Για παράδειγμα η 60η επέτειος από τον θάνατο του Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Τσουκασβίλι-Στάλιν (η καρδιά του μεγάλου μπολσεβίκου επαναστάτη έπαψε να χτυπά στις 5 Μάρτη 1953) έγινε μια ακόμη αφορμή για τους ιστορικούς, δημοσιολόγους, εθνολόγους για τη γνωστή πια επίθεση σε μια ιστορική προσωπικότητα που έπαιξε καθοριστικό ιστορικό ρόλο. Αυτό δεν είναι τυχαίο.  Ο Στάλιν ήταν ηγέτης του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους. Και αυτό είναι το κύριο. Οι αστοί ιστορικοί και δημοσιολόγοι αποτελούν μοχλούς της ταξικής πάλης της αστικής τάξης ενάντια στην εργατική τάξη, του καπιταλισμού ενάντια στο σοσιαλισμό, στο ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο.
Το όνομα του Ι. Β. Στάλιν συνδέθηκε αναπόσπαστα με τις λαμπρές σελίδες αλλά και δύσκολες στιγμές στην ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης δεδομένου ότι ο ίδιος ηγήθηκε της σοβιετικής εξουσίας και του ΚΚ σε μια σημαντική περίοδο, σχεδόν 30 χρόνων, από το 1924 έως το 1953, στην οποία περιλαμβάνονται από το τέλος του εμφύλιου πολέμου, την εφαρμογή της πολιτικής της ΝΕΠ, την αντιμετώπιση των οπορτουνιστικών ταλαντεύσεων και παρεκκλίσεων σε σχέση με το ζήτημα του αν μπορεί να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ, έως την εκβιομηχάνιση της παραγωγής και την κολεκτιβοποίηση της αγροτικής παραγωγής, την όξυνση της ταξικής πάλης και τη συντριβή των δυνάμεων της «πέμπτης φάλαγγας» στο εσωτερικό της χώρας τη δεκαετία του 1930, το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και νίκη ενάντια στο φασισμό που είχε ως αποτέλεσμα τις αντίστοιχες νίκες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολικο-Κεντρικής Ευρώπης.
Στην Σοβιετική Ένωση από την εποχή του Στάλιν είχαν λυθεί :
1. -. Στέγη για όλους τους πολίτες
2. Εργασία για όλους
3. Παιδεία για όλους
4. Πολιτισμός και ψυχαγωγία για όλους
5. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλο τον λαό
6. Μια κοινωνία με ρυθμούς ανάπτυξης 16% ετησίως που καμία καπιταλιστική χώρα δεν έχει φτάσει αυτό το επίπεδο
7. Είχε όλο τον λαό μαζί του γιατί τα όνειρά του τα έκανε πράξη
• Επίσης καλλιέργησε στον Σοβιετικό λαό τις μεγάλες αρετές της αλληλεγγύης, αυτοθυσίας, αγωνιστικότητας, άμιλλας και δικαιοσύνης για το γενικό καλό, στοιχείο που οι αρχαίοι Έλληνες το ονομάζουν αρετή.
Ο παραμερισμός, η συσκότιση αυτών των εμπειριών χρειαζόταν μια ισχυρή προπαγάνδα, που φαινομενικά θα διαχώριζε τον αντικομμουνισμό από τον αντισταλινισμό. Ακριβέστερα, η αντισταλινική προπαγάνδα για να πείσει σε βάθος και έκταση έπρεπε να εμφανίζεται από θέσεις υπεράσπισης του μαρξισμού - λενινισμού, της ανάπτυξης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, της κάθαρσης του κόμματος από τις "σταλινικού" τύπου στρεβλώσεις.
