Πάντως το έχω βάρος στη συνείδησή μου, αλλά δεν γινόταν αλλιώς, ο χρόνος είχε περάσει. Είχαμε συνεννοηθεί με τον συγγραφέα Θόδωρο Παυλίδη πως αν ξεπεράσουμε τις 8,30 θα κλείναμε εκεί την εκδήλωση χωρίς να ανοίξουμε διάλογο με τους ακροατές - θεατές.
Και το ρολόι έδειχνε ήδη εννιά, όταν τελείωσε και η σύντομη ομιλία του κ. Παυλίδη.
Οπότε ένιωσα την ανάγκη να απολογηθώ στον Τάσο Αμανατίδη πως  δεν γινόταν να του δώσω το λόγο, αν και πολύ το θέλαμε όλοι στην εξέδρα.
Στο επόμενο βιβλίο του Θόδωρου Παυλίδη όμως, ο Τάσος θα έχει απεριόριστο χρόνο για να μας καταστήσει σοφότερους με την παρέμβασή του.
Θ.Π.