Κάπου στη δεκαετία του ’80 ήρθε στο Κιλκίς και μίλησε στη δημοτική βιβλιοθήκη ένας κούρδος αγωνιστής. Διεκτραγώδησε τα πάθη του λαού του, μίλησε για τον ένοπλο αγώνα που διεξήγαγε μέσω των οργανώσεών του και κυρίως μέσω του PKK.
Ξεκίνησαν οι ερωτήσεις από το διψασμένο για ενημέρωση κοινό ζητούσε πληροφορίες για τα πάντα. Μέχρι που μια ερώτηση μάς …αποτέλειωσε όλους. Ρώτησε λοιπόν ένας εκ των παρευρισκομένων οικολόγων ποιες είναι επιπτώσεις στο περιβάλλον από τις πολεμικές επιχειρήσεις και πόσο τις λαμβάνουν υπόψη τους οι Κούρδοι αγωνιστές.

Κάπου στη δεκαετία του ’80 ήρθε στο Κιλκίς και μίλησε στη δημοτική βιβλιοθήκη ένας κούρδος αγωνιστής. Διεκτραγώδησε τα πάθη του λαού του, μίλησε για τον ένοπλο αγώνα που διεξήγαγε μέσω των οργανώσεών του και κυρίως μέσω του PKK.
Ξεκίνησαν οι ερωτήσεις από το διψασμένο για ενημέρωση κοινό ζητούσε πληροφορίες για τα πάντα. Μέχρι που μια ερώτηση μάς …αποτέλειωσε όλους. Ρώτησε λοιπόν ένας εκ των παρευρισκομένων οικολόγων ποιες είναι επιπτώσεις στο περιβάλλον από τις πολεμικές επιχειρήσεις και πόσο τις λαμβάνουν υπόψη τους οι Κούρδοι αγωνιστές.
Ο Κούρδος βέβαια έγινε Τούρκος μόλις άκουσε την ερώτηση, αλλά φερόμενος διπλωματικά απλώς δεν απάντησε.
Γιατί θυμηθήκαμε το περιστατικό; Διότι ο κόσμος καίγεται, η οικονομία μας βρίσκεται όχι μακριά από την χρεοκοπία, η ανάγκη να βρεθούν πόροι είναι περισσότερο από ζωτική, η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει και στο ΠΑΣΟΚ πρώτη προτεραιότητα της ηγεσίας του είναι η προώθηση της πράσινης ανάπτυξης.

Εφτά μήνες δεν μπορούσε να πληρωθεί ο εργολάβος - γι’ αυτό και σταμάτησε- επειδή δεν υπήρχε πρόεδρος να υπογράψει τα εντάλματα πληρωμής. Χρήματα υπήρχαν, πρόεδρος δεν υπήρχε. Ήταν, αν θυμάστε η ωραία εποχή, όπου ο Κιτίδης διόριζε πρόεδρο και ο Τσιτουρίδης ξεδιόριζε. Και τούμπαλιν.

Χρειάστηκε να πατήσω  τα 54 χρόνια μου, σχεδόν 30 χρόνια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, για το δω κι αυτό. Πολιτικό με την ευρεία έννοια του όρου να ζητά συγνώμη και να αναλαμβάνει ευθύνες που σχεδόν δεν του αναλογούν. Ή, του αναλογούν ελάχιστες.

Δεν τρελάθηκε ο καιρός. Ούτε μαγικές και υπερφυσικές δυνάμεις εκδικούνται τον άνθρωπο. Το κλίμα αλλάζει, οι κλιματικές συνθήκες και στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο - ένα παγκόσμιο χωριό είναι πια όλη η γη- είναι παρασάγγες διαφορετικές από εκείνες που γνωρίζαμε.
Πάντα Ιούνη μήνα έβρεχε. Αλλά να ανοίγουν οι ουρανοί και να βρέχει ένα μήνα καταρρακτωδώς σχεδόν κάθε μέρα, πρώτη φορά το ζούμε.

Πέρασε σχεδόν στα …ψιλά των εφημερίδων, αφού στα …χοντρά περνάνε οι αναλύσεις - ο θεός να τις κάνει- περί των επόμενων κινήσεων του Καραμανλή.
Τα έπεα πτερόεντα, τα λόγια ανεμάρπαστα δηλαδή.
Ευφάνταστα σενάρια. Αν θα φύγουν ο Ζαγορίτης  με τον Αντώναρο σαν οι φταίχτες της ήττας. Κι αν η πράσινη ανάπτυξη θα μας σώσει από την κρίση- να δείτε γέλια που κάνουν οι σοβαροί οικονομικοί παράγοντες του τόπου, όταν ακούν ετούτες τις …γλαφυρότητες.

