Και μετά έρχονται τα τρένα της Hellenic Train στις ράγες του πάλαι ποτέ ΟΣΕ και μας προσγειώνουν στην πραγματικότητα. Ποια τεχνητή νοημοσύνη, ποιες φωτοσημάνσεις και ποια τηλεδιοίκηση. Αξία έχει ο άνθρωπος και ο… κλειδούχος της νέας εποχής. Δεν υπάρχει ποιο ασφαλής μέθοδος από το να γίνονται όλα δια χειρός ανθρώπου.
Το ελληνικό δαιμόνιο δίνει λύση σε όλα και προτάσσει την πιο ασφαλή μέθοδο για τις αφύλακτες διαβάσεις, όπως παρουσιάζει το βίντεο του eidisis.gr: Σταματά το τρένο πριν τη διάβαση, κατεβαίνει ο υπάλληλος και σηκώνει το χέρι με την ταμπελίτσα για να σταματήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα, κάνει νόημα στον μηχανοδηγό της αμαξοστοιχίας να περάσει τη διάβαση κι όταν αυτό γίνει τρέχει κι ανεβαίνει στο τελευταίο βαγόνι για να συνεχιστεί με ασφάλεια το δρομολόγιο μέχρι την επόμενη διάβαση και να επαναληφθεί η ίδια διαδικασία.
Ούτε άναψαν δεν άναψαν οι φωτεινοί σηματοδότες, κατέβηκαν ή δεν κατέβηκαν οι μπάρες, δούλεψε δεν δούλεψε η τηλεδιοίκηση και πάει λέγοντας. Χειρωνακτικά όλα, σίγουρα και οικονομικά! Κι ας κοροϊδεύουν κάποιοι πως δεν είμαστε στην εποχή του ’50 αλλά στο 2024, πως δεν είμαστε στην εποχή των κλειδούχων αλλά στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης!
Και λοιπόν; Εμείς επιλέγουμε το «δια χειρός ανθρώπου» και όχι τα μηχανήματα του διαόλου!
Τώρα, να προσγειωθούμε και στην αφύλακτη διάβαση της Δοϊράνης, όπου δεν λειτουργούν οι φωτεινοί σηματοδότες, δεν υπάρχουν καν οι μπάρες ασφαλείας και τα πάντα έχουν ρημάξει κι έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Η διάβαση αυτή βρίσκεται λίγα μέτρα πριν το Τελωνείο Δοϊράνης και καθημερινά τη διασχίζουν χιλιάδες αυτοκίνητα και νταλίκες διεθνών μεταφορών. Μιλάμε δηλαδή για τον κεντρικό οδικό άξονα εισόδου και εξόδου της χώρας από το Τελωνείο της Δοϊράνης, όπου καθημερινά ο κίνδυνος είναι τεράστιος για τα τρένα και τα αυτοκίνητα που διέρχονται τη διάβαση.
Εν ολίγοις, γινόμαστε διεθνώς ρεζίλι, αλλά ποιος νοιάζεται; Εξ άλλου, θα μπορούσε κανείς να το δει και με άλλη ματιά. Δεν είναι λίγες οι φορές που το γραφικό μετατρέπεται και σε τουριστική ατραξιόν. Έτσι, να έρχονται οι τουρίστες από Δοϊράνη μεριά, για να βλέπουν τα τρένα να σταματούν για να περνάνε για λίγο οι νταλίκες και μετά οι νταλικέρηδες να δίνουν προτεραιότητα στο μηχανοδηγό του τρένου και να του κουνάνε το μαντήλι!
Είμαστε κάπου εκεί, εξήντα χρόνια μετά το υπέροχο τραγούδι του Ξαρχάκου και της Μοσχολιού, «Τα τρένα που φύγαν αγάπες μού πήρανε…».
