Όπως αναγράφω και στα δύο βιβλία μου, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν από τον Εκδοτικό Οίκο Αδελφών Κυριακίδη στη Θεσσαλονίκη, οι πολιτισμικές δραστηριότητες των Ποντιακών Συλλόγων, οι ομαδικές εκδρομές των Ποντίων στις πατρώες γαίες, και κάποιες διεκδικητικές κινήσεις των Ποντίων για αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν γεγονότα που να συνιστούν για τους Πόντιους κάποιο Ζήτημα.

Ο εκλεκτός νομικός και δια βίου φιλίστωρ Θεόδωρος Παυλίδης εξέδωσε πρόσφατα δυο βιβλία του με περιεχόμενο τον Πόντο και την Ιστορία του. Πόντιος εκ του Δυτικού Πόντου και ο ίδιος ο φίλος και συνεργάτης Θεόδωρος Παυλίδης έχει ένα βασικό πλεονέκτημα στη μελέτη του ποντιακού ζητήματος. Γνωρίζει την ποντιακή διάλεκτο θαυμάσια και άρτια την τουρκική γλώσσα. Επομένως μπορεί να εγκύπτει στα κείμενα της τουρκικής ιστοριογραφίας, αλλά και ό,τι διασώζεται στην ποντιακή διάλεκτο απευθείας ο ίδιος χωρίς μεσολάβηση τρίτων (ιστορικών, μεταφραστών κ.ο.κ)

Με εισαγωγικό σημείωμα σε προηγούμενο φύλλο της “ΠΡΩΙΝΗΣ” υποσχέθηκα τη δημοσίευση αφηγήσεων Τούρκων Ανταλλάξιμων προσφύγων, οι οποίοι σε συνεντεύξεις που έδωσαν στον συγγραφέα του παραπάνω βιβλίου, αφηγούνται πως ήταν η ζωή τους στις πατρίδες τους (χωριά του Νομού Κιλκίς) πριν την Ανταλλαγή.

Ο πληθυσμός του Νομού Κιλκίς και ιδιαίτερα της επαρχίας Κιλκίς, ως γνωστόν, στη συντριπτική του πλειοψηφία είναι προσφυγικός. Οι παππούδες των συμπολιτών μας που άφησαν τους γενέσιους τόπους τους ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σ’ αυτά τα μέρη κουβαλώντας μαζί με τα βάσανά τους και την πολιτιστική και πολιτισμική τους κουλτούρα. Θράκες, Καπαδόκες, Μικρασιάτες, Πόντιοι Ανταλλάξιμοι, βαρειά τραυματισμένοι και ελλειπείς, ρακένδυτοι και εξουθενωμένοι έφτασαν σ’ αυτά τα μέρη ακόντες – έκοντες για να σώσουν όποιο απομεινάρι από τη ζωή τους είχε απομείνει. Δεν επέλεξαν νέα πατρίδα, απλώς τους έλαχε. Κι εγκαταστάθηκαν εδώ στις νέες πατρίδες με την αίσθηση της προσωρινότητας, έχοντας πάντα το νου και την καρδιά στραμμένες τα χώματα που τους γέννησαν.