Ο νηπιαγωγός Κώστας Πιπερίδης επανέρχεται και καταγγέλλει τη δημοτική αρχή και ειδικότερα τον αντιδήμαρχο Χρ. Σπίγκο πως επιχειρεί την εξόντωσή του, αρνούμενος στην πράξη το δικαίωμα της εργασίας σε ένα πολίτη δημότη του Κιλκίς.

Ο πληθυσμός του Νομού Κιλκίς και ιδιαίτερα της επαρχίας Κιλκίς, ως γνωστόν, στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι προσφυγικός. Οι παππούδες των συμπολιτών μας που άφησαν τους γενέσιους τόπους τους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτά τα μέρη κουβαλώντας μαζί με τα βάσανά τους και την πολιτιστική και πολιτισμική τους κουλτούρα. Θράκες, Καπαδόκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι Ανταλλάξιμοι, βαρειά τραυματισμένοι και ελλειπείς, ρακένδυτοι και εξουθενωμένοι έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη ακόντες – έκοντες για να σώσουν όποιο απομεινάρι από τη ζωή τους είχε απομείνει. Δεν επέλεξαν νέα πατρίδα, απλώς τους έλαχε. Κι εγκαταστάθηκαν εδώ στις νέες πατρίδες με την αίσθηση της προσωρινότητας, έχοντας πάντα το νου και την καρδιά στραμμένες τα χώματα που τους γέννησαν.

Τα τελευταία χρόνια έννοιες όπως, ηλιακή ενέργεια, αιολική ενέργεια, φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας κλπ, ξέφυγαν από το λεξιλόγιο των ειδικών και γνωρίζουν μεγάλη διάδοση στην καθημερινή μας ζωή.
Μεγάλο ενδιαφέρον για το θέμα εμφανίζεται και στο Νομό Κιλκίς αν κρίνει κανείς από το πλήθος των αιτήσεων που, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, έχουν υποβληθεί για εγκαταστάσεις Φωτοβολταϊκών Πάρκων (Φ/Β). Πολλοί επενδυτές ενδιαφέρονται για έργα μικρής κλίμακας αλλά και μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού όπως η ελβετική Reninvest SA (www.reninvest.ch) έχουν υποβάλλει αιτήσεις για έργα μεγαλύτερης κλίμακας.

Ο τίτλος προοιωνίζει ίσως την ανάγνωση κάποιων σελίδων με λεπτομερή περιγραφή μιας ειδυλλιακής εικόνας για τα άτομα με αναπηρία στην πόλη μας. Ο συνειρμός ενισχύεται και από την αιρετή μου ιδιότητα, η οποία φυσιολογικά με νομιμοποιεί να έλθω ενώπιόν σας και με περηφάνια περισσή ν’ αρχίσω να μειώνω το πρόβλημα. Σε μια πόλη και άρα και στο Κιλκίς έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να κυκλοφορούν όλοι οι άνθρωποι, υγιείς ή ανάπηροι, ικανοί ή ανήμποροι, νέοι ή ηλικιωμένοι.

Η ιστορία της ανακύκλωσης, είναι μια πολύ παλιά υπόθεση, μόνο που γινότανε πολλές φορές από ανάγκη και δεν συνειδητοποιούσε ο άνθρωπος, ότι με αυτόν τον τρόπο προφύλασσε το περιβάλλον και γενικότερα τον πλανήτη.
Στις μεσαιωνικές πόλεις τα προβλήματα συλλογής των απορριμμάτων συνέβαλαν στην εξάπλωση των επιδημιών που εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά στα χρόνια εκείνα, ίσως, βρίσκεται και η αρχή του επαγγέλματος του ανακυκλωτή κυρίως του χαρτιού.

Ένα χρόνο μετά την πρώτη εκλογική νίκη της Ν.Δ., Απρίλιος του 2005 θα ήτανε, σε επώνυμο άρθρο μου με τίτλο «Τζάμπα χρόνο χάνουμε σύντροφοι» επισήμανα με τον πλέον εμφατικό τρόπο την αδυναμία της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να ασκήσει αποτελεσματική αντιπολίτευση, να διδαχτεί από τα λάθη της 11ετούς διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και να προτείνει αξιόπιστο εναλλακτικό πρόγραμμα εξουσίας.

Η ιστορία είναι επιστήμη. Για να είναι όμως η ιστορία επιστήμη και όχι ατάκτως ερριμμένα γεγονότα του παρελθόντος, που ο καθένας διηγείται όπως του αρέσει, χρειάζεται μια αντικειμενική βάση αυτού του παρελθόντος.
Να εξηγείται, δηλαδή, ότι το παρελθόν έχει συμβεί έτσι και όχι αλλιώς, επειδή υπήρχαν αιτίες που καθόρισαν τις εξελίξεις και έθεσαν τα όρια, πέρα από τη θέληση των ανθρώπων.

Με το σημερινό σημείωμα μου επιχειρώ να εκφράσω δημόσια την άποψη μου για το τι σημαίνει πρόοδος και τι προοδευτική πολιτική στην εποχή μας. Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες άρα και οι έννοιες αποκτούν πλέον νέο περιεχόμενο.
Μετά την καθιέρωση ως κεκτημένων σωρείας κατακτήσεων σε πολλούς τομείς των πολιτικοοικονομοκοινωνικής ζωής, δε σταματάμε να διεκδικούμε να βελτιώνουμε την καθημερινότητα μας και τις συνθήκες ζωής, να κατοχυρώσουμε παρόν και μέλλον της δικής μας και επερχόμενης γενιάς.

«Oλοι ίδιοι είναι. Πίστεψα πως ο δικός μας θα κάνει κάτι παραπάνω, τουλάχιστον δεν θα μας κοροϊδεύει, αλλά μια από τα ίδια». Mε πίκρα έβγαιναν προχθές τα λόγια του φίλου Nεοδημοκράτη, μετά τη γνωστοποίηση των προθέσεων της κυβέρνησης να μειωθούν συντάξεις και να επιμηκυνθεί ο χρόνος εργασίας, μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού και τους περισσότερους φόρους που θα κληθούμε να πληρώσουμε.

O τόπος, οι άνθρωποι. Μια καινούρια στήλη, ένα παλιό όνειρο.
Είναι ευλογία να μπορείς να μιλάς για τον τόπο και τους ανθρώπους του, μα και μαρτύριο συνάμα. Χαίρεσαι για τα ωραία, ματώνεις για τ’ άσχημα. Και αν πρέπει να τα πεις, είναι ακόμη πιο δύσκολο.
Χρόνια τώρα παλεύω με το ερώτημα, τί είναι πιο σημαντικό, πιο επηρεάζει περισσότερο τα πράγματα; Ο τόπος είναι αυτός που κάνει τους ανθρώπους ή οι άνθρωποι τον τόπο; Αν έχετε μιαν απάντηση, μην μου τη στερήσετε, παρακαλώ. Να την προσθέσω στο οπλοστάσιο των επιχειρημάτων.