Καταρχήν, να αναφέρω ότι εγώ τάχθηκα κατά της εν λόγω κατάληψης, ενώ είχα δραστηριοποιηθεί ενεργά σε κατάληψη της περσινής χρονιά και θα εξηγηθώ αμέσως για αυτό ακόμα κι αν δεν είναι απαραίτητο. Πέρυσι όλοι γνωρίζουμε ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου συγκλόνισε το Πανελλήνιο και ιδιαίτερα τους μαθητές και γενικότερα τους νέους ανθρώπους που απαρτίζουν τη χώρα μας. Τοιουτοτρόπως και το σχολείο μου προέβη σε μια συμβολική κατάληψη ώστε να δηλωθεί σε τοπικό και εθνικό επίπεδο και η δική μας διαμαρτυρία για τα συμβάντα. Τα αιτήματα μας λοιπόν ήταν κατά βάση ιδεολογικά – εθνικά στοχεύοντας σε συνδυασμό με τα γενικότερα αιτήματα σε διαμαρτυρία για την κάκιστη κατάσταση που επικρατεί σε θεσμούς όπως η υγεία, η ασφάλεια, τα προσωπικά δικαιώματα (ατομικά και κοινωνικά).
Η πλειοψηφία των μαθητών μετά από ενημέρωση που έγινε, στην οποία μίλησα κι εγώ μπροστά στους μαθητές τάχθηκε με μυστική(!!!) ψηφοφορία υπέρ της συμβολικής εκείνης κατάληψης. Και παράλληλα με αυτά έγινε και συζήτηση, δημιουργική θέλω να πιστεύω, με τη διεύθυνση της δευτεροβάθμιας για ζητήματα που απασχολούσαν το σχολείο και σας πληροφορώ σε αυτό το σημείο ότι τα ζητήματα αυτά ήταν πολύ μακριά από ζητήματα τύπου, πότε κι αν θα διεξαχθούν οι συνηθισμένοι χοροί, αλλά άγγιζαν πτυχές της καθημερινής ζωής μας στο σχολείο όπως για παράδειγμα πιθανή διακόσμηση των χώρων, εύρεση τρόπων για επιτυχέστερη και καλύτερη επικοινωνία μεταξύ των μελών της σχολικής κοινότητας κτλ. (Χοροί πάντως, που κι αυτοί κύριοι της «Ημερησίας» είναι απαραίτητοι ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για την εκδρομή της τρίτης λυκείου, ώστε να δοθεί ευκαιρία και σε παιδιά προερχόμενα από οικογένειες που πιθανώς δε χαρακτηρίζονται από οικονομική ευρωστία.)
Τις μέρες όμως αυτές η κατάληψη κινήθηκε σε επίπεδο σχολείου και φυσικά υπήρχαν και αναφορές για προβλήματα σε εθνικό επίπεδο. Προσωπικά πιστεύω ότι τέτοιου είδους διαμαρτυρίες δε θα ’πρεπε να συντελούνται με αυτόν τον τρόπο. Είμαι κατά της παρούσας κατάληψης διότι προτιμώ οι μαθητές να κινητοποιούνται συλλογικά, σαν αδέρφια μετά τη λήξη των σχολικών μαθημάτων. Ας βγούμε στους δρόμους κι ας διαμαρτυρηθούμε στους τοπικούς αρχικά άρχοντες κι ας δώσουμε ταυτόχρονα την ευκαιρία σε όλους τους μαθητές να παρακολουθήσουν τα απαραίτητα μαθήματα που διεξάγονται στο σχολείο. Και σε αυτούς τους αγώνες ας έχουμε δίπλα μας και τους καθηγητές μας και τους γονείς μας που καθημερινά μας στηρίζουν. Έτσι θα πρέπει να δραστηριοποιούμαστε και όχι μέσω καταλήψεων κλείνοντας το σχολείο το οποίο δεν είναι ιδιοκτησία μερικών αλλά όλων. Αυτή είναι η δική μου γνώμη και πιστεύω ότι έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε  την παράδοση και την ιστορία που μας έχουν διδάξει ότι οι συλλογικοί αγώνες φέρνουν την πρόοδο. Και σε αυτό το ραντεβού με την ιστορία κύριοι της Ημερησίας νομίζω ότι οι νέοι άνθρωποι είναι συνεπείς, πως θα μπορούσαν άλλωστε.