Tο Protagon αποκάλυψε 14 αποφάσεις υπουργικού συμβουλίου για την αύξηση των θέσεων που κόστισαν στον προϋπολογισμό περίπου 5 εκατομμύρια ευρώ. Ενώ παίρνονταν αυτές οι αποφάσεις, συγγενείς μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ καταλάμβαναν θέσεις στα πολιτικά γραφεία -από τον Γιώργο Τσίπρα, τον εξάδελφο του πρωθυπουργού που προσλήφθηκε ως ειδικός σύμβουλος στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Εξωτερικών και τη σύζυγό του, που μπήκε στο Υποδομών, έως τα τρία μέλη της οικογένειας Βούτση, τις ανιψιές του Παναγιώτη Κουρουμπλή και άλλους που τοποθετήθηκαν σε νευραλγικές θέσεις υπουργείων ενώ οι σύζυγοι/θείοι/ξαδέλφια/σύντροφοι τους κυβερνούσαν.
Η διαφθορά δεν έχει μονάχα τη νομική διάσταση. Υπάρχει και η νόμιμη αλλά μη ηθική διαφθορά, όπως αυτή των προσλήψεων σε μη αναγκαίες εργασιακές θέσεις, των περιττών έργων, των προνομίων σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, των ευνοϊκών ρυθμίσεων σε μεγάλους επιχειρηματίες. Όπως επίσης υπάρχει και μία τρίτη διάσταση της διαφθοράς, σε κράτη με ασθενείς θεσμούς· η συστημική διαφθορά, δηλαδή η πολιτική παρέμβαση για τη νομιμοποίηση ενεργειών που αφορούν σε φαινόμενα διαφθοράς ή δημιουργούν νέες εστίες (κλειστοί πολιτικοί θεσμοί).
Οι συνέπειες της διαφθοράς στη δημοκρατία, τους θεσμούς, την οικονομία, το αξιακό μας σύστημα είναι βαθιές πληγές. Η νομιμότητα καταλύεται, οι θεσμοί υπονομεύονται, τα δικαιώματα του ανθρώπου περιφρονούνται, οι μεσάζοντες διεισδύουν στις κρατικές υπηρεσίες, η πολιτική απαξιώνεται, οι αθέμιτες εξυπηρετήσεις γίνονται συνήθεις πρακτικές. Η φαυλότητα και οι εκβιαστικές επεμβάσεις καταντούν καθεστώς. Η ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα δοκιμάζεται από την αβεβαιότητα, την παραοικονομία, την πελατοκρατία, τις αθέμιτες πιέσεις ή εκβιασμούς και την κακοδιοίκηση. Τα δημόσια έσοδα συρρικνώνονται. Η εθνική οικονομία απειλείται από την κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου. Μεγάλα χρηματικά ποσά διακινούνται ‘κάτω απ’ το τραπέζι’.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών αλλάζει δυστυχώς ακόμη και τα κοινωνικά μας πρότυπα. Η ατομική αρετή και το προσωπικό ήθος απαξιώνονται. Οι επιτήδειοι,οι καιροσκόποι και οι εκμεταλλευτές θεωρούνται έξυπνοι και επιτυχημένοι,ενώ οι νομοταγείς και έντιμοι κρίνονται ως ανίκανοι και αφελείς. Αυτή η ανατροπή κριτηρίων και αξιών καταλήγει σε κοινωνική διάβρωση (Τ. Γιαννίτσης -Η Ελλάδα στην κρίση).
Πριν λίγες ημέρες, άκουσα μία βουλευτή του Ελληνικού κοινοβουλίου να δικαιολογεί την μετακίνησή της στην κυβέρνηση λέγοντας ότι επιλέγει τους ‘’καθαρούς’’. Αυτό το πέτυχε επικοινωνιακά ο κος Τσίπρας θέτοντας ως πολιτικό δίλημμα του Σεπτεμβρίου του 2015 το νέο και άφθαρτο έναντι του παλιού διεφθαρμένου. Είναι όμως έτσι στην πραγματικότητα;
Η διαφθορά μετριέται, όπως και κάθε τι στην πολιτική. Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Δείκτη Αντίληψης της Διαφθοράς (CPI – Corruption Perception Index), η Ελλάδα κατρακύλησε από την 59η στην 67η θέση σε ζητήματα κρατικής διαφθοράς. Χειρότερη από μας; Μονάχα η Βουλγαρία. Όπως βέβαια αξίζει να αναφέρουμε και την καλύτερή μας 36η θέση, το 2012, αποτέλεσμα της διετούς κυβέρνησης των ‘’κλεφτών’’ του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι η μοναδική που εστίασε θεσμικά στην καταπολέμηση του πελατειασμού, ως διάγνωσης του προβλήματος της χώρας.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς δεν θα προκύψει μέσα από αλληλοκατηγορίες και ηθικολογίες. Χρειάζεται να συμφωνηθεί ένα σχέδιο από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και να εστιάσει σε 4 κύριες παραμέτρους: τον θεσμικό διαχωρισμό κράτους-κόμματος, τα θεσμικά αντίβαρα, την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.
Αυτά περί αντιμετώπισης της διαφθοράς. Τα υπόλοιπα περί καθαρών και διεφθαρμένων, όπως και οι κάθε λογής στιγματισμοί προσώπων που θυμίζουν το μεσαιωνικό κρέμασμα στην πλατεία έχουν ως στόχο τον αποπροσανατολισμό και όχι την καταπολέμηση της διαφθοράς, την οποία χρησιμοποιούν επικοινωνιακά -για κομματικό όφελος και εις βάρος της χώρας.