Διότι ενώ συνεχώς κουβεντιάζεται στους δρόμους η άσχημη κατάσταση της τουρκικής λίρας και η είσοδος της Τουρκίας σε βαθειά οικονομική κρίση, δεν φαίνεται να υποχωρεί ο βιομηχανικός οργασμός και ιδίως η οικοδομική έξαρση που ξεκινάει από τα παράλια της Ανατ. Θράκης και συνεχόμενα φτάνει πέραν της Νικομήδειας.
Υποθέτω πως τις συνέπειες της κρίσης θα τις αντιληφθούν οι γείτονες 2-3 χρόνια μετά, όπως ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα.
Επίσης όλοι γνωρίζουν την παρουσία του τουρκικού στρατού στο Αφρίν της Συρίας και τις καθημερινές αψιμαχίες στη Συρία και το τουρκικό Κουρδιστάν, όπου οι μάχες και οι θάνατοι τούρκων στρατιωτικών είναι φαινόμενο καθημερινό. Και όμως σε όλη την υπόλοιπη Τουρκία επικρατεί κλίμα απόλυτης ηρεμίας, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Τα σχολεία, οι υπηρεσίες και τα μαγαζιά λειτουργούν κανονικά, ο καθένας πάει στην δουλειά του και οι διασκεδάσεις των πολιτών είναι ασταμάτητες. Κανείς δεν μιλάει για πόλεμο.
Όσον αφορά τις σχέσεις των τούρκων με τους έλληνες, είναι οι θερμότερες από κάθε άλλη εποχή. Αυτό αποδεικνύεται και από την αθρόα έλευση τούρκων τουριστών οι οποίοι κατά χιλιάδες κατέκλεισαν το καλοκαίρι την Χαλκιδική, την Θάσο και τα νησιά του Αιγαίου.
Γι’ αυτό και ξενίζει φοβερά τους γείτονες η καλλιέργεια στην Ελλάδα έντονης τουρκοφοβίας που αναπαράγεται καθημερινά από τα ΜΜΕ για συνεχείς παραβιάσεις του FIR, της ΑΟΖ, της αιγιαλίτιδας ζώνης κλπ. Δεν φαίνεται να απασχολεί την τουρκική κοινή γνώμη η απειλητική συμπεριφορά της χώρας τους έναντι της Ελλάδος, (αντιθέτως κάποιοι την ειρωνεύονται). Ωστόσο, ο φανατισμός που θα μπορούσε τάχιστα να προκαλέσει η τουρκική κρατική προπαγάνδα σε βάρος της χώρας μας ,είναι παράγοντας διόλου αμελητέος.
Η τουρκική κοινωνία την οποία γνωρίζω από 30ετίας,στις ημέρες του Ερντογάν, έζησε για πρώτη φορά μέρες ευημερίας, χόρτασε για πρώτη φορά ψωμί, γι’ αυτό και είναι ανεκτική στις δικτατορικές αυθαιρεσίες του Ερντογάν και τον αδικαιολόγητο προσωπικό πλουτισμό του.
Οι διώξεις στρατηγών, υπαλλήλων και δημοσιογράφων, υπερβαίνουν τα όρια της χρηστής διοίκησης και ελευθεροτυπίας, αλλά απέχουν ακόμη πολύ από το να προκαλέσουν οργή στον Λαό για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Άλλωστε ο τουρκικός Λαός ένοιωσε την βία της δικτατορίας στο πετσί του, όχι στις μέρες του Ερντογάν αλλά των Κεμαλιστών Πασάδων (στρατηγών).
Με την δικτατορία του στρατηγού Εβρέν (12-9-1980) κρατήθηκαν 650 000 άτομα, δολοφονήθηκαν από το καθεστώς 171 με βασανισμούς, πέθαναν στις φυλακές 14 από απεργία πείνας και 12 συλληφθέντα άτομα εξαφανίσθηκαν (πηγή: εφημερίδα Cumhuriyet 12-9-2018) Γνωστές άλλωστε είναι ανά τον κόσμο ''οι μητέρες του Σαββάτου'' οι οποίες μέχρι σήμερα συγκεντρώνονται κάθε Σάββατο στην πλατεία Ταξίμ και κλαίοντας ζητούν από την Κυβέρνηση να τις πληροφορήσει για την τύχη των εξαφανισθέντων από την Χούντα παιδιών τους. (Φυσικά το καθεστώς σιωπά).
Οι καλές όμως ημέρες, φαίνεται τελειώνουν για την Τουρκία. Μάλλον τελείωσαν. Ούτε η οικονομία της πατάει καλά, ούτε οι σχέσεις της με όλους της τους γείτονες είναι καλές. Οι Αμερικανοί καραδοκούν, οι Ρώσοι το εκμεταλλεύονται και το κουρδικό βαίνει προς οριστική λύση. Στο εσωτερικό μέτωπο υπάρχει άκρατος διχασμός του Λαού και μόνο η ισχύς της βίας και των φυλακών, διασφαλίζει για την ώρα την δημόσια τάξη.
Διάχυτη είναι η αντίληψη των τούρκων φίλων μου ότι το υποβόσκον πρόβλημα θα επιλυθεί, αλλά χωρίς τον Ερντογάν.
Και αυτό λέει πολλά.