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι άνθρωποι οι οποίοι μένουν στην αφάνεια (δεν έχουν καν το σθένος να υπογράψουν τα άρθρα τους) προβαίνουν σε άσχημες κριτικές εναντίον της μαθητικής κοινότητας, ψέγοντας ακατάπαυστα τους αγώνες και τα όνειρα των μαθητών. Και σας ερωτώ; Αντί λοιπόν οι δημοσιογράφοι να καταφεύγουν σε άσεμνες και ακραίες λαϊκιστικές πράξεις, δε θα ήταν φρονιμότερο να είναι κοντά στους ανθρώπους της κοινωνίας, να συζητάνε μαζί τους και να καταγράφουν τα γεγονότα τα οποία θα έπρεπε να διασταυρώνονται; Δε θα ήταν συνετότερο τα ΜΜΕ που αποτελούν σημαντικό φορέα κοινωνικοποίησης να παραθέτουν την άποψη και τα λόγια των πολιτών ακόμα κι αν δε συμφωνούν με αυτά; Γιατί εγώ προσωπικά πέραν της καυστικής κριτικής δεν αντίκρισα καμία αναφορά στα αιτήματα των παιδιών. Τα θεωρώ συνηθισμένη και γνωστά όμως η πράξη αυτή (το άρθρο της «Ημερησίας») αποτελεί συν τοις άλλοις και παράβαση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας που προϋποθέτει έρευνα.
Κι έχω και κάποιες άλλες απορίες. Πώς θα μπορούσαν οι μαθητές να αγνοήσουν τα μαθητικά τους προβλήματα; Πώς θα μπορούσαν οι μαθητές να απαξιώνουν την κατάσταση της χώρας κυρίως στην παιδεία; Και πώς άλλωστε θα μπορούσαν να μένουν απαθείς για τέτοια ζητήματα τα οποία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο άμεσο μέλλον. Μην ξεχνάτε όλοι σας ότι το μέλλον δε σας ανήκει, αλλά ανήκει σε μας. Μπορεί μια κατάληψη του σχολείου να μην αποτελεί Πανάκεια όπως εγώ πιστεύω, αλλά οι ενέργειες αυτές, που ως μοναδικό στόχο έχουν να πλήξουν τα όνειρα και τα οράματα των νέων ανθρώπων είναι αδικαιολόγητες και κατακριτέες. Μην ξεχνάτε ότι εμείς θα αναλάβουμε να διαχειριστούμε την οργάνωση της χώρας στο μέλλον. Και υποχρέωση όλων σας είναι να μας μεταδώσετε τις κατάλληλες αξίες και αρχές, να δράσετε ως συνεχιστές της παράδοσης μας, ώστε κι εμείς έτσι να δράσουμε στο μέλλον.
Αλήθεια, θέλετε να δρούμε και εμείς με λαϊκισμό και απαξίωση; Με την ισοπέδωση των πάντων πριν καν γνωρίσουμε την αντικειμενική αλήθεια; Σε αυτό λοιπόν σας απαντώ εγώ προσωπικά ότι όχι δε θα το δεχτεί η νέα γενιά αυτό και όσο υπάρχουν οι καταστάσεις αυτές θα υπάρχουν και οι διαμαρτυρίες. Το πώς πρέπει γίνονται είναι άλλου παππά Ευαγγέλιο κι εγώ τοποθετήθηκα προσωπικά. Όμως οι νέοι άνθρωποι είναι ευτυχείς όταν βλέπουν σχολεία ανοιχτά, καθηγητές ενεργούς, με χαρά για μετάδοση γνώσεων. Και συνάμα γονείς στοργικούς, που περιβάλλουν τα παιδιά με αγάπη. Και τέλος, ένα κοινωνικό κράτος, που θα αγκαλιάζει τους νέους και θα τους βοηθά να συμμετάσχουν στη ζωή της χώρας. Είναι υποχρέωση αλλά και δικαίωμα του κάθε νέου να συμμετέχει ενεργά κι αυτό δεν μπορεί να το αποτρέψει κανείς. Αν λοιπόν όλα αυτά γίνουν τότε σας εγγυώμαι ότι και οι μαθητές θα είναι ακόμα πιο συνεπείς στο ραντεβού με την ιστορία.
