Και κλείνει επίσης και το Δημοτικό Σχολείο Επταλόφου. Με μαθηματική ακρίβεια σε δυο τρία  χρόνια θα κλείσουν και τα δημοτικά σχολεία στα χωριά όπου από φέτος έκλεισαν τα νηπιαγωγεία.  Σε πέντε χρόνια στο νομό μας θα λειτουργούν σχολεία μόνο σε Κιλκίς, Πολύκαστρο, Αξιούπολη, Γουμένισσα, άντε και σε Άγιο Πέτρο και Εύρωπο μαζί με τη Σάντα, τις Μουριές, το Χέρσο...

Κάποτε στο νομό λειτουργούσαν πάνω από 100 δημοτικά σχολεία και πλέον περιοριστήκαμε σε λιγότερα από 30 με τα 10 από αυτά να λειτουργούν στην πόλη του Κιλκίς.  Είναι απλό: Δεν γεννιούνται παιδιά επειδή η ύπαιθρος εγκαταλείφθηκε. Πλήρης παραγωγική ερημία. Προσφιλές μου παράδειγμα το οικείον Ελευθεροχώρι: κάποτε το χωριό μου των 50 νοικοκυραίων τάιζε το μισό Κιλκίς με ζαρζαβατικά, γάλα και κρέας.  Τώρα, ή  επί το ορθότερον: εδώ και χρόνια, αλωνίζουν κι εκεί οι μανάβηδες.

Κάποτε η Παιονία αποτελούσε υπόδειγμα αναπτυσσόμενης περιοχής με όχημα την αγροτική της παραγωγή. Τώρα κι εκεί κυριαρχεί το άγονο σιτάρι.  Τα χωριά μας δεν παράγουν όχι επειδή ξαφνικά γίναμε τεμπέληδες οι Κιλκισιώτες. Ούτε επειδή ήταν θέλημα θεού ή κάποιο κισμέτ.  Δεν παράγουμε κι επομένως άδειασαν  τα χωριά κι επομένως δεν υπάρχουν και παιδιά για να έχουμε σχολεία, επειδή στο γκουβέρνο  κυριαρχούν γιάπηδες της κακιάς ώρας,  ουδεμία σχέση έχοντες με την πραγματική οικονομία.

Εδώ και 10 τουλάχιστον χρόνια κραυγάζουμε ότι η κτηνοτροφία σβήνει. Και οι άριστοι δεξιάς και αριστερής απόχρωσης μάς κουνάνε το δάχτυλο πως υπερβάλλουμε ή απλώς θέλουμε να τους γκρεμίσουμε από την εξουσία. Αυτή είναι η έννοια τους: η εξουσία. Τα υπόλοιπα αποτελούν ψιλά γράμματα. Το χειρότερο:  τα θύματα ετούτης της ερήμωσης, τους επιβραβεύουμε κάθε τέσσερα χρόνια, αλλάζοντας πρόσημο στην καταστροφική μας πορεία.

Κάπως έτσι απόμειναν χωρίς κατοίκους αρχικά και σχολεία στη συνέχεια, όχι η Καλίνδρια και η Φιλυριά μόνο, αλλά κι  ο Επτάλοφος, οι Εύζωνοι, ο Μικρόκαμπος, το Δροσάτο… Οι οχτροί μπήκαν στην πόλη, θρονιάστηκαν σ’ αυτήν «κι εμείς φωνάζουμε ζήτω και γειά σαν κάθε μέρα».