Η όποια επικοινωνία θα έχει νόημα καί περιεχόμενο ουσιαστικό, εάν κι εφόσον απευθύνεται με γνήσια αισθήματα αγάπης και φιλαδελφίας στις ευπαθείς ομάδες που αισθάνονται πολλές φορές περιφρονημένες, τηρώντας πάντοτε όλα τα μέτρα προφύλαξης που ορίζουν οι επιστήμονες.

Η αλληλεγγύη μας πρέπει αφειδώλευτα να εκδηλώνεται είτε με τον καλό μας το λόγο, με το αδιάπτωτο ενδιαφέρον, με τη χριστοτερπή αλληλοβοήθεια και την προσευχή μας στον εν Τριάδι Θεό ημών και την Παναγία μας, ώστε να αφυδατώνεται ο παραπικρασμός της εγκαταλείψεως και να νοηματίζεται η ζωή μας με το πρίσμα της αιωνιότητος σύμφωνα και με την θεοφιλή προτροπή του Μεγάλου Βασιλείου:

«Του πεινώντός εστιν ο άρτος, ον συ κατέχεις·  του γυμνηνεύοντος το ιμάτιον, ο συ φυλάσσεις εν αποθήκαις·  του ανυποδήτου το υπόδημα, ο παρά σοι κατασήπεται·  του χρήζοντος το αργύριον, ο κατορύξας έχεις. Ώστε τοσούτους αδικείς, όσοις παρέχειν εδύνασο». Το ζητα ο Χριστός από όλους μας. Μην του το αρνηθούμε. Γιατί τότε κι Εκείνος θα μας αρνηθεί ενώπιον του Πατρός Του. Διότι στα πρόσωπα των αναξιοπαθούντων και ανημπόρων αδελφών μας, αντικατοπτρίζεται ο ίδιος ο Κύριος. Και ας μη λησμονούμε ότι «ο ελεών πτωχόν, δανείζει Θεώ» (Παρ. 19,17).

Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος