Τα λαϊκά αιτήματα θέλουν μια Αριστερά συνασπισμένη, συγκροτημένη και πολιτικά συνειδητοποιημένη.  Μια Αριστερά με σφρίγος,  πάθος και παλμό. Ανοιχτή στην κριτική και στην αυτοκριτική, με τα μάτια της ψυχής και του νου πάντα ανοιχτά και πάντα άγρυπνα. Μια Αριστερά ιστορικά  ενημερωμένη και πνευματικά μορφωμένη, δίχως  να έχει  αυτοσκοπό της την ατομική  εξουσία.
Η ίδια η ζωή απαιτεί μια Αριστερά ιδεολογικά καταρτισμένη και  διαποτισμένη με ιδανικά που θέτει την ηθική ψηλά και τιμά τη συντροφικότητα. Μια Αριστερά που δεν στρουθοκαμηλίζει και δεν αλληθωρίζει στα προβλήματά της, με προοδευτική ιδεολογία αλλά και νοοτροπία, που μπορεί να δίνει λύση στα καθημερινά ζητήματα του πολίτη.
Μια Αριστερά όμοια με εκείνη που στα χρόνια της Αντίστασης μάτωσε για της πατρίδας την ελευθερία και για του λαού το δίκαιο. Που  αντιστάθηκε στον ξένο κατακτητή. Που είχε ενταγμένους στους κόλπους της ποιητές, μουσικούς, και συγγραφείς που τίμησαν Τέχνες, Ιδέες  και Γράμματα και καλλιέργησαν οράματα. Μια Αριστερά που κράτησε τον αυχένα της όρθιο στον ανηφορικό δρόμο της Ιστορίας.
Η επαγγελματοποίηση της ιδεολογίας έχει βλάψει την πολιτική σημαντικά σε ιδέες και ιδανικά. Το αλλοτινό  παλλαϊκό όνειρο συρρικνώθηκε σε ατομικό. Επαγγελματίες πλέον οι τωρινοί πολιτικοί, οι περισσότεροι από αυτούς παιδιά του κομματικού σωλήνα, είδαν την πολιτική ως εφαλτήριο για την ατομική τους ανέλιξη. Άλλωστε, ποτέ η κυβερνητική πολιτική δεν άφησε κανένα από τα παιδιά της έξω από τη μοιρασιά της κρατικής «πίτας». Πάντα τα πρόσφερε μια δουλειά, ακόμα κι αν αυτή ήταν άσχετη με το αντικείμενό τους.  
Η σημερινή πολιτική ηττήθηκε από τους ίδιους τους πολιτικούς που, ως επαγγελματίες του είδους πλέον, έχουν κοινές εθιμοτυπικές πρακτικές, που δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Κοινές οι ευχές,  κοινότυπες και οι δηλώσεις σε επετειακές ημέρες. Εκεί που ξεχωρίζουν μεταξύ τους είναι η προσφορά στον τόπο τους. Το τι αφήνουν για παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές.  
Οι επίσημοι εκφραστές της πολιτικής είχαν παλιά μεγαλύτερη εμπειρία από τη ζωή και τους αγώνες της. Τώρα στα υψηλά κλιμάκια μπαίνουν αυτοί που ακολουθούν την ίδια  διαδρομή, από το  Κολέγιο Αθηνών στο Χάρβαρντ και πάλι πίσω. Παλιά υπήρχε και μια ΓΣΕΕ. Υπήρχε και ένα συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα η απεργία στον ιδιωτικό τομέα είναι όνειρο θερινής νυκτός. Τους αδικημένους, τους κακοποιημένους και τους κουρασμένους της ζωής τους εκπροσωπούν τώρα αυτοί ποτέ τους δεν έχουν κοπιάσει.
Ζούμε την πιο σχιζοφρενική πρωτοτυπία. Την ώρα που τιμούμε το Πολυτεχνείο έχουμε για υπουργό των Εσωτερικών  έναν πρώην αρχηγό της χουντικής νεολαίας και άλλους δύο υπουργούς θιασώτες  της χούντας! Η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα 48 χρόνια μετά και μάλιστα νόμιμα!
Αν είμαι με την Αριστερά είναι γιατί δεν νομοθέτησε ποτέ και δεν υπηρέτησε τους λίγους. Γιατί δεν διάλυσε το εργατικό δίκαιο και δεν "τάισε" με εκατομμύρια τα ΜΜΕ. Γιατί η Αριστερά όπως και ο Χριστιανισμός θέτουν  την αλληλεγγύη ψηλά. Γιατί στηρίζει τη δημόσια Υγεία και Παιδεία και γιατί δεν θα έδινε ποτέ το δημόσιο αγαθό που λέγεται «Φως» σε κερδοσκόπους ιδιώτες…
 
Χρέος της Αριστεράς σήμερα είναι να γίνει ένα με την κοινωνία. Να μην την κοιτά από ψηλά, αλλά να αναπτυχθεί  δυναμικά και μαζικά μέσα στο συλλογικό γίγνεσθαι. Με χαλαρή παραταξιακή συνοχή, με διχασμένη φωνή και με καταφανή αδυναμία σε αυτοδιοικητική κινηματική παρουσία νίκες δεν έρχονται. Ούτε και θα έρθουν από αυτούς που  δεν έχουν την κυριότητα του εαυτού τους. Από όσους δεν κατέχουν την Ιστορία της Ελλάδας, αλλά ξέρουν να κάνουν για αυτήν δηλώσεις σε κάθε επέτειο…