«Ετσι, τα χαρακτηριστικά της ιστορικής φυσιογνωμίας και διαδρομής του Στάλιν ζωγραφίστηκαν ως: Ενός αδίστακτου, αυταρχικού ηγέτη, που άσκησε τη βία (βλέπε δίκες, εκτελέσεις) για ν' απαλλαγεί από τους προσωπικούς αντιπάλους του. Μετριότητα, ως προσωπικότητα, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και αναπτυγμένη διανοητικότητα, με μόνες ικανότητες διοικητικές - οργανωτικές. Αλλά ακόμα και αυτές τις αμφισβήτησαν σε στρατιωτικό - στρατηγικό επίπεδο, αφού σχεδόν μηδένισαν την προσφορά του στην καθοδήγηση του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου της ΕΣΣΔ. Μεταξύ των άλλων, και γι' αυτό το σκιαγράφημα της προσωπικότητας του Στάλιν παραθέτει στοιχεία δυτικών και ανατολικών πηγών το "Μια άλλη ματιά στον Στάλιν".
Ακριβώς αντίθετη απ’ αυτήν ήταν η εικόνα του Στάλιν:
Ο Γεωργιανός Ιωσήφ Στάλιν εντάσσεται από νεαρή ηλικία σε παράνομο μαρξιστικό όμιλο στην Υπερκαυκασία. Στο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) συμμετέχει, από την ίδρυσή του, το 1898. Μελετάει τα έργα των Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και Πλεχάνοφ. Παίρνει μέρος στην έκδοση μαρξιστικών εφημερίδων στην Υπερκαυκασία και στην προπαγάνδιση του μαρξισμού στους εργάτες της περιοχής. Μέλος της Επιτροπής του ΣΔΕΚΡ Τιφλίδας, Καυκασιανής Ενωσης και Μπακού, στηρίζει τις λενινιστικές ιδέες για το κόμμα, την τακτική και τη στρατηγική του και παίρνει μέρος στην Επανάσταση του 1905 - 1907.
Στα 1912, ο Στάλιν έγραψε το βιβλίο «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα», που είναι από τα πιο σημαντικά μαρξιστικά έργα, για ένα από τα πιο δύσκολα στην επίλυσή τους προβλήματα, όπως είναι το εθνικό ζήτημα και είναι το σημεντικότερο παγκόσμια για το θέμα αυτό..
Ο Ι. Β. Στάλιν είχε πολύτιμη και καθοριστική συμβολή τόσο στο πεδίο της πρακτικής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όσο και σε ζητήματα της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού. Συνέβαλε αποφασιστικά στο να ανοίξουν, με ευθύνη του ΚΚ (μπ.), συζητήσεις σε σχέση με θεωρητικά ζητήματα της πολιτικής οικονομίας του σοσιαλισμού, για το εθνικό ζήτημα, για τα ζητήματα της γλωσσολογίας και πολλά άλλα.

Μετά το χάος του εμφυλίου, ζωτική ανάγκη για τη χώρα ήταν η εδραίωση της σταθερότητας, που σήμαινε ότι ηγέτης έπρεπε να γίνει ένας άνθρωπος ο οποίος αποπνέει δύναμη, σιγουριά, αξιοπιστία και ακατάλυτη εξουσία. Η καυκάσια μορφή, η από φύσει βραδύτητα στις κινήσεις του Στάλιν, ήταν ό,τι έπρεπε τη δεδομένη στιγμή. Ο πρώτος υπουργός Βιομηχανίας Πετρελαίου της σταλινικής ΕΣΣΔ, Νικολάι Μπαϊμπακόφ, αναφέρει στα απομνημονεύματά του: «Μπήκα, και σταμάτησα. Κοιτάζω, στέκεται ο Στάλιν ο Ανώτατος Διοικητής, με πλάτη πάντως προς εμένα. Πλησιάζω, δεν αποφασίζω να βήξω. Τον παρατηρούσα, πώς είναι. Ντυμένος ήταν με ένα γκρι φρεντς και μαλακές μπότες, πολύ ταπεινά για το πρώτο πρόσωπο του κράτους...».
