Ο όρος γενοκτονία  καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ στις 9 Σεπτεμβρίου 1948 μετά το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Είναι πράξεις που έγιναν με πρόθεση την ολική ή μερική εξόντωση οποιασδήποτε εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή Θρησκευτικής ομάδας. Ήτοι:
α.  Ο Φόνος μελών μιας εκ των ανωτέρω  ομάδων.
β.  Η πρόκληση σοβαρής σωματικής  ή πνευματικής βλάβης σε μέλη της ομάδας.
γ.  Η εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που αποσκοπούν στην μερική ή ολική φυσική καταστροφή των μελών της ομάδας.
δ.  Η επιβολή μέτρων  που αποσκοπούν στην αποτροπή  ή παρεμπόδιση των γεννήσεων  μέσα στην ομάδα.
ε.  Η υποχρεωτική ή βίαιη μετακίνηση πληθυσμών και παιδιών από μία ομάδα σε άλλη
Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 του 1994 και 2645 του 1998 όρισε απλά ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών αντίστοιχα.
Τη γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησε η Βουλή των Ελλήνων. Δεν τη γνωρίζουν προφανώς οι Έλληνες Βουλευτές. Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των Θρακών επί αυτού, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των Ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη Η επίσημη Ελληνική πολιτεία  γενικά, ήταν και παραμένει άδικη για τους χαμηλών τόνων Θράκες . Η άγνοια, η αδιαφορία και η άδικη και ταξική συμπεριφορά των πολιτικών πληγώνει τους περήφανους Θράκες
Πληροφορούμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους πολιτικούς ότι οι Θράκες υπέστησαν γενοκτονία και από Βουλγάρους και από τους Τούρκους.
Τις απαρχές των διωγμών του θρακικού Ελληνισμού τις βρίσκουμε στην Ανατολική Ρωμυλία από τους Βουλγάρους. Το 1906 η Αγχίαλος αφανίστηκε ολοσχερώς, η Βάρνα (1/7/1906), η Φιλιππούπολη (16/7/1906), ο Πύργος (16/7/1906) και η Στενήμαχος (23/7/1906) είναι στον κατάλογο των μαρτυρικών ελληνικών πόλεων της Θράκης, που έζησαν τον εφιάλτη του αφανισμού από τους Βουλγάρους.
Ακολούθησε η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεότουρκων με σχέδιο σατανικά καταρτισμένο και μελετημένο στο συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη το 1911. Στο σχέδιο εκείνο περιλαμβάνονταν η ακόλουθη παράγραφος: «Εξητάσθη το δυνατόν της τοιαύτης βιαίας απομακρύνσεως ολοκλήρου του ελληνικού πληθυσμού από τα εδάφη της Τουρκίας, εφόσον δεν καθίσταται δυνατή αφομοίωσίς του και συσσωμάτωσίς του εις το τουρκικόν σύνολον».
Η ευκαιρία δόθηκε με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων και συντελέσθηκε ο πρώτος βίαιος μεγάλος διωγμός.
 Έτσι την περίοδο 1913-1917 πάνω από 232.000 Θρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Άλλες 96.000 οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα, στα περίφημα τάγματα εργασίας στα βάθη της Μικρασίας, με πορείες και εργασία μέχρι θανάτου. Από αυτούς με τη λήξη του Α΄ Π.Π. επέστρεψαν περίπου οι 50.000. Οι υπόλοιποι 46.000 άφησαν τις πνοές τους, άταφοι και άκλαυτοι στα βάθη της ανατολής. Αν λάβουμε υπόψη ότι η Αν. Θράκη το 1910 αριθμούσε 360.000 – 370.000 Έλληνες, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι στην περιοχή της Αν. Θράκης παρέμειναν μέσα στην ερημωμένη –  ερειπωμένη Ελληνική γη μόνο 30.000 – 40.000 Έλληνες, οι περισσότεροι γέροι, ανήμποροι και απροστάτευτοι.
