Για μια θέση πάρκιγκ μαχαιρώνονται. Οι ληστείες είναι καθημερινό φαινόμενο πια στις μεγαλουπόλεις… Κι αν ετούτη η βία έχει και χρώμα μεταναστών, η βία των «επαναστατών» που σπέρνουν βόμβες σε πολυκατοικίες, η βία των αλητών που σκοτώνονται στα γήπεδα, η βία που είναι διάχυτη στην κοινωνία εγχώρια και ιθαγενής είναι.
Ο Κάρολος Ντίλ στην άκρως φιλελληνική «Ιστορία του Βυζαντίου» γράφει πως από τους 107 αυτοκράτορες μεταξύ 395 και 1453 μόνο οι 34 πέθαναν ειρηνικά στο κρεβάτι τους κι άλλοι οχτώ έπεσαν σε πεδία μαχών.
Οι υπόλοιποι 65 δολοφονήθηκαν, ακρωτηριάστηκαν, τυφλώθηκαν ενίοτε από γονιούς - τιμημένους μάλιστα ακόμα κι από την Εκκλησία- και πάει λέγοντας.
Τι να υποθέσουμε; Πως ετούτο το γένος έχει τη βία στο  DNA του;
Αλλά τότε πως ειρηνεύει μόλις ζήσει σε οργανωμένες κοινωνίες, όπως η γερμανική καλή ώρα; 
Θαρρώ πως για την ανόρθωση της χώρας δεν έχουμε την χρεία μήτε οικονομολόγων, μήτε νομικών, μήτε πολιτικών. Ψυχίατρους χρειάζεται πολλούς και ικανούς η πατρίς.
Θ.Π.