Στην Κατερίνη εγκαινιάζεται οσονούπω η λειτουργία του νέου νοσοκομείου. Ξεκίνησε μετά την έναρξη της επέκτασης της τρίτης πτέρυγας του δικού μας νοσοκομείου. Μάλιστα, η πτέρυγα του νοσοκομείου Κιλκίς χρηματοδοτήθηκε με την αδιάθετη πίστωσης που είχε προβλεφθεί αρχικά για το νέο Νοσοκομείο Κατερίνης. Ωστόσο στην Πιερία βρήκαν νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα, επανένταξαν το έργο κ τους και το ολοκλήρωσαν, πριν τη δική μας πτέρυγα.
Στον Πολύγυρο πάλι, η νέα πτέρυγα του σχετικά νέου νοσοκομείου τους ξεκίνησε όταν εμείς στο Κιλκίς εγκαινιάζαμε περίπου στα ξεκούδουνα, Άνοιξη του 2006 από τον κ. Καραμανλή, τη λειτουργία της δικής μας ημιτελούς πτέρυγας.
Στον Πολύγυρο λοιπόν πρόλαβαν και εγκαινιάζουν την ολοκληρωμένη νέα πτέρυγα του νοσοκομείου τους, όταν στο Κιλκίς ακόμα καρκινοβατεί το έργο.
Αναμφίβολα το έργο στο νομό μας ατύχησε με τον εργολάβο. Αλλά αρκεί η επίκληση της εργολαβικής ασυνέπειας για να εξηγήσει ή να δικαιολογήσει τόσο μεγάλη καθυστέρηση;

Όλοι γνωρίζουμε ότι η λέξη του τίτλου χρησιμοποιείται κύρια σε οδικές βελτιώσεις ή ανακατασκευές. Αφορμή στάθηκε η παρουσία μου σε χρήση παρακαμπτηρίων οδών στο νοσοκομείο μας από  ασθενείς ή εξεταζόμενους με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η σκέψη μου στην τρίτη πτέρυγα και να πάω προς εκείνη την κοντινή προς την θέση που βρισκόμουν κατεύθυνση.

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90, ίσως ακριβώς στα 1990. Η βιομηχανία ΦΑΡΜΠΕΤΕΞ δεν είχε πολλούς μήνες που λειτουργούσε στην περιοχή Μανδρών - Γαλλικού. Όταν ένα πρωί οι κάτοικοι του Γαλλικού είδαν τις βρύσες των σπιτιών τους να τρέχουν νερό κατακόκκινο, …κομμουνιστικό! Τα λύματα του βαφείου είτε από αστοχία, είτε από οικονομία ρύπαναν τον υδροφόρο ορίζοντα από όπου υδρευόταν το χωριό.
Ανησυχία, κινητοποιήσεις, καταγγελίες και η λύση βρέθηκε. Πλήρωσε αν θυμάμαι καλά, κάπου 11 εκατ. δραχμές εκείνης της εποχής το κράτος και ανόρυξε νέες γεωτρήσεις, κατασκεύασε νέο αγωγό για να φέρει το νερό στα σπίτια του Γαλλικού.
Στην εφημερίδα που εργαζόμουν τότε αναρωτήθηκα πως γίνεται να πληρώνουν τα θύματα, οι κάτοικοι του χωριού ως φορολογούμενοι πολίτες για το κακό που αδιαμφισβήτητα προκάλεσε κάποιος άλλος.
Όπως τώρα αναρωτιούνται οι 102 εργαζόμενοι του εργοστασίου. Πως γίνεται ενώ δημιούργησαν πλούτο  σε τέσσερις πέντε ιδιοκτήτες του εργοστασίου, ετούτοι οι τέσσερις σαν ανταπόδοση μόλις  βρήκαν φθηνότερα νήμα από την Τουρκία, τους έκλεισαν τα σπίτια…

Πριν από ένα και πλέον χρόνο είχα καταθέσει ένα σημείωμα με τον παραπάνω τίτλο προβάλλοντας την εκλογή του εξαίρετου γιατρού ηπατολόγου Θέμη Βασιλειάδη σε Καθηγητή Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης γεννημένου στο Ελευθεροχώρι, το μικρό αυτό χωριού του δήμου Χέρσου (με τον αιώνιο δήμαρχο Χρ. Ανθρακίδη). Σήμερα θέλω να συνεχίσω –ας μου επιτρέψει, παρακαλώ, το αναγνωστικό κοινό των εφημερίδων μας- την παρουσίαση τριών ακόμη τέκνων (τα 2 Γιανναντικα) του Ελευθεροχωρίου που κατέχουν θέσεις Καθηγητών Πανεπιστημίου.