Κορύφωση του δράματος και των παθών των Ελλήνων Θρακιωτών υπήρξε το Πάσχα του 1914 (6 Απριλίου), όταν και άρχισε ο οριστικός ξεριζωμός όσων είχαν διασωθεί από τις θηριωδίες των Τούρκων. οι Νεότουρκοι εκδίωξαν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Αρκαδιούπολης, Βιζύης και άλλων περιοχών της Θράκης. Το ίδιο έτος πραγματοποιήθηκαν διωγμοί, δολοφονίες, απελάσεις, διαρπαγές, εμπρησμοί και λεηλασίες κατά των Ελλήνων των περιοχών Ηράκλειας, Μαλγάρων και Κεσσάνης.
Από τον Απρίλιο του 1915 150.000 Θρακιώτες από τη Μακρά Γέφυρα, τη Μάδυτο, την Καλλίπολη, τις Σαράντα Εκκλησιές, τη Ραιδεστό, το Σκοπό και άλλες περιοχές της Ανατολικής Θράκης εκτοπίστηκαν από τους Νεότουρκους στη Μικρά Ασία και ελάχιστοι από αυτούς επέζησαν από τις πορείες στα τάγματα εργασίας, όπως και χιλιάδες άλλοι Μικρασιάτες και Πόντιοι αδελφοί μας.
Εκείνο το Πάσχα οι Θράκες το ονόμασαν «Μαύρο Πάσχα» και στο 7ο Παγκόσμιο Συνέδριό τους καθιέρωσαν την 6η Απριλίου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Θρακών.
Στα γραπτά ντοκουμέντα της γενοκτονίας ανήκει και η Μαύρη Βίβλος Διωγμών και Μαρτυρίων, που εκδόθηκε το 1919 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κων/πόλεως και περιλαμβάνει τις αναφορές των κατά τόπους μητροπολιτών και δίνει το μέγεθος της τραγωδίας και των διώξεων.
Να Τονισθεί ότι πολλοί Θρακιώτες που διωγμένοι ήρθαν στην Ελλάδα την περίοδο 2009-2014 (πρώτος διωγμός) δεν ξαναγύρισαν πίσω, έμειναν και οι έχοντες την ηλικία στρατεύθηκαν στον Ελληνικό Στρατό και πολέμησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Όσοι επέστρεψαν στην Πατρίδα ξαναδιώχθηκαν οριστικά την περίοδο 1920-1925, κύρια όμως μετά την Συνθήκη της Λοζάννης και την ανταλλαγή των πληθυσμών
Οι Έλληνες της Θράκης υπέστησαν τα πάνδεινα από τις επιδρομές κυρίως Βουλγάρων και Τούρκων. Σφαγιάστηκαν, ατιμάσθηκαν, εξισλαμίσθηκαν, εξαναγκάστηκαν ν’ αλλάξουν τη γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους στο παιδομάζωμα, ξεριζώθηκαν.
Κατά την εκκένωση της Θράκης από το στρατό κατά  την Μικρασιατική Καταστροφή (28 Σεπτεμβρίου- 11 Οκτώβρη με το καινούργιο ημερολόγιο του 1922) πολλοί έφυγαν ακολουθώντας το στρατό και στο τέλος, όσοι απέμειναν,  ανταλλάχθηκαν σαν αμνοερίφια μετά το 1922.
Ακόμη και πολλοί Τούρκοι ιδιαίτερα της διανόησης αναγνωρίζουν τη γενοκτονία των Χριστιανών, όπως ο ΤΑΝΕΡ ΑΚΣΑΜ, Τούρκος Πανεπιστημιακός Δάσκαλος και συγγραφέας που αναφέρει ότι σε 1.500.000 περίπου ανέρχονται διαχρονικά τα θύματα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Θρακών-Μικρασιατών-Ποντίων).
Είναι τουλάχιστο ιδιαίτερα λυπηρό (για να μην χρησιμοποιήσω άλλες βαρύτερες εκφράσεις) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αγνοεί (ηθελημένα;) τα πάθη και τις θυσίες των Ελλήνων της Θράκης.