Ο Αρτιόμ Σεργκέγεφ, γιος του στενού φίλου και συνεργάτη του Στάλιν, Φιόντορ Σεργκέγεφ, διηγήθηκε στη δημοσιογράφο και συγγραφέα Εκατερίνα Γκλούσικ στις «Κουβέντες για τον Στάλιν» (η συνέντευξη αυτή υπό μορφή φιλικής κουβέντας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Závtra το 2006): «Μια φορά ο Στάλιν γύρισε σπίτι, όπου κρεμόταν ένα καινούριο στρατιωτικό παλτό. Βλέποντάς το, αυτός ρώτησε: “Και το παλτό που φόραγα, που είναι;”. Του απαντούν, ότι μάλλον δεν υπάρχει πια. Ευθύς αυτός ξέσπασε: “Με δημόσια χρήματα θα μπορούσα κάθε εβδομάδα να αλλάζω παλτό. Θα μπορούσα να φορέσω το παλιό ένα χρόνο ακόμη. Και, εν πάση περιπτώσει, ας με ρωτούσατε, αν χρειάζομαι καινούριο”. Η επίπληξη ήταν σοβαρή».
Στο Κομμουνιστικό Κόμμα υπήρχε μια άτυπη στολή, η οποία είχε ως βάση το στρατιωτικό χιτώνιο ή πουκάμισο. Οι «στρατιώτες της επανάστασης», όπως αυτοαποκαλούνταν τα κομματικά στελέχη της εποχής, φορούσαν ημιστρατιωτική ενδυμασία, όχι μόνο για ιδεολογικούς λόγους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς προηγουμένως, πριν βρεθούν στα κυβερνητικά γραφεία, πολεμούσαν στα μέτωπα του Α΄ Παγκοσμίου, μετά διεύθυναν την επανάσταση, και αργότερα διοικούσαν τα τμήματα του Κόκκινου στρατού ή πραγματοποιούσαν πολιτικό έργο τον καιρό του εμφυλίου. Το στρατιωτικό πουκάμισο, τους ήταν πολύ φιλικό -και λογικό- από οποιοδήποτε πολιτικό κοστούμι.
Από το 1938 όμως, τα κοστούμια των ανώτερων αξιωματούχων της χώρας, μεταξύ αυτών και ορισμένες στολές του Στάλιν, ράβονταν στο Κεντρικό Στρατιωτικό Εργαστήριο Ραπτικής το οποίο ήταν επιφορτισμένο με τη δημιουργία νέων τύπων στολών για τους στρατηγούς του Κόκκινου στρατού. Το εργαστήριο υφίσταται μέχρι σήμερα με την ονομασία «43η Κεντρική πειραματική επιχείρηση ραπτικής». Ο Στάλιν εξέταζε προσωπικά όλες τις δημιουργίες των στρατιωτικών μόδιστρων, μέχρι και τα κουμπιά.
Αλλά και στο σπίτι προτιμούσε την απλότητα. Ο Αρτιόμ Σεργκέγεφ θυμάται: «Στο σπίτι κυκλοφορούσε με απλά πάνινα παντελόνια, λινό σακάκι, το οποίο καμιά φορά έβγαζε και έμενε με ένα βαμβακερό πουκάμισο που έμοιαζε με στρατιωτικό. Με πολιτικό κοστούμι δεν τον είδα ποτέ. Στις διακοπές φορούσε ένα λινό σύνολο, το οποίο αποτελούσαν ένα σακάκι τύπου μιλιτέρ, το οποίο μερικές φορές το ξεκούμπωνε, και από μέσα λευκό πουκάμισο».
Απ’ όλα τα καλύμματα κεφαλής, ο Στάλιν προτιμούσε κασκέτο με χαμηλό ισομερές σε όλη την περίμετρό του άνω μέρος. Καθένα από τα καπέλα του ήταν χειροποίητα και φτιάχνονταν μόνον όταν είχε φθαρεί πλέον το προηγούμενο. Αν κατά τη δοκιμή του νέου ο Στάλιν έβρισκε κάποια ελαττώματα, τότε απλώς κρατούσε το παλιό.
