνει πώς να συμπεριφέρεται στους φίλους του, μαθαίνει την έννοια της ομαδικότητας, μαθαίνει να συνεργάζεται και να κινείται προς την υλοποίηση ενός κοινού στόχου και κυρίως μαθαίνει να σέβεται ο ένας τον άλλον. Μέσω του παιχνιδιού μπορούν να μεταφερθούν πολλά μηνύματα. Τα παιδιά δεν γεννιούνται με την έννοια του ρατσισμού, είναι κάτι που εμείς εφηύραμε ως άνθρωποι και εναπόκειται σε εμάς να ξαναγράψουμε την ιστορία, εξαλείφοντας τον, δείχνοντας τους ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ μας, είμαστε όλοι άνθρωποι».

Φυσικά, τα διοικητικά όργανα του ποδοσφαίρου δεν έχουν βρει ακόμα τη θαυματουργή λύση για να κυνηγήσουν τον ρατσισμό από τα γήπεδα, αλλά έχοντας επίγνωση της ευθύνης τους απέναντι σε όλους, δουλεύουν εδώ και χρόνια με σχέδια για την εξάλειψη του προβλήματος. «Είναι μια μακρά και περίπλοκη δουλειά. Πρέπει επίσης να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τον λόγο για τον οποίο κάποιοι συμπεριφέρονται ρατσιστικά. Σίγουρα αισθάνονται εύθραυστοι στο περιβάλλον τους και έρχονται στο στάδιο να εκφράσουν την απογοήτευσή τους. Αλλά ταυτόχρονα δεν πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτές τις ολίσθησης όταν συμβαίνουν έτσι ώστε να μην τους δώσουν πάρα πολλή σημασία.

Ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης της κατάστασης, όταν άκουσα κραυγές και προσβολές στο γήπεδο, ήταν να επικεντρωθώ στη δουλειά μου και να το συζητήσω αν ήταν δυνατόν αργότερα, γιατί δεν πρέπει να είμαστε σιωπηλοί, οφείλουμε να μιλήσουμε. Αυτά είναι ζητήματα για τα οποία πρέπει να μιλάμε. Η αισιόδοξη φύση του ντόπιου της Νέας Καληδονίας ξέρει ότι ο δρόμος θα είναι μακρύς, αλλά παραμένει πεπεισμένος ότι το έργο που θα επιτελέσει θα αποδώσει μια μέρα». «Οι άνθρωποι της γενιάς μου θέλουν να δώσουν ελπίδα», κλείνει χαμογελώντας.