Του Αναστάσιου
Αμανατίδη.
Η είδηση στα ‘ψιλά’ της εφημερίδας ‘Ειδήσεις’ του Κιλκίς έλεγε, ότι με εντολή του Υπουργείου, (με σαφές υπονοούμενο, ότι οι νόμοι και οι αποφάσεις ψηφίζονται στην Αθήνα και εφαρμόζονται με σπουδή και αυστηρότητα στην επαρχία), οι ασφαλισμένοι, (συνήθως συνταξιούχοι γεράκοι και γριούλες), όταν πρόκειται να πάνε στο Κέντρο Υγείας Δροσάτου (αλλά και σε κάθε Κέντρο), για να γράψουν τα φάρμακα, που παίρνουν χρονίως, όπως για πίεση, καρδιά, ζάχαρο, αρθριτικά κλπ, πρέπει προηγουμένως να κλείνουν ραντεβού.
Η είδηση της εφημερίδας, μου έφερε στο νου σχετικό περιστατικό στο ιατρείο μου, του επί της οδού Γ. Καπέτα 14, με ‘θύμα’ αμύητο και ‘αθώο’ περί των νοσοκομειακών ραντεβού στο επαρχιακό Κιλκίς, έναν Πόντιο, πριν από τριάντα τόσα χρόνια! Ήταν τότε, που πρωτοεφαρμοζόταν ο θεσμός, σύμφωνα με τον οποίο, για να εξετασθεί κανείς στα τακτικά εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου, έπρεπε να είχε κλείσει προηγουμένως ραντεβού. Αυτό γινόταν συνήθως μέσω τηλεφώνου. Δεν θυμάμαι, αλλά νομίζω πως ήταν μάλλον γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1980, που άρχισε η εφαρμογή του γενικά σωστού, για μένα, μέτρου. Στην αρχή, τον πρώτο καιρό, μέχρις ότου εξοικειωθεί ο κόσμος, τα πράγματα ήταν ελαστικά και υπήρχε αρκετή κατανόηση και ανοχή από πλευράς νοσοκομειακών υπηρεσιών για αυτούς που επικαλούνταν άγνοια. Αργότερα όμως σκληρύνθηκε η συμπεριφορά και η κατάσταση, για όσους δεν συμμορφωνόταν, για αυτό και πολλοί ‘ανυποψίαστοι’ βρίσκανε πόρτες κλειστές ερχόμενοι με ‘απαιτήσεις’ στα εξωτερικά ιατρεία!.
Μία ζεστή μέρα καλοκαιριού, μου έρχεται στο ιατρείο, λίγο πριν από τις 2 το μεσημέρι, ο 65άρης πάνω – κάτω, Σαββαντίδης κατά δήλωσή του, από το Κάτω Θεοδωράκι, άγνωστος ως φυσικό πρόσωπο, αλλά γνωστής επιφανούς ποντιακής οικογένειας, στον Πόντο και στην Ελλάδα, τύπος αστικοποιημένου Ποντίου χωρικού. Δεν θυμάμαι το μικρό του όνομα, ούτε και τον ίδιο νομίζω ότι τον ξαναείδα στο παρελθόν. Είχε μια δύσκολη αναπνοή, ήταν βλέπετε και οι πολλές σκάλες του ιατρείου, αλλά γενικά φαινότανε, ως χρόνιος αναπνευστικός, με τα ‘βρογχικά’ κατάλοιπα των κακουχιών των προσφύγων της πρώτης γενιάς και των ταλαιπωριών της Κατοχής και του Εμφυλίου. Περισσότερο εντυπωσίαζε ο εκνευρισμός και η βιασύνη του.
…Φοβάμαι, πως θα χάσω το λεωφορείο. Ήταν η πρώτη κουβέντα του! …Δες μου, σε παρακαλώ, κάπως γρήγορα… …Είμαι από το Κάτω Θεοδωράκι …Μένω στην Αθήνα εδώ και χρόνια. …Ήρθα να περάσω το καλοκαίρι στο χωριό…. είπε, χωρίς να κατεβάσει το σακάκι από το μπράτσο του.
Και γιατί τέτοια ώρα; τον ρώτησα.
…Έχω χρόνια βρογχικά. …Είπα να πάω στο νοσοκομείο για εξέταση. Αυτό το νοσοκομείο του Κιλκίς, που έχτισαν οι γονείς μας. Είμαι και ΠΑΣΟΚ και ένοιωθα την υποχρέωση να δω την αλλαγή… Την αλλαγή από τότε που για να εξετασθείς στο νοσοκομείο έπρεπε να περάσεις βουλευτικό γραφείο!...