Όταν ο Στάλιν απέκτησε τους τίτλους του στρατηγού της Σοβιετικής Ένωσης και του αρχιστράτηγου, η φαντασία των σχεδιαστών συγκρούστηκε πάνω στο «σπαρτιατικό» γούστο του ηγέτη. Η αρχική εκδοχή της στολής, χρώματος τιρκουάζ της θάλασσας, πλούσια στολισμένης με χρυσά κεντήματα και με κόψιμο ουσιαστικά ίδιο μ’ εκείνο των στολών των αρχών του 19ου αιώνα, απορρίφθηκε από το στάδιο ακόμη της παρουσίασής της και στάλθηκε στο μουσείο, όπου και φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Για τον Στάλιν τελικά έραψαν μια αυστηρή στολή-φρεντς ανοιχτού γκρι χρώματος με χαμηλό γιακά (ο αρχικός όρθιος γιακάς-κολάρο αποδείχθηκε άβολος γι’ αυτόν), με τις κλασσικές τέσσερις τσέπες και τις επωμίδες του στρατηγού. Το συνόδευε παντελόνι με σιρίτια που κάλυπτε τις μπότες, και γενικά η όλη ενδυμασία έδειχνε εντυπωσιακή και συνάμα σοβαρή. Αυτή ήταν η δική του άποψη για το αυτοκρατορικό στυλ, το ταυτόχρονα δηλαδή συγκρατημένο και ξεχωριστό, αυστηρό και μεγαλειώδες».

Η Οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ, μετά το 20ο Συνέδριο, καθίσταται σύμμαχος της αντικομουνιστικής   εκστρατείας σπίλωσης του Στάλιν
Δυστυχώς, στην εκστρατεία σπίλωσης του έργου του Ι. Β. Στάλιν η αστική τάξη βρήκε ανέλπιστο σύμμαχο στο πρόσωπο της οπορτουνιστικής μερίδας του ΚΚΣΕ που επικράτησε με σημείο καμπής το 20ό Συνέδριο του 1956 που παρέσυρε σ’ αυτό και το ΚΚΕ για πολλά χρόνια και άλλα κομμουνιστικά κόμματα. Με πρόσχημα τη λεγόμενη προσωπολατρία επιχειρήθηκε η συκοφάντηση του ρόλου του Ι. Β. Στάλιν ως ηγέτη του ΚΚ (μπ.) της ΕΣΣΔ. Βεβαίως, στόχος αυτής της επίθεσης δεν ήταν το πρόσωπο, αλλά οι πολιτικές επιλογές στις οποίες πρωτοστάτησε και ηγήθηκε. Η σκουριά της οπορτουνιστικής αντίληψης και πρακτικής, που υπονόμευσε από τα μέσα την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και οδήγησε στις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-1991, έμοιαζε για δεκαετίες να καλύπτει τα πάντα.

Ο Τσόρτσιλ για τον Στάλιν...
Επειδή ορισμένοι, ανάμεσά τους και κάποιοι καιροσκόποι (οπορτουνιστές) λεγόμενοι αριστεροί, ταυτίζουν τον Στάλιν με τον Χίτλερ, τους θυμίζω, λοιπόν, τι έλεγε για τον Στάλιν ο Τσόρτσιλ. Ο Τσόρτσιλ, μεγάλος πολέμιος του κομμουνισμού, μιλώντας στη Βουλή των Λόρδων, με την ευκαιρία των 80 χρόνων από τη γέννηση του Στάλιν , είπε:
«Το μεγάλο ευτύχημα για τη Ρωσία ήταν ότι στα χρόνια των δυσκολότατων δοκιμασιών επικεφαλής της χώρας ήταν ο μεγαλοφυής και ακλόνητος στρατηλάτης Ι.Β. Στάλιν. Ήταν ο πιο επιφανής, επιβεβλημένη, αξιοσέβαστη προσωπικότητα στη ρευστή και σκληρή εποχή της περιόδου εκείνης, στην οποία κύλησε η ζωή του.
Ο Στάλιν ήταν άνθρωπος ασυνήθιστης ενέργειας, πολυμορφωμένος και ακατάβλητης ισχυρής θέλησης. Δριμύς, σκληρός και αμείλικτος συζητητής, σε σημείο που, παρά τη μαθητεία μου στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, μου ήταν αδύνατο να τον αντιμετωπίσω. Ο Στάλιν πριν απ' όλα κατείχε σε μεγάλο βαθμό το αίσθημα του χιούμορ και του σαρκασμού, την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ακριβώς τον συνομιλητή του και να εκφράζει τη σκέψη του.
