Πλατεία ΤΑΞΙ, μια μεγάλη συγκέντρωση για την υποδοχή του αντιπροέδρου τότε της κυβέρνησης των πραξικοπηματιών Στυλιανού Παττακού.
Όρκο δεν παίρνω, αλλά θα ήταν ο Παττακός κι όχι ο ίδιος ο δικτάτορας Παπαδόπουλος.

Δεκαπενταετής τότε και στα μάτια μου φάνταξε – και ήταν πού μεγάλη η συγκέντρωση για την υποδοχή του Παττακού.

Και μεγάλος και ο ζήλος χιλιάδων συμπολιτών μας που τον επευφημούσαν.
Μεταπολιτευτικά κι αν εξαιρέσουμε τις συγκεντρώσεις για τη Μακεδονία (μεγαλύτερη εκείνη του 1994) δυο συγκεντρώσεις ήταν με διαφορά οι μεγαλύτερες.
Η πρώτη από το ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του τότε αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μένιου Κοτσόγιωργα.

Μίλησε από το μπαλκόνι των γραφείων της Νομαρχιακής, τότε επί της 21η Ιουνίου 82 και εκτεινόταν από την πλατεία της ΛΑΦ έως την παλιά Εμπορική.
Η δεύτερη από τη Ν.Δ., κι εκείνη το 1985, με ομιλητή τον μόλις εκλεγέντα τότε πρόεδρο της Ν.Δ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Μίλησε από εξέδρα επί της 21ης Ιουνίου στη συμβολή της με την οδό Πολυτεχνείου και ο κόσμος πλημμύρισε σχεδόν όλη την 21η Ιουνίου ανάμεσα στα δυο φανάρια.
Γιατί τα θυμήθηκα όλα ετούτα.

Διότι η συγκέντρωση της Παρασκευής 28 Φεβρουαρίου για τα θύματα των Τεμπών ήταν μακράν η μεγαλύτερη πάσης άλλης.
Και καθίσταται πολλαπλάσια των προγενέστερων για ένα πρόσθετο λόγο.

Την ίδια ώρα μαζεύονταν χιλιάδες κόσμου και στο Πολύκαστρο και στη Γουμένισσα.

Ενώ οι κομματικές συγκεντρώσεις που προηγήθηκαν μάζευαν κόσμο και από ολόκληρο το νομό (κι από διπλανούς νομούς καθώς ήτανη εποχή όπου δοξάστηκε ο κομματικός τουρισμός).