Από την αρχαιότητα ο Ευρωπαϊκός χώρος υπήρξε βασικός αποδέκτης Ελλήνων μετοίκων. Αυτό το ρεύμα μετανάστευσης δεν σταμάτησε ούτε την εποχή της επικράτησης των Οθωμανών. Σήμερα δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να μην φιλοξενεί Έλληνες. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες που είχαν τα μεγαλύτερα ποσοστά μετανάστευσης (εσωτερικής - εξωτερικής) στον 20ο αιώνα. Η μετανάστευση  οδήγησε στην ερήμωση της επαρχίας, κατέστρέψε την γεωργική παραγωγή και εμπόδισε την όποια βιομηχανική ανάπτυξη.

Πρόλογος
Επαγγελματίας μουσικός δεν είμαι, ούτε έχω σπουδάσει σε ωδείο ευρωπαϊκή μουσική. Βέβαια έχω πτυχίο βυζαντινής μουσικής από το Μακεδονικό Ωδείο Θεσσαλονίκης επικυρωμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Η εκπαίδευση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για την ομαλή ένταξη του ατόμου στην κοινωνία και την ανοδική του πορεία στο στίβο της ζωής. Είναι ένα πολύτιμο αγαθό για την ενίσχυση της κοινωνίας με πνευματώδεις και παραγωγικούς πολίτες που βοηθούν στη βελτίωση και την εξέλιξή της σε θετικό βαθμό.

Οργιζόμαστε με τα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια - σάμπως υπάρχουν και μη κερδοσκοπικά ή σάμπως ανάμεσα σε όσους κερδοσκοπούν δεν είναι και ελληνικές τράπεζες- διότι τώρα με την πατρίδα στα δύσκολα βρίσκουν ευκαιρία να εισπράττουν τεράστια ποσά και μόνο από τη διαφορά στα επιτόκια. Τόσο που πιο πολλά θα δώσουμε για το υπερβάλλον επιτόκιο, παρά για να ελέγξουμε τα ελλείμματα.
Οργιζόμαστε και δικαίως. Αλλά τότε πόσο πρέπει να οργιστούμε για τους «συνανθρώπους» και «συνέλληνες» κερδοσκόπους των ημερών; Που βρίσκουν τον Έλληνα στην ανάγκη και τον ξεζουμίζουν;  Μέχρι 1,7 Ε/λίτρο η απλή αμόλυβδη παρακαλώ στους εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους..
Πόσο πρέπει να οργιστούμε με εκείνους τους Υπουργούς που τους έβαλαν να κυβερνήσουν κι εκείνοι σχολιάζουν μαζί μας την ακρίβεια;
Κατά τα άλλα η Ανάσταση του Κυρίου είθε να φωτίσει τα μυαλά των κυβερνώντων και τις καρδιές των κερδοσκόπων.

Τα Κρούσια, ισχυρίζονται κάποιοι, είναι τόσο προβληματικός δήμος που δεν χωρεί στον ενιαίο και καλλικράτειο δήμο Κιλκίς.
Έχουμε και λέμε: Η διοικητική μεταρρύθμιση με τον «Καλλικράτη» αποσκοπεί στο να καταστήσει λειτουργικότερους τους ΟΤΑ, να μεταφέρει πόρους και αρμοδιότητες ώστε να ανταποκριθούν στον αναπτυξιακό ρόλο τους και να εξυπηρετούν καλύτερα τους πολίτες. Και ως προς τη γεωγραφία τους, κυρίως αναφέρονται στους μικρούς δήμους, αφού τους μεγάλους στα μεγάλα αστικά κέντρα ούτε που τους αγγίζει.
Επομένως να δηλώνεις υπέρ του «Καλλικράτη», να υπερθεματίζεις στην ιστορική του αναγκαιότητα αλλά συνάμα να εφευρίσκεις επιχειρήματα για να αποκλείσεις τα Κρούσια από τον φυσικό τους χώρο, το δήμο Κιλκίς είναι τόσο συμβατό όσο να διαδηλώνουν υπέρ της οικονομικής ανόρθωσης της χώρας οι φοροφυγάδες.
Η απομόνωση των ανίσχυρων και προβληματικών δήμων με τη θεσμοθέτηση αυτοδιοικητικού Καιάδα δεν θα είναι το καταλληλότερο πρελούδιο σε μια σύνθεση τόσο γοητευτική όσο τουλάχιστον προαναγγέλουν οι πρωτομάστορες του «Καλλικράτη».

Μετά την ανακοίνωση μέτρων του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής για τον περιορισμό και εξάλειψη της ρύπανσης που συντελείται στον υδροφόρο ορίζοντα όλης της λεκάνης ροής του Ασωπού από τα Οινόφυτα – Σχηματάρι Βοιωτίας μέχρι Αυλώνα – Ωρωπό Αττικής μου ξανάφερε την από το καλοκαίρι εκκρεμότητα να αναφερθώ στην μεγαλύτερη ρύπανση εν Ελλάδι που άγγιξε τα όρια της οικολογικής καταστροφής.