Όταν οι Χρυσαυγίτες στο όνομα του Έθνους και των συμφερόντων των γηγενών και γνησίων εξ αίματος Ελλήνων επιτίθενται στους Αφγανούς και Πακιστανούς μικροπωλητές προφανώς και υποπίπτουν στο αδίκημα της αντιποίησης αρχής. Χώρια τα άλλα ποινικά αδικήματα (κακοποίηση κλπ)   τα οποία διαπράττουν στο όνομα των συμφερόντων της Πατρίδας, όπως  τα αντιλαμβάνονται.
Δίκαια λοιπόν είναι η αγανάκτηση που επισύρουν οι πράξεις αυτές στον πολιτικό κόσμο που καταλογίζει φασιστική και ρατσιστική νοοτροπία και πρακτική στους αυτουργούς των απεχθών αυτών πράξεων.
Και είναι απεχθείς οι πράξεις ακόμα κι αν συναντούν, δυστυχώς, ευρεία απήχηση στην κοινή γνώμη, ιδιαίτερα στα τμήματα του πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Όταν οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου ασφυκτιούσαν από  τα χρέη που απαιτούσαν ως αποζημιώσεις από τον α’ παγκόσμιο πόλεμο οι νικητές (Αγγλία, Γαλλία ) και κρίση και  ανεργία υπονόμευαν τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δεν ήταν οι εύποροι, αλλά οι ανήμποροι  τα πρώτα θύματα της φασιστικής – ναζιστικής προπαγάνδας.
Ένας λαός συστοιχήθηκε πίσω από συνθήματα που ανέδειξαν τελικά τον Χίτλερ στην καγκελαρία και έστειλαν τον κόσμο στα κρεματόρια. Των μαχών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Όμως αποτελεί υποκρισία να εντοπίζεται μόνο σε ένα πολιτικό κόμμα ή χώρο (ακροδεξιό) το ευρύτερο πρόβλημα της βίας και της μη ανοχής που χαρακτηρίζει την νεοελληνική κοινωνία  στο σύνολό της.
Απέχθεια και αγανάκτηση προκαλούν οι ακραίες αντιδράσεις των μουσουλμάνων για ένα σκίτσο ή μια ανάρτηση στο διαδίκτυο ή μια ταινία που δυσφημεί τον προφήτη της θρησκείας αυτής. Και ως του θαύματος, παρόμοιες - ακραίες  αντιδράσεις προκαλούνται στην Αθήνα στο όνομα της προστασίας της ημέτερης θρησκείας.
Να πάμε και στα …ενδότερα. Παντού στον κόσμο διοργανώνονται συλλαλητήρια διαμαρτυρίας πολιτών κατά πολιτικών και Πολιτικών. Γνωρίζετε άλλη χώρα που το κέντρο  της πρωτεύουσάς της να έχει καεί δυο φορές τα τελευταία  χρόνια και όπου κάθε διαδήλωση στο κέντρο αφήνει πίσω της συντρίμμια από ακατανόητες καταστροφές ακροαριστερών ομάδων που κι εκείνα έχουν κάποια σωτηριολογική αντίληψη της αποστολής τους; Διότι «αυτοθεσμίστηκαν» και πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης ως οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας και κατά τούτο δικαιούνται  να εφαρμόζουν δικούς τους νόμους, καταπατώντας κατά το δοκούν τους νόμους της Πολιτείας και, παρεμπιπτόντως, και της λογικής.
Αλλά  υποκριτικό είναι να ενοχοποιήσουμε την Χρυσή Αυγή και τους κατ’ όνομα αναρχικούς ως μοναδικούς φορείς και διακινητές της βίας στην Ελλάδα.
Τη βία γεννά η μη ανοχή της διαφορετικής άποψης. Και η μη ανοχή οδηγεί στην άρνηση του διαλόγου. Στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία ο διάλογος και η αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων δεν γίνεται στην αγορά με ευπρέπεια και σεβασμό στην άλλη άποψη και στο άλλο πολίτη,  αλλά στα «μαρμαρένια αλώνια» των φανατικών και των σωτήρων του έθνους και του λαού.  Ιδού οι μήτρες της βίας.
Σε πείσμα του Ηράκλειτου που διακήρυσσε από τον 6ο αιώνα π.Χ. ότι «ξυνόν εστί τοις πάσι το φρονείν»  η νεοελληνική κοινωνία είναι διάσπαρτη από «κατόχους της απόλυτης αλήθειας».  Από τα απλούστερα των πραγμάτων μέχρι τις υψιπετείς ιδεολογικές και πολιτικές αναζητήσεις.
Παρακολουθήστε προσεκτικά ένα δημόσιο διάλογο στην τηλεόραση μεταξύ εκπροσώπων των κομμάτων. Και προσπαθήστε να θυμηθείτε αν ποτε ένας τους αναγνώρισε το δίκιο του άλλου. Να παραδεχθεί πως η πρότασή του είναι  λογική και αξίζει να υιοθετηθεί…
Δεν θα βρείτε παρόμοια φωτεινή εξαίρεση έστω. Οι πάντες κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, ουσιαστικά δεν ακούν κανένα και συνηθέστατα με αγενή τρόπο προσβάλλουν τους «εχθρούς».
Από εκεί και πέρα, η άρνηση του διαλόγου κατοχυρώνεται κι όπου ο λόγος δεν είναι κυρίαρχος, η βία τον υποκαθιστά. Φραστική στην αρχή. Και έμπρακτη στη συνέχεια. Με μολότοφ, με καδρόνια στα κεφάλια των αστυνομικών, με καταστροφές κτηρίων και περιουσιών, με επιθέσεις σε μετανάστες, με σκοτωμούς αντίπαλων «φιλάθλων» ….
Όσοι ασκούν αυτή τη βία είναι μάταιο να υπερτονίζουν τη βία των άλλων και να «αφαιρούν από το κάδρο» τη δική τους συμμετοχή. Πολύ περισσότερο να επικαλούνται τη βία των άλλων για να ασκήσουν τη δική τους… Εξάλλου  αργά ή γρήγορα όλοι πληρώνουν τα επίχειρα των πράξεών τους.