Στη μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, ο χώρος συμπεριέλαβε τη μάταιη ελπίδα για εθνική συμφιλίωση, χωρίς οι βραχύβιες περίοδοι διαχείρισης της κυβερνητικής εξουσίας από δυνάμεις του Κέντρου να κατορθώσουν να λυγίσουν το εμφυλιοπολεμικό κλίμα, που καλλιεργούσε κυρίως το Παλάτι με την αγαστή συνεργασία στρατιωτικών κύκλων, και ισχυρών θυλάκων στον χώρο της Δεξιάς.
Η Μεταπολίτευση, με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την κυριαρχία του Ανδρέα Παπανδρέου, διαμόρφωσε ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό. Ο κεντρώος ψηφοφόρος έπαψε να κατηγοριοποιείται δυσάρεστα, ως συνοδοιπόρος του, νόμιμου πλέον ΚΚΕ, και οι δυο κυρίαρχες δυνάμεις, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εμφανίζονται να διεκδικούν μερίδιο από τον ίδιο χώρο, δημιουργώντας έτσι την αντίστοιχη διάκριση μεταξύ Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς.
Η οικονομική κρίση του 2010, και τα μνημόνια που αυτή έφερε, προκάλεσε έντονη ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος, με μεγάλες μετατοπίσεις ψηφοφόρων στα αριστερά και στα δεξιά των κομμάτων που συγκροτούσαν τον τότε δικομματισμό.
Στην Κεντροαριστερά ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε κύριο υποδοχέα της ελπίδας για έξοδο από τον εφιάλτη, ενώ στην Κεντροδεξιά η ΝΔ κατόρθωσε να μείνει η μόνη ελπιδοφόρα δύναμη για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Κεντροδεξιάς και της Δεξιάς, όπως η τελευταία διαμορφώθηκε από τις ευρωπαϊκές προσλαμβάνουσες του Κωνσταντίνου Καραμανλή κατά την αυτοεξορία του στη Γαλλία της κληρονομιάς του 1789 και του μη αποκλεισμού της άλλης άποψης.
Η οβιδιακή αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, από το 2012 και εντεύθεν, ώθησε τον ΣΥΡΙΖΑ να μετονομασθεί σε ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, για να σηματοδοτήσει την συμπερίληψη ιδεολογικών προταγμάτων, συναφών προς την αφετηριακή ιδεολογική μήτρα της Ανανεωτικής Αριστεράς, οι αξίες της οποίας παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο.
Η Κεντροαριστερά, χώρος κατ’ εξοχήν του διαλόγου με απόλυτο σεβασμό στην πολυχρωμία και τη διαφορετικότητα, καλείται από την ιστορία να διαχειριστεί το προνόμιο να συναντηθούν εντός της οι δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και της Οικολογίας, με άλλες δυνάμεις που ποτέ δεν λειτούργησαν αντιπαραθετικά στο πεδίο των αξιών και των στοχεύσεων, αναφορικά με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την προσαρμογή της στις απαιτήσεις της εκάστοτε εποχής, με διαφύλαξη της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης.
Απομένει, τα πολιτικά υποκείμενα να ταυτιστούν με ένα σύστημα αξιών που καλλιέργησε ο Διαφωτισμός του Βολταίρου, και, με τη δύναμη των ιδεολογικών τους θέσεων, να επιβεβαιώσουν το κύριο χαρακτηριστικό του χώρου τους, που είναι η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων σε μια ευεργετική συνισταμένη για τον τόπο και την κοινωνία.
Η Απλή Αναλογική των επόμενων εκλογών δημιουργεί την πρόκληση.
Αναμένουμε την ανταπόκριση.
