Πρώτη φορά μεταπολιτευτικά στην ιστορία της χώρας η πολιτική, η δικαστική και η μιντιακή εξουσία τάσσονται τόσο φανερά υπέρ των συμφερόντων μιας ολιγαρχίας, με ιδιωτικοποιημένο όλο το Δημόσιο και με διαλυμένο το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Την ίδια ώρα που η Πυροσβεστική αντιμετωπίζει έλλειψη σε προσωπικό και εξοπλισμό η πυρκαγιά στην Αττική έχει φθάσει ως τον Παρθενώνα και «καρφί δεν καίγεται» σε κανέναν υπεύθυνο.
Δίχως την αποκατάσταση των πολιτικών και ηθικών αξιών η κοινωνία δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο. Ό,τι έχει γίνει εθισμός και τρόπος ζωής εύκολα δεν αλλάζει. Η έννοια του ραγιά εξακολουθεί να παραμένει η ίδια από την Τουρκοκρατία και μετά, κι ας λέμε καθημερινά ότι είμαστε Ευρώπη!
Τα εξευρωπαϊσμένα κόμματα της χώρας ακολουθώντας πιστά και υπάκουα τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. ήρθαν τόσο κοντά στις πολιτικές τους θέσεις, ώστε δεν διαφέρουν μεταξύ τους σε πολλά θέματα, καθόσον η εθνική πολιτική αντικαταστάθηκε από την υπερεθνική της Ε.Ε, με αποτέλεσμα καμία χώρα μέλος της δεν τολμά να αντιταχθεί ή να θέσει βέτο. Διαφορετικά θα της κόψουν τα επιδόματα!
Μη μπορώντας τα κόμματα του κοινοβουλίου, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά να εφαρμόσουν το δικό τους πρόγραμμα, καπελωμένα τόσο από την Ε.Ε. όσο και από το ΝΑΤΟ, το μόνο που τα απέμεινε, είναι ποιοι θα τα εκπροσωπούν. Έτσι, ο πολιτικός αγώνας από εθνικός έγινε εσωκομματικός, καθώς ερίζουν μεταξύ τους για την αρχηγία. Η συρρίκνωση της πολιτικής και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας είναι πλέον γεγονός.
Αντί, λοιπόν, οι πολιτικοί της πατρίδας μας να ασχολούνται με τα ουσιώδη θέματα του λαού, μπήκαν σε μια εσωκομματική και διακομματική προσωπομαχία, για την ιδιωτική τους ζωή: για το μαύρισμα του καλοκαιριού, για το ξύρισμα ή την αξυρισιά, για τα ακίνητά τους, που δεν είναι και λίγα, σ’ όλο το κομματικό φάσμα! Υπάρχουν π.χ. πολιτικοί με 20 και πλέον σπίτια (Ανδρουλάκης, Χατζιδάκις, Άδωνης…), με 60 και περισσότερα (Παπαδημούλης) και με 122 (Βαρβιτσιώτης), την ίδια στιγμή που πολλοί από τους ψηφοφόρους τους δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιό τους!
Η αλήθεια είναι ότι όποιος δεν αγαπά την πατρίδα, δεν είναι και ο πιο κατάλληλος να την υπηρετήσει. Ότι όποιος δεν είναι ανιδιοτελής δεν κάνει για να την κυβερνήσει. Κι όποιος δεν είναι διατεθειμένος να θυσιαστεί για χάρη της, δεν είναι και ο πιο κατάλληλος να την υπερασπιστεί.
«Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» βιώνεται καθημερινά όλο και περισσότερο στην εποχή μας. Είναι η πιο φτωχή εποχή, όχι μόνο σε αγαθά, αλλά και σε οράματα, με έναν πρωθυπουργό που ζει στον κόσμο του και με μια απολιτίκ πρόεδρο Δημοκρατίας, που εφαρμόζει προσωπική ατζέντα.
Η πολιτική έχει αλλοτριωθεί ριζικά. Παλιά η ελληνική Δεξιά ταυτιζόταν με το έθνος και με ό,τι αυτό εκπροσωπεί. Το σύνθημα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ήταν ο βασικός πυλώνας της ιδεολογίας της. Σήμερα η επιβεβλημένη παγκοσμιοποίηση σ’ όλη τη Δύση αφαίρεσε τα παραπάνω από την πολιτική της. Το έθνος, όπως το ξέραμε ως τώρα από την εποχή του Ισοκράτη (όμαιμον, ομόγλωσσον, ομόθρησκον και ομοηθές), δεν υπάρχει άλλο.
Ούτε όμως και η Αριστερά θυμίζει τίποτα από τα παλιά. Στη δεκαετία του 1980, αριστεράς ήταν ο θερμός υποστηρικτής της πάλης των τάξεων, ο ένθερμος αναγνώστης του Κεφαλαίου του Μαρξ, ο πρωτοπόρος στις πορείες και τις διαδηλώσεις, αυτός που είχε λίγα λεφτά, όνειρα πολλά και συνθήματα όπως: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και το «έξω οι βάσεις του θανάτου». Σήμερα ως και η Αλεξανδρούπολη είναι νατοϊκή αλλά σιγή ασυρμάτου και από την Αριστερά! Καληνύχτα Ελλάδα και όνειρα γλυκά.
