Γιατί προσπαθείς με αυτήν να καλύψεις τα κενά. Αυτά που σε κάνουν ανήμπορο να σταθείς μπροστά σε επιθυμίες που έχεις βαφτίσει ανάγκες. Το κενό σε οδηγεί στην ύλη, ελπίζεις πως θα πάψει να υπάρχει, κάνεις τα πάντα για να την αποκτήσεις... αλλά...
Κάπου έρχεται η λήθη. Ξεχνάς να ζεις, να χαίρεσαι, να μοιράζεσαι και γιατί όχι, να αγαπάς.
Και τρέχεις… τρέχεις… να προλάβεις τι;
Όχι, σκέψου πόσες φορές όταν σε ρωτάνε τι κάνεις, απαντάς "Τρέχω… στο τρέξιμο είμαι".
Κι όμως, δεν τρέχεις γιατί δεν προλαβαίνεις· τρέχεις γιατί η ύλη σε καθηλώνει, σε κυριεύει και σου κουνά το δάχτυλο επικριτικά όταν δεν μπορείς να την αποκτήσεις. Ένα διαρκές κυνήγι ενός ψεύτικου ενθουσιασμού που προκύπτει από τη χαρά της απόκτησης.
Τι κρίμα για σένα, αυτή η χαρά σβήνει τόσο εύκολα, τόσο γρήγορα, σαν την αστραπή που χτυπάει ένα δέντρο και του αφαιρεί τη ζωή.
Γιατί οι μικρές χαρές απόκτησης της ύλης σε οδηγούν στη λήθη της πραγματικής χαράς.
Κι όταν η χαρά χάνεται, η ζωή έχει νόημα;
Είναι το νόημα της ζωής η ύλη;
Ναι, έρχονται να βροντοφωνάξουν όλα μαζί τα brands!
Είμαστε εδώ και κοίτα, σου έχουμε προσφορές, δώρα, πράγματα που σου είναι απαραίτητα για να ζήσεις.
Εδώ, η ζωή γελάει με την ύλη και η χαρά απομακρύνεται και χάνεται. Εσύ ο ίδιος κατασκευάζεις επιθυμίες και προσκυνάς στην ύλη, προσπαθώντας να φτιάξεις μια ζωή από ιλουστρασιόν χαρτί.
Μια ζωή που τα αντικείμενά της θα είναι φανταχτερά, αστραφτερά, χωρίς ψεγάδια και γκρίζες όψεις.
Πλάνη.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Η χαρά έχει τις ρίζες της στην καρδιά, και όχι στο πορτοφόλι που με τόσο κόπο, άγχος, και αγωνία προσπαθείς να γεμίσεις.
Το βλέπεις να συμβαίνει και το εναποθέτεις στην ύλη. Και μετά, πάλι από την αρχή. Χωρίς να έχεις στο μυαλό σου πως κάπου υπάρχει ένα όριο.
Πως κάπου πρέπει να μπει μια τελεία.
Η διαδικασία απόκτησης-χαράς είναι ατέρμονη; Είναι, ναι, αλλά υπάρχει ένα τέρμα για τη δική σου ζωή.
Όσο κυνηγάς την ύλη, ξεχνάς το σημαντικότερο όλων: τον χρόνο. Αυτός είναι αδυσώπητος και πολύ συγκεκριμένος, και δεν θα πάρεις καμία παράταση αν έχεις συσσωρεύσει περισσότερα αντικείμενα, σπίτια, γη ή ό,τι άλλο έχεις στην κατοχή σου.
Κι όταν η ύλη πνίξει τη ζωή σου, τότε εκείνο το κενό που λέγαμε μεγαλώνει επικίνδυνα μέσα σου.
Σε αυτό το κενό, δυστυχώς, τα πάντα μετριούνται με ζηλευτή ακρίβεια. Αλλά μπορεί η ζωή να μετρηθεί με αριθμούς, αντικείμενα, ποσοστά και αστραφτερά αποκτήματα; Μπορεί να γίνει ο απολογισμός της με το ρήμα "κατέχω";
Όχι. Χρειάζεσαι και το "νιώθω", το "αισθάνομαι", το "μοιράζομαι", το "αγαπώ", το "αφουγκράζομαι", το "βοηθώ", το "γαληνεύω".
Χρειάζεσαι να ζεις!
Αλλά το "κατέχω" γίνεται αυτοσκοπός και το κενό καταπίνει τη ζωή σου. Μια ζωή που τελικά δεν πρόλαβες να παρατηρήσεις, να διορθώσεις, να χαρείς.
Η ροή πληροφοριών και τα αντικείμενα ατελείωτα. Προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή σου και έτσι, με απάθεια, παρακολουθείς τη ζωή σου χωρίς να συμμετέχεις σε αυτήν. Κάπου εκεί, καλά κρυμμένη πίσω από την αστραφτερή λάμψη της σύγχρονης ζωής, βρίσκεται η αλήθεια: ζεις για να αποκτήσεις, όχι για να ζήσεις.
Έχεις χάσει την τέχνη της στιγμής, την ικανότητα να απολαμβάνεις το απλό, το ουσιαστικό, το αληθινό. Και, ακόμα χειρότερα, έχεις ξεχάσει να αναρωτηθείς τι πραγματικά θέλεις, τι σου χαρίζει γαλήνη και ηρεμία.
Τι είναι πραγματικά αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο!
Κάποια στιγμή όμως ίσως θα πρέπει να ξυπνήσεις από τη βαθιά λήθη και να στρέψεις το βλέμμα σου στην εμπειρία, τη στιγμή, τη γαλήνη, τη ζωή. Γιατί η ζωή δεν είναι αυτά που κατέχεις. Η ζωή είναι αυτά που ζεις, είτε όμορφα, είτε άσχημα!
Και μήπως, τελικά, το μόνο που χρειάζεσαι είναι να σταματήσεις να αποκτάς και να αναρωτηθείς αν πραγματικά ζεις;