Τους λόγους του ο Στάλιν τους έγραφε μόνος του. Στα έργα του αντηχούσε πάντα η εκτελεστική δύναμη. Η δύναμη αυτή ήταν τόσο μεγάλη, ώστε αναδείχτηκε σε ανεπανάληπτο ηγέτη των καθοδηγητών των κρατών όλων των εποχών και όλων των λαών.
Ο Στάλιν προξενούσε μεγαλειώδικη εντύπωση. Η επιρροή του στους ανθρώπους ήταν ακαταμάχητη. Όταν έμπαινε στην αίθουσα συνεδριάσεων της Διάσκεψης της Γιάλτας όλοι εμείς σηκωνόμασταν όρθιοι σαμπώς να μας πρόσταζε κανείς και είναι αξιοπερίεργο και ανεξήγητο γιατί στεκόμασταν σε στάση προσοχής.
Διακατέχονταν από βαθιά, απαλλαγμένη από κάθε πανικό, λογική και συνετή σοφίας. Ήταν ανυπέρβλητος τεχνίτης να βρίσκει στις δύσκολες στιγμές διέξοδο και από τις πιο αδιέξοδες καταστάσεις. Επιπλέον ο Στάλιν στις πιο κρίσιμες στιγμές όπως και σε στιγμές θριάμβου ήταν το ίδιο συγκρατημένος και ποτέ δεν υπέκυψε σε φαντασιώσεις. Ήταν μια ασυνήθιστα πολυσύνθετη προσωπικότητα.
Ο Στάλιν δημιούργησε και καθυπόταξε μια τεράστια αυτοκρατορία. Ήταν ο άνθρωπος ο οποίος εκμηδένισε τον εχθρό του με τη βοήθεια του ίδιου του εχθρού του. Μάλιστα ανάγκασε κι εμάς, που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια στους ιμπεριαλιστές.
Ο Στάλιν υπήρξε ο μέγιστος, απαράμιλλος δικτάτορας, ο οποίος παρέλαβε τη Ρωσία με ξύλινο αλέτρι και την άφησε μια πυρηνική υπερδύναμη.
Όχι, ότι και να λένε γι' αυτόν, η ιστορία και οι λαοί τέτοιους ανθρώπους δεν τους ξεχνούν».
Μεταξύ των ένθερμων υποστηρικτών του Στάλιν συγκαταλέγεται και ο ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας, Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, ο οποίος ισχυρίζεται ότι πολλά από τα μεγάλα επιτεύγματα του σοβιετικού λαού την εποχή του Στάλιν, θα πρέπει να αποδοθούν στην αποτελεσματική καθοδήγησή του.
"Η εκβιομηχάνιση, η νίκη στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο [έτσι αποκαλούν οι Ρώσοι τον κολοσσιαίο αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στη ναζιστική Γερμανία], η ανακάλυψη του ατόμου, η ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας, οι πρώτες διαστημικές πτήσεις και άλλες επιχειρήσεις, μαζί και η αίγλη της υπερδύναμης της ΕΣΣΔ, θα παραμείνουν στη μνήμη των ανθρώπων για πάντα", έγραφε ο Ζιουγκάνοφ στην ιστορική εφημερίδα του κόμματός του, την Πράβντα, το 2009, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι "ο επαναστάτης και ο Ρώσος πατριώτης είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το όνομα του Στάλιν."

Η κόκκινη σημαία στο Ράϊχστανγκ σηματοδοτεί την συντριβή του Χιτλεροφασισμού.

Υπέρ του Στάλιν παραμένουν οι μισοί Ρώσοι
Σε υψηλά επίπεδα παραμένει ο αριθμός των υποστηρικτών του Στάλιν, σύμφωνα με δημοσκόπηση που έγινε  στις 5 Μαρτίου 2013 εν όψει των εορτασμών για την 60η επέτειο από τον θάνατο του σοβιετικού ηγέτη. Σύμφωνα με τα ευρήματα δημοσκόπησης που διεξήγαγε το ανεξάρτητο κέντρο έρευνας Levada, το 49% τοις εκατό των Ρώσων εξακολουθούν να βλέπουν ως θετικό το ρόλο τoυ σοβιετικού ηγέτη στη ρωσική ιστορία, το 16% μάλλον θετική,  ενώ το 32% πιστεύει ότι έπαιξε αρνητικό ρόλο, Περίπου οι μισοί από τους Ρώσους πολίτες θεωρούν ότι ο Στάλιν διαδραμάτισε θετικό ρόλο στην ιστορία της χώρας  και η δημοτικότητά του διαρκώς αυξάνεται.
