Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Ο κυρ Βασίλης πρωινιάτικα αφού τσίμπησε κατιτίς, πίνει στο σπίτι το καφεδάκι του. Σήμερα έχει τα γενέθλιά του. Κλείνει τα 73 και μπαίνει στα 74. Μαύρες σκέψεις ταξιδεύουν στο μυαλό του. ‘’Πήραμε την κατηφόρα για τα 80, μάς πήρε και μάς σήκωσε, άστα βράστα’’.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Για δες τι θυμήθηκα τώρα.  Μικρό παιδί ήμουν και υπήρχαν φορές που δύο από την τσακαλοπαρέα μας στο χωριό μας, λογόφερναν και πλακωνόντουσαν. Νικούσε όποιος έριχνε κάτω τον άλλον και τον κράταγε για κάποιο χρονικό διάστημα ανάσκελα στο χώμα. Συνήθως νικητής έβγαινε ο πιο ψηλόσωμος και εύσωμος. Ο ηττημένος σηκωνόταν από το έδαφος και αποχωρούσε σαν βρεγμένη γάτα.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης ξεκίνησε το 1974 μετά την πτώση της δικτατορίας 1967-74. Εικοσάχρονο παλικαράκι ήμουν τότε όταν άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας νέας εποχής για την πατρίδα μας.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

΄΄Φέρτε μου νερό να ξεδιψάσω

 και μια πέτρα για να ξαποστάσω,

τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω

απ’ όσα πέρασα’’

Είναι φορές που ο στίχος του Πυθαγόρα, κεντημένος με την θεσπέσια μελωδία του Απόστολου Καλδάρα και με τη θεϊκή ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα, ταξιδεύει στα σοκάκια της μνήμης μου και αναδεύει εικόνες, ήχους, χρώματα κι αρώματα από τα 46 γεμάτα χρόνια που ζω μόνιμα στην όμορφη αυτή γωνιά της Ελλάδας μας, στο λατρεμένο μου Κιλκίς.

Του Μάκη Ιωσηφίδη.

Τις προάλλες διάβαζα ένα βιβλίο που αναφερόταν στην διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 η οποία οδήγησε  στη δημιουργία του ΚΚΕ εσωτερικού που εξέφραζε την δημοκρατική, ανανεωτική αριστερά. Διάβασα για την μετεξέλιξή του ΚΚΕ εσωτερικού σε Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), σε Συνασπισμό και την τελική κατάληξή του σε ΣΥΡΙΖΑ.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Σας στο ‘πα; δεν σας στο ‘πα. Εκτός από απόστρατος εκπαιδευτικός είμαι και ερασιτέχνης εφευρέτης. Χρόνια τώρα κάνω εφευρέσεις αλλά δεν το διαδίδω δεξιά-αριστερά επειδή στην πόλη μας υπάρχουν πολλοί ζηλιάρηδες αλλά και κουτσομπόληδες. Άλλωστε είναι γνωστό πως εκτός των άλλων πολλών αρετών μου είμαι και μετριοπαθής άνθρωπος.

Είμαστε στον Σεπτέμβρη του μακρινού 1969. Τα σχολεία ξεκινούν. Πηγαίνω στην Δ’ Γυμνασίου (σημερινή Α’ Λυκείου) στο 4^ο Γυμνάσιο αρρένων Θεσσαλονίκης. Στο θρανίο κάθομαι μόνος μου. Την πρώτη μέρα η φιλόλογός μας μετά τα καλωσορίσματα και τις ευχές, μάς παρουσίασε τον νέο μας συμμαθητή.

Ήταν μια καυτή μέρα του Αυγούστου που μας πέρασε. Είμαι στο εξοχικό μου σπίτι και από το πρωί είμαι άκεφος. Ο νους μου τριγυρίζει συνεχώς σε δύο λατρεμένα μου πρόσωπα που εδώ και καιρό ταξίδεψαν για τη γειτονιά των αγγέλων. Οι εικόνες των γονιών μου κλωθογυρίζουν στα άδυτα της σκέψης μου.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Συμπλήρωσα ήδη 46 χρόνια ζωής στο Κιλκίς, κοντά μισόν αιώνα. Προσπάθησα να θυμηθώ τι ήξερα για την πόλη μας και την ευρύτερη περιοχή της πριν από την μόνιμη εγκατάστασή μου σ’ αυτήν το 1978.

Γράφει ο Μάκης Ιωσηφίδης.

Από μικρό παιδάκι στη δουλειά ο Μαθιός. Εκεί στο ημιορεινό χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε, οι δουλειές περίσσευαν. Το χωραφάκι τους στον κάμπο, τα γελάδια στο αχούρι και τα κατσίκια τους στη στάνη ήθελαν χέρια, πολλά χέρια. Πού καιρός και διάθεση για γράμματα. Με το ζόρι τέλειωσε το Δημοτικό ο Μαθιός και ολημερίς στη δουλειά. Μεγάλωσε, παντρεύτηκε τη χωριανή του την Βασιλική και νάτος και ο διάδοχος ο Κωστάκης. Δύσκολη η γέννα για την κυρα Βάσω και μείναν μόνο με τον μονάκριβό τους.