Πήρε μια βαθειά ανάσα και συνέχισε, χωρίς να καθίσει!
…Στα εξωτερικά ιατρεία του Νοσοκομείου είχε πολύ κόσμο! Φώναζαν ονόματα και οι άρρωστοι ένας – ένας έμπαιναν για εξέταση. Έβλεπα, που έφευγαν με την συνταγή στο χέρι. Μεσημέριασε και κανείς δε μου έδινε σημασία. Τελείωσαν και σταμάτησε το μεγάφωνο να καλεί ονόματα… Στο τέλος έφυγαν όλοι! Γιατροί και νοσοκόμοι…
…Αποτόλμησα, τότε, να διαμαρτυρηθώ!
…Ρώτησα την πρώτη με άσπρη μπλούζα, προϊσταμένη νομίζω, στο γραφείο κινήσεως:
…Εγώ πότε θα εξετασθώ;
…Έχεις κλείσει ραντεβού* κύριε;
…Άκουσα, αλλά έκανα, πως δεν κατάλαβα και ξαναρώτησα:
…Θέλω να εξετασθώ. Πέρασε η ώρα και εγώ θέλω να φύγω και στο χωριό με το ΚΤΕΛ.
…Σε είπα κύριε, για να εξετασθείς, πρέπει να είχες κλείσει ραντεβού, είπε σταθερά, χωρίς να με νοιώθει η προϊσταμένη.
…Τι να σου πω κύριε Αμανατίδη, έγινα έξω φρενών, βγήκα έξω στο δρόμο συγχυσμένος, είπα το παράπονό μου σε κάποιον, που συνόδευε ασθενή, που πήρε εξιτήριο και αυτοί με στείλανε σε σένα.
…Πήγαινε, μου λένε, στον Τάσο Αμανατίδη τον γιατρό -αυτοί σε ξέρανε- να σε ιδεί, να σε εξετάσει και να κάνεις σίγουρα τη δουλειά σου! Είναι και δικό μας παιδί, εννοώντας ότι είμαι καλός Πόντιος πατριώτης.
…Λέγομαι Σαββαντίδης και είμαι από το Κ. Θεοδωράκι, αλλά μένω χρόνια στην Αθήνα, συνταξιούχος τώρα…, αυτοσυστήθηκε και έτσι έμαθα την ταυτότητά του , που γράφω στην αρχή. (Γνώριζα έναν πολύ καλό άνθρωπο, κοινωνικό και πρόσχαρο Σαββαντίδη στο χωριό, ενώ όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για έναν άλλο Σαββαντίδη Γεώργιο*, τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων).
…Ακούς εκεί ραντεβού και ana – ana m.., γιατρέ μου…
…Έγινα 67 χρονών, (έμαθα και την ηλικία του), και δεν βγήκα ποτέ ραντεβού… Ακούς εκεί… Ήρθα στην πατρίδα μου για να μου ρωτήσουν, αν έκλεισα ραντεβού στο νοσοκομείο του Κιλκίς! Είμαι και ΠΑΣΟΚ! (μάλλον επειδή παρεξήγησε το “δικό μας παιδί” του άλλου)
Για να επαναλάβει φανερά οργισμένος … Γαλλο – ελληνο - τουρκιστί: Ακούς εκεί:
Ραντεβού και ana ana m..!
* Ραντεβού: Δάνειο από τα γαλλικά: Rendez - vouz. Συνάντηση, συνήθως ερωτευμένων, σε προκαθορισμένο σημείο και χρόνο.
Από εδώ και τα ‘ραντεβουδάκια’, οι παστίλιες, ροζ και πράσινες, με ευκάλυπτο και μέντα, για τον λαιμό, αλλά και για ευχάριστη ανάσα των ερωτευμένων κατά τις συναντήσεις τους στα ραντεβού.
* Σαββαντίδης Γεώργιος (1933 – 2012). Καθηγητής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και Αντιπρύτανης αυτού (1984 – 1986), από το Κάτω Θεοδωράκι Κιλκίς. Έγινε γνωστός με την συγγραφή στην ποντιακή των Αστερίξ και Οβελίξ.
Κιλκίς Σεπτέμβριος 2017 Αναστάσιος Αμανατίδης