Εάν η Ελλάδα σήμερα βιώνει μια τεράστια κρίση αναξιοπιστίας -και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό- οφείλεται και στο γεγονός ότι η απελθούσα Κυβέρνηση, ούτε για μια χρονιά, από τα πέντε-πεντέμισι χρόνια που έμεινε στην εξουσία, δεν κατάφερε να παρουσιάσει στοιχεία ακριβή. Αντίθετα, τα στοιχεία απείχαν πολύ από την πραγματικότητα, με αποτέλεσμα σήμερα όταν συμμετέχουμε στις διεθνείς συναντήσεις, να αντιμετωπίζουμε κάποιους που μας κουνάνε το δάκτυλο, ότι «μας λέτε ψέματα διαρκώς».
Γι’ αυτό λοιπόν, με αφορμή αυτή τη συζήτηση και την μέχρι τώρα λειτουργία και πρακτική στους Ισολογισμούς και Απολογισμούς του κράτους, νομίζω ότι είναι η στιγμή να μιλήσουμε για τέλος εποχής στα παρακάτω ζητήματα:
Τέλος εποχής στην αδιαφάνεια. Τέλος εποχής στην παραποίηση των αριθμών. Τέλος εποχής στη στρεβλή λειτουργία των θεσμών της χώρας, βλέπε Εθνική Στατιστική Υπηρεσία και τέλος εποχής στην ασυνέπεια, δηλαδή στον τρόπο με τον οποίο εκτελούνται οι Προϋπολογισμοί.
Ειδικότερα για την Ελλάδα αυτή η κρίση που περνάμε είναι κρίση έλλειψης ελέγχου, είναι κρίση αναξιοπιστίας, αναποτελεσματικότητας και αυτή η κρίση οδήγησε σε αυτά τα θλιβερά αποτελέσματα. Άρα, λοιπόν, εγώ θα προσέθετα τώρα στη φράση του αγαπητού συναδέλφου «για το τι ενδιαφέρον έχει αυτή η συζήτηση» ότι έχει ενδιαφέρον όχι για τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά για τον ελληνικό λαό. Θα είχε νόημα αυτή η συζήτηση εάν εδώ το πολιτικό σύστημα, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας που είναι στο Κοινοβούλιο, έδειχναν με τις τοποθετήσεις τους –προφανώς με πρώτη την Κυβέρνηση, η οποία το κάνει- ότι πήραμε ένα μεγάλο μάθημα απ’ αυτή την ιστορία. Γιατί ο ελληνικός λαός θέλει να καταλάβει και να νιώσει επιτέλους ότι οι πολιτικοί αντιλαμβάνονται τα λάθη που διέπραξαν στο παρελθόν και που οδήγησαν τη χώρα σ’ αυτή την τραγική κατάσταση. Με αυτή την έννοια έχει νόημα αυτή η συζήτηση.
Οι αριθμοί, βεβαίως, είναι αποκαλυπτικοί και οδηγούν στην τεκμηρίωση των συμπερασμάτων της αναξιοπιστίας και της αδιαφάνειας, της ρεμούλας και της φαυλότητας. Ενδιαφέρον έχει όμως, το από εδώ και πέρα. Εμείς έχουμε αντιληφθεί ότι αυτή τη στιγμή υπηρετούμε δύο αλληλένδετους στόχους. Ο πρώτος στόχος είναι η διάσωση της χώρας μέσα από τη δημοσιονομική εξυγίανση με μέτρα τα οποία υπηρετούν τρεις αρχές. Πρώτο, την αρχή της δικαιοσύνης, δεύτερον την αρχή της διαφάνειας και τρίτον την αρχή του ελέγχου.
Τι σημαίνει δικαιοσύνη στην υπόθεση αυτή; Χθες με την ανακοίνωση του πλαισίου της φορολογικής και εισοδηματικής πολιτικής, νομίζω η ελληνική κοινωνία έχει ανάγλυφο μπροστά της το τι σημαίνει μια πολιτική δικαιοσύνης, η οποία οδηγεί να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της προσπάθειας, πρώτον εκείνοι που κατέχουν τον πλούτο της χώρας. Δεύτερον, εκείνοι που βρίσκονται έξω από το φορολογικό σύστημα της χώρας, γιατί το φορολογικό σύστημα της χώρας ιστορικά δεν τους ενέταξε καθόλου και μιλώ για τις υπεραξίες.
