Συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι με δάκρυα στα μάτια ξεπροβοδίζουν την Ελένη, τη δική τους Ελένη στο μακρινό της ταξίδι για τη γειτονιά των αγγέλων. Στέρεψε το δάκρυ στα μάτια του συζύγου και των δύο παιδιών της. Στέρεψε το δάκρυ στα μάτια των συγγενών και φίλων της. Στέρεψε το δάκρυ στα μάτια των συναδέλφων της.
Η Ελένη Ιντζεΐδου υπήρξε ένας σπάνιος άνθρωπος. Υπέροχη σύζυγος, γλυκιά μάνα, εξαιρετική δασκάλα, άφησε το ίχνος της στο πέρασμά της από τη ζωή.
Γεννήθηκε το 1961 και μεγάλωσε στη Λεπτοκαρυά Γιαννιτσών. Αποφοίτησε το 1981 από την Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας και υπηρέτησε ως αναπληρώτρια δασκάλα στην Νυμφόπετρα Λαγκαδά και στον Καστανά Θεσσαλονίκης.
Διορίστηκε στο νομό Ροδόπης και τοποθετήθηκε στη Μαρώνεια όπου έμεινε για δύο χρόνια. Μετατέθηκε στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια στο νομό Κιλκίς όπου υπηρέτησε στα χωριά Ηλιόλουστο, Χέρσο και Λαοδικηνό.
Το 1988 παντρεύτηκε τον Λάζαρο Αλεξανδρίδη, υπάλληλο του ΙΚΑ Κιλκίς και δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια. Απέκτησαν δύο κόρες την Πελαγία και τη Σοφία, δύο παιδιά που τα μεγάλωσαν με αρχές και αξίες, τα μόρφωσαν και κοσμούν σήμερα την ελληνική κοινωνία. Στην πόλη του Κιλκίς υπηρέτησε στο 1ο, στο 2ο και κατέληξε στο 3ο Δημοτικό σχολείο όπου έμεινε για 17 χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότησή της το 2014. Όλοι οι συνάδελφοι που συνυπηρέτησαν μαζί της έχουν μόνο όμορφες αναμνήσεις από την Ελένη. Στη μνήμη όλων μας θα παραμένει ανεξίτηλα χαραγμένο το μόνιμο χαμόγελό της και η ζεστή και ανθρώπινη συμπεριφορά της προς όλους.
Δεν πρόλαβε η Ελένη να χαρεί τη συνταξιοδότησή της. Η μοίρα της φέρθηκε σκληρά και η επάρατος την έριξε στο κρεβάτι του πόνου. Αγωνίστηκε η Ελένη. Κοίταξε κατάματα την αρρώστια και κονταροχτυπήθηκε μαζί της. Έδωσε μάχες όπως ο Διγενής στα ‘’μαρμαρένια αλώνια’’ και…έπεσε. Όρθια.
Ανάμεσα στο βουβό πλήθος που συνόδευσε την Ελένη στην τελευταία της κατοικία, πολλοί κατά καιρούς μαθητές και μαθήτριές της που ήρθαν για να αποτίσουν φόρο τιμής στη δασκάλα-μάνα, που τους διαμόρφωσε στην τρυφερή ηλικία τους, τους μπόλιασε τα ιερά νάματα της γνώσης και τους γαλούχησε με τις ιερές αξίες της ζωής. Αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά η δύναμη της σφραγίδας που βάζει η δασκάλα και ο δάσκαλος στις τρυφερές ψυχές των παιδιών, μια σφραγίδα που τα ακολουθεί σε όλη τους την ύπαρξή.
Όλοι εμείς, δάσκαλοι και δασκάλες που ζήσαμε ως συνάδελφοι την Ελένη, την αποχαιρετούμε με τους στίχους του Κωστή Παλαμά:
Σμίλεψε πάλι δάσκαλε ψυχές
κι ότι σ’ απόμεινε ακόμα στη ζωή σου
μην τ’ αρνηθείς, θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου.
Χτίσ’ το παλάτι δάσκαλε σοφέ.
Κι αν λίγη δύναμη μες στο κορμί σου μένει,
μην κουρασθείς, είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.
Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
τα βάρη που κρατάς σαν άτλαντας στην πλάτη.
Υπομονή. Χτίζε σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.
Ιωσηφίδης Μάκης