Και θέλω ακόμα να πω ότι πλέον οποιαδήποτε κατάληψη που γίνεται, λύεται αμέσως. Κι αυτό όχι γιατί υπάρχει έλλειψη οργάνωσης, αλλά περισσότερο διότι οι καθηγητές, ο διευθυντής μας και η διεύθυνση έχουν ανοιχτές πόρτες. Κι αυτό το βλέπουν οι μαθητές και στηρίζονται σε αυτό. Γιατί κι αυτή τη φορά ενημερώθηκα ότι οι συμμαθητές μου που πρωτοστάτησα στην κατάληψη μίλησαν με αυτά τα όργανα. Φροντίστε λοιπόν κι εσείς να δράτε τοιουτοτρόπως και όχι να προσπαθείτε ανελλιπώς να υπονομεύετε απερίφραστα κάθε κίνηση που γίνεται.
Είναι χρέος όλων μας να προσπαθούμε για το καλύτερο. Κι αυτό προϋποθέτει τη συμμετοχή όλων. Αντί λοιπόν να κάθεστε σε μια γωνιά κάθε χρόνο περιμένοντας πότε θα περάσει ένας χρόνος για να θίξετε ξανά τις καταλήψεις των μαθητών, ασχοληθείτε με πιο καίρια ζητήματα. Κι αν ενδιαφέρεστε πια τόσο πολύ για τις καταλήψεις φροντίστε να μάθετε τις αιτίες, τους λόγους και τις απόψεις των μαθητών προτού κάνετε το οτιδήποτε.
Πιστεύω ακράδαντα, ότι οι καθηγητές μας είναι συμπαραστάτες μας και συνοδοιπόροι, το ίδιο και οι γονείς μας, διότι έχουμε κοινούς στόχους και κοινό συμφέρον. Κανείς δεν είναι αντίθετος με κανέναν και χαίρομαι για αυτό. Θα ήταν πολύ καλύτερο και τα ΜΜΕ να φροντίζουν να αναδεικνύουν κάθε προσπάθεια έστω και μικρή που συντελείται στα σχολεία και όχι να εξυπηρετούν τις δικές τους σκοπιμότητες. Νιώθω πραγματικά ευγνώμων και για τη συμπαράσταση που υπάρχει από τους γονείς μου, αλλά θεωρώ υψίστης σημαντικότητας τη διάθεση για διάλογο από τη διεύθυνση του σχολείου και της δευτεροβάθμιας και τους αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αντιθέτως με λυπεί πολύ το άρθρο της «Ημερησίας» και μου προκαλεί θυμό και αγανάκτηση. Δεν μπορώ ακόμα να διανοηθώ ότι υπήρξε κάτι τέτοιο.
Οι νέοι ήταν, είναι και πάντα θα είναι συνεπείς με την ιστορία και το χρέος που αυτή επιβάλλει. Θα είναι πάντα μπροστάρηδες σε κοινωνικούς αγώνες, θα είναι πάντα εκεί να οραματίζονται και να λειτουργούν σε στέρεο έδαφος ακόμα κι αν εσείς έχετε τάσεις συνεχώς να το πριονίζετε. Θα είναι εκεί και θα ευαισθητοποιούνται σε κάθε πρόβλημα. Κι αν νομίζετε ότι μπορείτε να τους το στερήσετε πλανάστε πλάνην οικτρά. Είναι στο χέρι σας να λειτουργείτε αποτελεσματικότερα ή να μένετε στο σκοτάδι των πράξεων αυτών, προκαλώντας την αγανάκτηση όχι μόνο των μαθητών αλλά και όλης της κοινωνίας.
Με σεβασμό, γιατί πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, ο μαθητής της Γ Λυκείου του 1ου Γενικού Λυκείου Κιλκίς, Κωνσταντίνος Φλωρίδης.