Ευγενής η φιλοδοξία μας να μας παραχωρήσει ο Στρατός οικόπεδα από στρατόπεδα που καταργήθηκαν ή μεταφέρθηκαν. Καλή ώρα σαν τις δίδυμες καπναποθήκες περί των οποίων τόσος λόγος έγινε. Δυστυχώς όμως οι χώροι αυτοί εγκαταλείφθηκαν κι αντί να συνεισφέρουν στην ανάσα της πόλης ενίοτε υποβαθμίζονται σε πρόχειρους σκουπιδότοπους.
Το αεροδρόμιο αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση. Επενδύθηκαν μάλιστα και χρήματα για την κοινωνική χρήση του ως τόπου περιπάτου ή και χώρου συνάντησης μοτοσυκλετιστών.
Η εικόνα του αεροδρομίου όμως και ειδικότερα των αποθηκών είναι αποκαρδιωτική. Όπως αποκαρδιωτική είναι και η κατάσταση στις δίδυμες καπναποθήκες. Σκουπιδότοποι, πρόχειρα αποχωρητήρια, εστίες ασχήμιας…
Και μην αναζητηθεί ο καθ’ ύλην αρμόδιος φορέας. Για την πόλη μας μιλάμε, για την αισθητική και την καθαριότητα και εν τέλει για την υγεία των πολιτών. Αν ο στρατός δεν φροντίσει ή δεν επαρκεί πλέον κανείς σε τούτη την πόλη και σε τούτο το νομό δεν νοιώθει υπεύθυνος;

Είχε ρηξικέλευθα προγράμματα να υπηρετήσει η Αναπτυξιακή Κιλκίς. Κυρίως προγράμματα ανάπτυξης του οικοτουρισμού, των ήπιων μορφών τουριστικής ανάπτυξης. Σε ένα νομό που δεν βρέχεται από θάλασσα δεν είναι εύκολος ο τουρισμός. Μόλις τα τελευταία χρόνια ανακαλύψαμε την αξία του βουνού οι νεοέλληνες. Και σε επίπεδο οικοτουρισμού, όση αξία έχει το φυσικό κεφάλαιο, το βουνό δηλαδή, ακόμα περισσότερο καθοριστική είναι η συμβολή του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Τολμητίες και γνώστες του χώρου θα ανοίξουν δρόμους. Δεν περισσεύουν και η αποστολή της ΑΝΚΙ επικεντρώθηκε και στον τομέα αυτό. Να τους βρει, να τους εκπαιδεύσει και να τους ενισχύσει για να τολμήσουν.
Σίγουρα έγιναν πολλά βήματα. Και άλματα σε περιβάλλον όχι πάντα εύκρατο. Αλλά περισσότερα απομένουν. Επομένως το έργο είναι ακόμα μπροστά.

Τα στοιχεία από την Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας αποδεικνύουν του λόγου μας το αληθές. Ο ν. Κιλκίς είναι πλέον κομπάρσος στον επενδυτικό χάρτη της Κ. Μακεδονίας και βεβαίως και πανελλαδικά. Δεν πάνε πολλά χρόνια - ολόκληρη η δεκαετία του ’90 και ένα δυο χρόνια από το 2000- που το Κιλκίς πρωταγωνιστούσε στη μάχη των επενδύσεων έχοντας τη μερίδα του λέοντος, δηλαδή το 40-50% των επενδύσεων μέσου μεγέθους στην Περιφέρεια Κ. Μακεδονίας. Ήταν τότε που άκμαζε η ΒΙΠΕ, αλλά και περιοχές μη θεσμοθετημένες, όπως η Νέα Σάντα και το Πολύκαστρο - Αξιούπολη.
Τα τελευταία πέντε έξι χρόνια η εικόνα αναστράφηκε. Οι επενδύσεις γίνονται με το σταγονόμετρο. Ο νέος αναπτυξιακός νόμος που εξισώσει από πλευράς κινήτρων το Κιλκίς με τη Θεσσαλονίκη και τη Βοιωτία αποτελεί ουσιαστικό αντικίνητρο. Μόνο κίνητρο η χαμηλή αξία της γης.
Επιπρόσθετα στη ΒΙΠΕ Κιλκίς τα οικόπεδα ουσιαστικά τελείωσαν και οι επενδύσεις γίνονται πια σε χωράφια διάσπαρτα στο νομό.
Εικόνα παρακμής και το χειρότερο δεν φαίνεται να συγκινεί πολλούς.

Η  μέση στρεμματική απόδοση των σιτηρών φέτος στο Κιλκίς θα κυμανθεί μεταξύ 120 - 140 κιλών. Απόδοση απογοητευτική που δεν καλύπτει ούτε το κόστος ενός φειδωλού καλλιεργητικού κόστους με λίγα λιπάσματα και σχεδόν ανύπαρκτα φυτοφάρμακα.
Με ένα λόγο, το σιτάρι αντεδείκνυται για πολλούς λόγους εκ των οποίων ο σημαντικότερος δεν είναι μόνο ο οικονομικός. Και οι καιρικές συνθήκες - ιδιορρυθμίες μαζί με την υποβάθμιση της γης ορίζουν πως είναι καιρός να τεθεί επιστημονικός δάκτυλος επί τον τύπον τον ήλων.
Κάποτε και οι παραδόσεις σπάνε. Ο τόπος παρήγαγε σιτάρι από τους προϊστορικούς ακόμα χρόνους. Στα κλασικά και αργότερα στα βυζαντινά χρόνια η γη του Κιλκίς ήταν από τους σιτοβολώνες του τότε γνωστού κόσμου.
Η εντατική καλλιέργεια όμως των τελευταίων πενήντα χρόνων, η εγκατάλειψη παραδοσιακών μεθόδων ξεκούρασης και εμπλουτισμού της γης, κούρασαν, σχεδόν αχρήστεψαν τα χώματά μας.
Αγρότες και «αρμόδιοι» όμως είναι προσανατολισμένοι αποκλειστικά στις επιδοτήσεις. Η παραγωγική μας γη κραυγάζει και ημείς καθεύδωμεν…
Μέχρι πότε άραγε;