Οι μαθητές έδωσαν το παρόν φτάνοντας απ' όλα τα σημεία της Ελλάδας (Ρόδο, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Τρίκαλα, Θεσσαλονίκη,  Χαλκηδόνα, Γιαννιτσά, Δράμα, Κιλκίς, Θεσσαλονίκη  και Αθήνα)  και από το εξωτερικό (Γερμανία και Ιρλανδία).
Ο αύλειος χώρος  του σχολείου υποδέχτηκε τους παλιούς συμμαθητές και τους καθηγητές και μέσα σε μια συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, προσπαθούσαν να θυμηθούν τα πρόσωπα που σημάδεψαν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους.
Το χτύπημα του κουδουνιού κάλεσε τους παλιούς συμμαθητές και τις συμμαθήτριες για την καθιερωμένη προσευχή με την Δέσποινα Εσερίδου να λέει το "Πάτερ υμών". Ακολούθησε  μετάβαση  των  συμμαθητών  στις  τάξεις  που έκαναν  μάθημα,  κάθισαν  πάλι  στα  θρανία  και  φωτογραφήθηκαν  αναπολώντας  τα  χρόνια  της  νιότης.
Οι καθηγητές (κ. Ματζιάρη, κ. Τσούκαλης, κ. Βαφειάδης,  κ. Χατζηπαππάς, κ. Παπαδόπουλος και κ. Μπίνας), συγχάρηκαν  τους διοργανωτές  της συνάντησης και τους συμμετέχοντες ευχόμενοι τα σημαντικά αυτά ραντεβού να συνεχιστούν και στο μέλλον. Βέβαια δεν έκρυψαν τη συγκίνηση και τη χαρά τους για την πρόοδο των μαθητών τους όπου προσέφεραν και το δικό τους λιθαράκι, καταθέτοντας καθημερινά τις γνώσεις και τα ρινίσματα της ψυχής τους.
Ένας εκ των καθηγητών έφερε μαζί του και το μπλοκάκι στο οποίο κατέγραφε τις βαθμολογίες των μαθητών στα διαγωνίσματα.
"Στόχος μας είναι να χαρίσουμε στους παλιούς συμμαθητές και καθηγητές μας την καλύτερη βραδιά της ζωής τους", τόνισαν οι  εμπνευστές αυτής της πρωτοβουλίας (Βαλκάνης Νέστορας, Γαληνίτσης Πέτρος, Τοσιλιάνη Ανδρονίκη και Τσιόντσης Λευτέρης).
Ιδιαίτερες ήταν οι στιγμές μέσα στις αίθουσες με τις αναμνήσεις να ξαναγυρίζουνε, μαζί και τα όσα καρδιοχτύπια έζησαν στα θρανία. Ντυμένος με τη μαθητική ποδιά ο Λευτέρης Τσιόντσης, τους υπενθύμισε τι περιείχε ανά ηλικία η μαθητική σάκα.
Όταν το κουδούνι χτύπησε για το διάλειμμα όλοι αναπόλησαν το νόστιμο κουλούρι, που αυτή τη φορά φρόντισαν οι διοργανωτές να το προσφέρουν, με τον Κώστα Πετσανούκη να το μοιράζει στους μαθητές.  Η  βραδιά  συνεχίστηκε  με  βίντεο  φωτογραφιών  από  τα  μαθητικά  χρόνια,  και  αναφορά  περιστατικών  που συνέβησαν  κατά  την  διάρκειά  τους.
Βαθύτατα συγκινημένοι δήλωσαν κάποιοι από τους συμμαθητές ακούγοντας τα λόγια του τραγουδιού: «Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα…
Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα»!
Αποχαιρετώντας τη σχολική αίθουσα, οι παλιοί συμμαθητές και αφού έβγαλαν τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες, μεταφέρθηκαν στον αύλειο χώρο του σχολείου, όπου είχαν στηθεί δύο σταντ με φωτογραφικό υλικό της σχολικής περιόδου. Εκεί είχαν τόσα να θυμηθούν, αλλά και να διασκεδάσουν όπως παλιά σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τον Ιούλιο του 1987, τότε που τα δεκαοχτάχρονα αυτά παιδιά γεμάτα όνειρα και ελπίδες ρίχνονταν στον αγώνα για την κατάκτηση της ζωής.
Η ομάδα διοργάνωσης απέδειξε ότι οι δεσμοί που αναπτύσσονται στα μαθητικά χρόνια δεν χάνονται και αποτελούν  το θησαυροφυλάκιο των παιδικών αναμνήσεων.
Μετά  την  συγκίνηση  και  την  νοσταλγία  η  βραδιά  άλλαξε  ύφος  και  ακολούθησε  γλέντι  με  ατέλειωτο  χορό  μέχρι  το πρωί.
Οι πρώτες πρωινές ώρες βρήκαν τους παλιούς συμμαθητές να αποχωρίζονται ανανεώνοντας το ραντεβού τους.