Τρίτον, εκείνοι που είναι ενταγμένοι στο φορολογικό σύστημα της χώρας και διαπράττουν το μεγάλο κοινωνικό αδίκημα της φοροδιαφυγής. Τέταρτον, καλούνται να συμβάλλουν σ’ αυτή την προσπάθεια εκείνοι που έχουν απόλυτη εργασιακή ασφάλεια. Και πέμπτον, τα μέτρα αυτά υπηρετούν εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας –που είναι περίπου 20%- το οποίο είναι σε κατάσταση μεγάλης δυσκολίας και επομένως σ’ αυτούς πρέπει να έχουμε μόνιμα στραμμένη τη σκέψη μας. Άρα, λοιπόν, η δικαιοσύνη υπηρετείται με πολύ συγκεκριμένους τρόπους όσον αφορά το πλαίσιο πολιτικής που ανακοίνωσε η Κυβέρνηση και τα εξειδικευμένα μέτρα.
Τι σημαίνει διαφάνεια; Διαφάνεια σημαίνει ότι η Κυβέρνηση πρώτον οφείλει να ανακοινώνει –και αυτό κάνει μέχρι τώρα- τα μέτρα τα οποία παίρνει και για πιο λόγο τα παίρνει, να εξηγεί ακριβώς. Και δεύτερον και σημαντικότερο, να δίνει λογαριασμό στον ελληνικό λαό για το πώς εξελίσσεται η εφαρμογή του προγράμματος αυτού, έτσι ώστε όλοι όσοι συμμετέχουν να ξέρουν ότι αυτό αποδίδει και αποδίδει στα πλαίσια της δικαιοσύνης.
Και τρίτον, έλεγχος. Ο ελληνικός λαός, οι Έλληνες πολίτες περιμένουν -και δικαίως- η Κυβέρνηση, οι πολιτικοί να εποπτεύσουν την αγορά. Δυστυχώς μέχρι τώρα, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι έξω από τη δημόσια συζήτηση το μεγάλο ζήτημα της εποπτείας της αγοράς, δηλαδή το θέμα των τιμών. Η συζήτηση είναι μόνο για τους μισθούς, ότι –ναι- οι μισθοί είναι πράγματι χαμηλοί. Αλλά από την άλλη μεριά υπάρχει μια γιγάντωση της εξαχρείωσης, όσον αφορά σε αυτούς που έχουν δεσπόζουσα θέση στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας.
Ο δεύτερος αλληλένδετος στόχος, είναι ο στόχος της ανάπτυξης της χώρας. Βεβαίως, να τα βάλουμε σε μια σειρά. Αγαπητοί συνάδελφοι, εάν σήμερα γινόταν πόλεμος θα πηγαίναμε όλος ο λαός ενωμένος να υπερασπίσουμε σύνορα, σπίτια και τη νέα γενιά της χώρας. Σήμερα, έχουμε ξανά πόλεμο γιατί αγωνιζόμαστε να σώσουμε πάλι σπίτια και τη νέα γενιά της χώρας. Γιατί κάποια σπίτια στην Ελλάδα κινδυνεύουν να μην ανήκουν πλέον σε αυτούς που τα κατέχουν σήμερα. Κάποιοι θέλουν να τους τα πάρουν, οι δανειστές έστω αν ονομάζονται τράπεζες ή οτιδήποτε άλλο. Δίνουμε λοιπόν, αγώνα για την επιβίωσή μας και γι’ αυτό το συμβόλαιο, οφείλει να έχει πατριωτικό χαρακτήρα.
Δεν μιλούμε για την ανάγκη νέου κοινωνικού συμβολαίου. Οφείλουμε πρώτα να σώσουμε τη χώρα. Και η φράση του Κέννεντυ ότι πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για τη χώρα μας, έχει αξία τώρα για εμάς. Η Ελλάδα λίγα πράγματα μπορεί να κάνει για μας. Εμείς πρέπει να κάνουμε για την Ελλάδα κάτι. Και κυρίως εμείς οι πολιτικοί να δώσουμε το παράδειγμα, γιατί στο κάτω-κάτω ο κόσμος μας χρεώνει γενικώς –έστω και αν επιμερίζει- ότι εν πάση περιπτώσει εμείς έχουμε πρωτίστως την ευθύνη.