Εδώ και πολλές μέρες προτάσσεται στις σκέψεις μου η παγκόσμια ημέρα Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργαζομένων στις 28 Απριλίου. Ο θεσμός συνεχίζει να βρίσκεται σε περιθωριακή θέση στην Ελλάδα και την Ευρώπη των δεκαπέντε. Δεν γνωρίζω σε ποια απελπιστική θέση στα νέα μέλη που έφθασαν την Ευρώπη στις είκοσι επτά χώρες βρίσκεται. Δεν γνωρίζω χρονοδιαγράμματα εναρμόνισης των νομοθεσιών των νέων χωρών.

Όσο δύσκολο είναι να ακούς τις πονεμένες ιστορίες δύο ξένων οικογενειών που συναντήθηκαν σε ένα σπίτι, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τις γράψεις. Εκείνο το σπίτι για την μια οικογένεια ήταν το κάστρο εκτός πατρίδος. Για την άλλη όμως οικογένεια ήτανε το κάστρο της νέας πατρίδος. Ο μάρτυς εκείνης της μεγάλης συνάντησης, αφηγούμενος τα όσα έζησε σε κείνο το σπίτι, ο άντρας εκείνος που γεννήθηκα σε κείνο το σπίτι, ο παλιός ιδιοκτήτης του σπιτιού, ήτανε συγκινημένος σαν μια γυναικούλα.

Η απομόνωση της Ελλάδας από την Αναγέννηση του Ευρωπαϊκού πνεύματος,
που ξεκίνησε τον αιώνα της υποδούλωσής μας, είχε σαν θλιβερό αποτέλεσμα η σημερινή Ελλάδα να υπολείπεται σε πολιτισμικό επίπεδο από την υπόλοιπη Ευρώπη,
Αυτό είναι γνωστό σ’ όλους μας και το διαπιστώνουμε σε όλες τις μορφές του πολιτισμού, καλές τέχνες (το μόνο Ευρωπαϊκό Κράτος χωρίς κτίριο όπερας), δομή πόλεων, εκπαίδευσης, δημόσιες υπηρεσίες και πλήθος άλλων τομέων, που πανθομολογουμένως υπολείπονται κατά πολύ από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Κατ’ αρχήν το άρθρο μου δεν έγινε ούτε γιατί πανικοβλήθηκαμε επειδή «δικαιώνονται οι θέσεις σας», ούτε γιατί σας «παρουσιάζουν ανεβασμένους» τα γκάλοπ, ούτε γιατί θα ερχόταν ο Πρόεδρός σας στο Κιλκίς. Έγινε γιατί υπήρχαν συγκεκριμένες, επανειλημμένες καταγγελίες από τους εργαζόμενους. Στα 16 χρόνια που είμαι στο Κιλκίς τα προσωπικά, επώνυμα άρθρα, σχόλια, παρεμβάσεις, σε όλες τις εφημερίδες (ξέχωρα από τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ), ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες. Πολλά από αυτά αφορούν κριτική για την πολιτική τους στα κυβερνητικά κόμματα, στα άλλα κόμματα (πράγματι ο ΣΥΝ έχει την μερίδα του λέοντος), στην Αυτοδιοίκηση, πάντα όμως με πολιτικό λόγο, πολλές φορές σκληρό, αλλά πάντως πολιτικό λόγο κάτι που αναγνωρίζουν όλοι.

Όπως είναι σε πολλούς γνωστό η απόσταση του πρώτου σπιτιού από την ασφάλτινη πίστα του αεροδρομίου είναι είκοσι μέτρα και αμέσως μετά η πρώτη σειρά κατοικιών του πρώτου οικισμού της πόλης. Από την εδώ και είκοσι χρόνια κατασκευή του οικισμού άλλαξαν πολλά και η ευρύτερη περιοχή θεωρείται από τις ωραιότερες οικιστικά. Όταν μάλιστα κατασκευαστεί η μελετώμενη νοτιοανατολική περιφερειακή θα φέρει και την μετεγκατάσταση του αντλιοστασίου αποχέτευσης έξω από αυτήν και η εικόνα της πόλης θα εκσυγχρονιστεί με την ελαχιστοποίηση της χρήσης της τεθλασμένης περιμετρικής οδού που δεν εξυπηρετεί πλέον.

Ο άνθρωπος που βίωσε τον πόνο του ξεριζωμού από τα χώματα του, Μουσταφά Ντουρμάζ γεννήθηκε το 1909 στο Σεβιντικλή (Επτάλοφο) του Νομού Κιλκίς. Ο Ντουρμά άρχισε την συνέντευξη λέγοντας.
- Θυμάμαι ακόμη όλα τα ονόματα των κατοίκων του χωριού μου που αποτελείτο από 150 οικογένειες. Αν θέλετε τις μετράμε.

Τι μορφή θα έχει η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; «Όμορφη, Χαρούμενη, Αισιόδοξη, Πολύχρωμη, Καινοτόμα, τολμηρή» Έτσι απάντησε ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» σε σχετική ερώτηση του συντάκτη της εφημερίδας. Πως λένε: «Να πιαστούμε χέρι-χέρι και να τρέξουμε χαρούμενοι στην ακρογιαλιά» ή «Χαρούμενα παιδιά, χαρά γεμάτα».

Μερικοί θέλουν να κάνουν καριέρα για να αναδειχθούν στην πολιτική σκακιέρα καταφερόμενοι εναντίον άλλων.
Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο στη νεοελληνική κοινωνία.
Το τελευταίο κρούσμα μας έρχεται από τον δήμο Πικρολίμνης.

Δεν φθάνει που οι εργασιακές σχέσεις των εργαζόμενων στις διάφορες Κοινωνικές Υπηρεσίες βρίσκονται στον αέρα, αλλά πιέζονται kai ekbi;azontai και από τους εκπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως συμβαίνει και στο Δήμο Κιλκίς.
Πληθαίνουν, καθημερινά, οι καταγγελίες για την πολιτική και την τακτική του «Τσάρου» των τομέων Πολιτισμού και Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Κιλκίς, του κ. Σπίγκου, απέναντι στους εργαζόμενους, στις διάφορες Υπηρεσίες Κοινωνικής Πολιτικής σύμφωνα με καταγγελίες των ίδιων των εργαζομένων και συγκεκριμένα:

Ο Ρετζέπ Σεζάν που ζει στο χωριό Καρατζαομπά της Μπούρσας, γεννήθηκε το 1911 στο χωριό Σέρτζιλι (Σπουργίτι). Εδώ ήρθαν, ο πατέρας του η μάννα του και τρία αδέλφια. Το χωριό του Σεζεν ήταν τουρκοχώρι. Αποτελείτο από 70 - 80 οικογένειες και ασχολούτανε όλοι με την γεωργία.