Μια νέα έρευνα*, από την εταιρεία Gallup που διενεργήθηκε μεταξύ του Ιούνη και Αυγούστου το 2013 σε 11 χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, έρχεται να επιβεβαιώσει τα παραπάνω. Συγκεκριμένα, το 51% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ έβλαψε τα εθνικά συμφέροντα της χώρας τους, ενώ μόλις το 24% θεωρεί πως ήταν θετική.  
Το τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσία» σε ψηφοφορία που διεξήγαγε στο πλαίσιο της εκπομπής «Το όνομα της Ρωσίας», πρότεινε στους τηλεθεατές του να επιλέξουν «την πιο σεβαστή, διακεκριμένη και συμβολική προσωπικότητα της ρωσικής ιστορίας». Από τα σχεδόν 4,5 εκατομμύρια των τηλεθεατών, περισσότεροι από 519.000 έδωσαν την ψήφο τους στον Στάλιν. Λίγες περισσότερες έλαβε μόνο ο πρίγκιπας Αλεξάντρ Νέφσκι, ο οποίος απέκρουσε την επίθεση των σταυροφόρων τον 13ο αιώνα, καθώς και ο πρωθυπουργός της Ρωσικής Αυτοκρατορίας Πιότρ Στολίπιν, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ρώσους μεταρρυθμιστές.

Οι επισκέπτες για την έκθεση προς τιμή Λένιν, Στάλιν
Χιλιάδες λαού, και νεολαίοι επισκέφθηκαν μια έκθεση που το θέμα της είναι «Ο μύθος για τον αγαπημένο ηγέτη», και ξεκίνησε πρόσφατα στο Κρατικό Ιστορικό μουσείο στην Κόκκινη πλατεία. Ποιοί είναι τα κεντρικά πρόσωπα; Μα, ο Λένιν και ο Στάλιν.
Να μερικά από όσα έγραψαν οι επισκέπτες της έκθεσης στο βιβλίο εντυπώσεων:
- «Η μεγαλοφυΐα του Λένιν θα φανεί χρήσιμη ακόμη στο μέλλον αρκετές φορές», - «Οι σημερινοί ένοικοι του Κρεμλίνου είναι ένα τίποτα σε σύγκριση με τους μεγάλους Λένιν και Στάλιν»,.
-Κάποιοι νεαροί κομμουνιστές έγραψαν: «Εμείς, η νέα γενιά μαρξιστών-λενινιστών, εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στο μουσείο. Οι προσπάθειές σας μας εμπνέουν να συνεχίσουμε να εκπληρώνουμε τις διδαχές του Βλαντίμιρ Ιλίτς. Δεν πειράζει που είμαστε προς το παρόν λίγοι, οι καρδιές μας όμως είναι γεμάτες φλόγα και ο νους μας διψά για γνώση!».
- «Πέθανε ο Στάλιν ο σπουδαιότερος άνθρωπος, που τον αγαπούσαν περισσότερο οι μανάδες, οι πατεράδες κι ο Θεός»
- «Ο επαναστάτης και ο Ρώσος πατριώτης είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το όνομα του Στάλιν.»
