Ο Ανδρέας όμως ήταν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ το 1974 και πρωθυπουργός της Ελλάδας την περίοδο 1981-1989 και 1993-1996.
Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ ήταν οι πρωταγωνιστές της Μεταπολίτευσης, αλλά εκείνος δεν εμφανίστηκε ξαφνικά μετά την πτώση της δικτατορίας.
Ο Ανδρέας ήταν ένας καταξιωμένος ακαδημαϊκός στις ΗΠΑ, μια προσωπικότητα διεθνούς κύρους και εμβέλειας, που θα είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο Παπανδρέου στην αρχηγία της Δημοκρατικής Παράταξης, αν δεν είχε μεσολαβήσει η 21η Απριλίου του 1967.
Η σκυτάλη που έπεσε με την Αποστασία του ’65 και την επτάχρονη δικτατορία έμελλε να τη σηκώσει με το τέλος της, ιδρύοντας το ΠΑΣΟΚ.
Στα χρόνια της δεκαετούς και πλέον κρίσης το ΠΑΣΟΚ από ευλογία χαρακτηρίστηκε ως ανάθεμα της Μεταπολίτευσης, μολονότι εκείνο εμβάθυνε το πραγματικό νόημά της.
Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατέστησε την Δημοκρατία, αλλά ο Ανδρέας το 1981 την εδραίωσε. Για πρώτη φορά από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου, η Δημοκρατική Παράταξη μπόρεσε και κέρδισε εκλογές χωρίς να ρωτήσει είτε το Στέμμα, είτε τον Στρατό, είτε τον ξένο παράγοντα. Εδραιώθηκε η ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, χωρίς να προκαλούνται πραξικοπήματα και διχασμοί. Ο κυρίαρχος λαός αποφάσιζε πλέον, αδιαμεσολάβητα και ανόθευτα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήδη προδικτατορικά πάλευε για μια Ελλάδα χωρίς εξαρτήσεις και αποκλεισμούς. Αυτή την Ελλάδα προσπάθησε μεταπολιτευτικά να την κάνει πράξη ως πρωθυπουργός. Από την «πειθαρχημένη δημοκρατία» της μετεμφυλιακής περιόδου και των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης στην «χειραφετημένη δημοκρατία» από το 1981 και έπειτα, στηριζόμενος πάνω στους άξονες της λαϊκής κυριαρχίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η αποτίμηση του έργου του Ανδρέα δεν είναι οριστική και αμετάκλητη. Αντίθετα, επανέρχεται με όρους ζωντανής κληρονομιάς και παρακαταθήκης, ειδικά σε μια περίοδο που η πατρίδα μας βίωσε και βιώνει μια πολύπλευρη κρίση, οικονομική, πολιτική, κοινωνική.
Ο Ανδρέας πέτυχε την Εθνική Συμφιλίωση μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης το 1982, επιλύοντας μια πολύχρονη κοινωνική κρίση που χώριζε την Ελλάδα στα δύο, ανάμεσα στους «εθνικόφρονες» και τους «αντεθνικούς», μεταξύ των «εντός» και των «εκτός».
Ο Ανδρέας πέτυχε την αναζωογόνηση του πολιτικού συστήματος. Μέσω του ανοίγματος του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία ενσωμάτωσε τις μάζες στην πολιτική διαδικασία, οι οποίες μέχρι τότε εξουσιοδοτούσαν την μοίρα τους στον τοπικό κομματάρχη, μέσω ενός πολυδαίδαλου συστήματος πατρωνίας και πελατειασμού.
Ο Ανδρέας, με την αρωγή των Γιώργου Γεννηματά και Αλέκου Παπαδόπουλου πέτυχε την καλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας (μέχρι την επόμενη με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου την περίοδο 2009-2011) την περίοδο 1993-1996 προκειμένου η Ελλάδα να προλάβει το τρένο της Νομισματικής Ένωσης. Η δημοσιονομική προσαρμογή της περιόδου 1993-1996 έθεσε τις βάσεις τόσο για την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, όσο και την επίτευξη υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και πλεονασμάτων κατά την περίοδο 1996-2004, επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη.
Τα παραπάνω όμως επιτεύγματα δείχνουν να ξεθωριάζουν κατά την περίοδο της κρίσης, διότι οι δυνάμεις της συντήρησης, με τη ΝΔ να πρωτοστατεί, πήγαν να χρεώσουν στο ΠΑΣΟΚ τα δεινά της Μεταπολίτευσης μέσω του αντιμνημονιακού αγώνα.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι δυνάμεις της κατεπίφαση ανανεωτικής αριστεράς όχι μόνο μεταλλάχθηκαν ιδεολογικά αλλά και συνέπραξαν πρόθυμα στην ιστορική παραχάραξη, με τρανότερο παράδειγμα όλων την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την περίοδο 2015-2019.
Ο καχεκτικός δικομματισμός που στήθηκε από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012 και έπειτα προϋπέθετε την διάλυση του ΠΑΣΟΚ και την συκοφάντηση του ιδρυτή του. Κι αυτό μέσω της καλλιέργειας τεσσάρων μύθων:
1ος Μύθος: Ο Ανδρέας ήταν ο γεννάρχης του λαϊκισμού.
2ος Μύθος: Ο Ανδρέας ήταν αντιευρωπαϊστής.
3ος Μύθος: Ο Ανδρέας είναι ο γεννάρχης του πελατειακού κράτους.
4ος Μύθος: Ο Ανδρέας είναι αυτός που διόγκωσε το χρέος.
Ο Ανδρέας όμως έφερε τα ΜΟΠ και ήταν μέλος ενός κλειστού κλαμπ κορυφαίων ηγετών που σφράγισαν την πορεία της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης, όπως ο Μιτεράν, ο Κολ, ή η Θάτσερ.
Ο Ανδρέας κατήργησε τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και εκδημοκράτισε τα σώματα ασφαλείας και τον στρατό.
Ο Ανδρέας ίδρυσε επί της ουσίας το Κοινωνικό Κράτος με το ΕΣΥ και την αναγνώριση εθνικής σύνταξης.
Ο Ανδρέας σύρθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989 με το λαϊκίστικο σύνθημα περί κάθαρσης της πολιτικής ζωής.
Ο Ανδρέας ίδρυσε το ΑΣΕΠ το 1994, εισάγοντας για πρώτη φορά μεταπολεμικά την έννοια της αξιοκρατίας στο Δημόσιο.
Ο Ανδρέας δεν είπε ποτέ ψέματα για την δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, ούτε έγινε διάσημος ανά την Ευρώπη και τον κόσμο για τα “Greek Statistics”.
Πέρα όμως του μύθου και της πραγματικότητας, ο Ανδρέας Παπανδρέου ποτέ δεν δραπέτευσε από την ευθύνη και ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από ανίερες συμμαχίες. Ο Ανδρέας ήταν ένας αυτόφωτος πολιτικός που επαναθεμελίωσε τη Δημοκρατική Παράταξη το 1974, η οποία ακόμη και σήμερα -και σε πείσμα πολλών- παραμένει ζωντανή με το Κίνημα Αλλαγής.
Ο Ανδρέας ποτέ του δεν πορεύτηκε με όρους ιδιοκτησίας ή κληρονομιάς και η πολιτική του διαδρομή αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα. Καθήκον όλων μας που συνεχίζουμε στο όνομά του είναι να νιώσουμε, ο καθένας ξεχωριστά ιδιοκτήτης της Δημοκρατικής Παράταξης που εκείνος μας κληροδότησε. Είναι χρέος όχι μόνο για τους εαυτούς μας αλλά και για την χώρα.