- «Η εκβιομηχάνιση, η νίκη στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο [έτσι αποκαλούν οι Ρώσοι τον κολοσσιαίο αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης ενάντια στη ναζιστική Γερμανία], η ανακάλυψη του ατόμου, η ανάπτυξη της πυρηνικής τεχνολογίας, οι πρώτες διαστημικές πτήσεις και άλλες επιχειρήσεις, μαζί και η αίγλη της υπερδύναμης της ΕΣΣΔ, θα παραμείνουν στη μνήμη των ανθρώπων για πάντα»

Βολγκογκράντ: Θα ονομάζεται Στάλινγκραντ για έξι ημέρες το χρόνο
Μετά την απόφαση των δημοτικών αρχών του Βολγκογκράντ, να ονομάζεται η πόλη Στάλινγκραντ κατά τις ημερομηνίες των επετείων του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αναζωπυρώθηκαν και οι συζητήσεις σχετικά με τη θέση του Στάλιν στην ιστορία.
Μέχρι στιγμής την ιδέα για μόνιμη μετονομασία έχουν υποστηρίξει επίσημα περίπου 50.000 πολίτες. Τον συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών για την αλλαγή του ονόματος από Βολγκογκράντ σε Στάλινγκραντ συγκέντρωσαν ακτιβιστές της «Ένωσης Ρώσων πολιτών» και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας, οι οποίοι την παραμονή των εορταστικών εκδηλώσεων τις παρέδωσαν στο γραφείο του προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν.
Ο επικεφαλής του ΚΚ Ρωσίας στο περιφερειακό συμβούλιο του Βολγκογκράντ, Νικολάι Πάρσιν, ισχυρίστηκε ότι η επιστροφή στην πόλη του ονόματος Στάλινγκραντ, δεν αποτελεί κάποιο είδος αφοσίωσης σε ονόματα. Όπως, είπε  «Σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν μιλούν για το Στάλινγκραντ, εννοούν συγκεκριμένα τα ιστορικά γεγονότα των ετών 1942-1943. Στην Ευρώπη, προς τιμήν του Στάλινγκραντ, έχουν ονομαστεί έτσι ξενοδοχεία και εστιατόρια. Επομένως από αυτή την άποψη υστερούμε σε σχέση με την Ευρώπη».
Την ημέρα του εορτασμού της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ, οι οπαδοί του Στάλιν βγάζουν στους δρόμους του Βολγκογκράντ, της Αγίας Πετρούπολης και της Τσιτά, τα «λεωφορεία του Στάλιν», τα οποία είναι στολισμένα με πορτρέτα του τελευταίου. Στο Βολγκογκράντ κυκλοφορούν πέντε τέτοια λεωφορεία, και θα πραγματοποιούν τις διαδρομές τους έως την 9η Μαΐου, δηλαδή την Ημέρα της νίκης στον Μεγάλο Πατριωτικό πόλεμο. Οι εκδηλώσεις αυτές πραγματοποιούνται από την 9η Μαΐου του 2011.

Ο Στάλιν και οι Έλληνες
Η μαύρη προπαγάνδα που διεξάγεται σήμερα γύρω από τη λεγόμενη «γενοκτονία των Ελλήνων επί Στάλιν» αποτελεί ένα από τα πλέον αγαπημένα και πολυδιαφημιζόμενα μοτίβα της σταλινολογίας. Στο στόχαστρό της δε βρίσκονται απλά οι μνήμες και οι συνειδήσεις των Ελληνοποντίων της πρώην ΕΣΣΔ (ως επί το πλείστον προσφύγων, που κατέφυγαν στη χώρα μας εξαιτίας των εθνικιστικών συγκρούσεων ή της δεινής οικονομικής κατάστασης, που τους κληροδότησε η ανατροπή του σοσιαλισμού και η παλινόρθωση του καπιταλισμού). Στη μέγκενη της αντικομμουνιστικής αναθεώρησης της Ιστορίας τοποθετούνται συνολικά οι μνήμες και οι συνειδήσεις των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Και πρώτα απ’ όλα των νεότερων γενεών, οι οποίες δεν έχουν ζώσα μνήμη του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, της κολοσσιαίας προσφοράς του στην ανθρωπότητα, στους αγώνες των εργαζομένων απανταχού της Γης για δικαιώματα και ελευθερίες, στην πάλη των εθνικοαπελευθερωτικών και αντιαποικιακών κινημάτων ενάντια στον ιμπεριαλιστικό ζυγό, στις επεμβάσεις, στους πολέμους. Των γενεών εκείνων, δηλαδή, που παρότι μεγάλωσαν και διαπαιδαγωγήθηκαν σε συνθήκες αντεπανάστασης και οπισθοχώρησης του διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, καλούνται σήμερα – εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης – να οργανώσουν την άμυνα και αντεπίθεσή τους.
Εκεί στοχεύουν οι διάφορες «αναλύσεις», όπως, π.χ., του κ. Βλ. Αγτζίδη, του Ι Τζούχα και άλλων επαγγελματιών αντικομμουνιστών σε εφημερίδες, ημερίδες, κανάλια κ.λ.π.  όπου επανειλημμένα  «καταγγέλλονται» τα «εγκλήματα του σταλινισμού» κατά του σοβιετικού ελληνισμού, τα γνωστά περί «σταλινικής τρομοκρατίας», η οποία δήθεν έπεσε αναίτια και βαριά πάνω στο σοβιετικό ελληνισμό τη δεκαετία του 1930. Μιλάει για «πολιτιστική γενοκτονία» και «φυσική εξόντωση», ιδία των κομμουνιστών Ελλήνων, για απότομο και βάναυσο τέρμα στην έως τότε ανθούσα πορεία των ελληνικών κοινοτήτων στην ΕΣΣΔ, λόγω του ότι ο «σταλινισμός» έκρινε – παράλογα και συλλήβδην – όλες τις μικρές μειονότητες ως «εν δυνάμει ύποπτες». Θέλουν να περάσουν στον κόσμο την ανιστόρητη άποψη ότι ο Στάλιν έτρεφε ένα φυλετικό μίσος ενάντια στους Έλληνες!
Στο άρθρο αυτό δεν θα αναφερθώ σε πολλές λεπτομέρειες αφού πολλές φορές σε προηγούμενα σχόλιά μου έχω αναφερθεί αναλυτικά. Θα θυμίσω μόνο μερικά από αυτά  που είπε ο Στάλιν και ο Ζούκωφ για τους Έλληνες:

Στάλιν: “Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον.”
(Από ομιλία του πού μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας τήν 31 Ιανουαρίου 1943 μετά τήν νίκη τού Στάλιγκραντ καί τήν συνθηκολόγηση τού στρατάρχου Paulus.)
Μόσχα, Ραδιοφωνικός Σταθμός
“Επολεμήσατε άοπλοι καί ενικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων.Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, διοτι εκερδίσαμε χρόνο γιά να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι καί ως άνθρωποι σας ευχαριστούμε”.
(Οταν ο Χίτλερ επετέθη κατά τής Ε.Σ.Σ.Δ.)

“Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές.” (από λόγο του Στάλιν)

“Εάν ό Ρωσικός λαός κατόρθωσε να ορθώσει αντίσταση μπροστά στίς πόρτες τής Μόσχας, νά συγκρατήσει καί νά ανατρέψει τόν Γερμανικό χείμαρρο, τό οφείλει στόν Ελληνικό Λαό, πού καθυστέρησε τίς Γερμανικές μεραρχίες όλον τόν καιρό πού θά μπορούσαν νά μας γονατίσουν. Η γιγαντομαχία τής Κρήτης υπήρξε τό κορύφωμα τής Ελληνικής προσφοράς.
” Georgy Constantinovich Joucov, Στρατάρχης τού Σοβιετικού Στρατού:
 (Απόσπασμα από τά απομνημονεύματά του γιά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.)

 Και ένα τελευταίο: Η αλήθεια είναι πάντα αλήθεια και είναι επαναστατική όπως έλεγε και ο Λένιν. Και είναι πάντως αλήθεια ιστορικά ότι, στην επιμονή του Στάλιν οφείλεται το ότι μας έδωσαν οι σύμμαχοι τα Δωδεκάνησα!

Πηγές-βιβλιογραφία:
1. Αρχείο «Ριζοσπάστη»
2.Έργα Αναστάση Γκίκα Δρ. Πολιτικών Επιστημών και Συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ
3. Όμιλος Φίλων Προβολής του Έργου των Ι.Β. ΣΤΑΛΙΝ & Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