Καμιά ουσιαστική εξήγηση, καμιά συσχέτιση με πραγματικά δεδομένα, το πολύ "εξηγήσεις", «αναλύσεις» νηπιακού επιπέδου. Χωρίς στοιχειώδη γνώση της ιστορίας και μια σκέψη απλή, καθαρή, χωρίς ιδιοτέλειες, σκοπιμότητες και ιδεοληψίες. Καφενειακή ανάλυση και κάπου μια κενή πλην βαρύγδουπη ατάκα, όπως, « οι παιδικές χαρές του ΚΚΕ», «ο αριστερός πολιτικός είναι ένας στυγνός εκβιαστής», που μπορεί να "νικήσει" και την καλύτερη, την πιο προσεγμένη εκλαΐκευση. Χρειάζεται κάποιες φορές η πονηριά και η καπατσοσύνη που αναπτύσσει ο μέσος πωλητής-λαϊκατζής, για να προωθήσει το προϊόν του αναποδογυρίζοντας την πραγματικότητα. Το χειρότερο όμως είναι όταν "προσέχει" τυπικά το θέμα και του έρχονται συνειρμικά καμιά δεκαριά θέματα, το ένα πίσω από το άλλο, και τελικά άσχετα με το αρχικό, για να μη βγει ποτέ συμπέρασμα ή μάλλον να βγει αυτό που θέλει..
Το κοινό που δέχεται όλον αυτόν τον βομβαρδισμό πρέπει να εθιστεί στο να μη θέτει ερωτήματα, να μην αναζητά αιτίες, όρους και εξηγήσεις. Να διαμορφώνει έναν τρόπο μη-σκέψης ώστε να καταπίνει αμάσητη όποια "αλήθεια" του σερβίρει το σύστημα.
Η μεθόδευση αυτή που επιτρέπει την παρουσίαση του άσπρου για μαύρο και αντίθετα, χρησιμοποιείται αιώνες τώρα από τις κυρίαρχες τάξεις για την υπεράσπιση της θέσης και των συμφερόντων τους.
Αλλά να τα πιάσουμε με τη σειρά:
Στους δρόμους, στους αγώνες γεννιούνται οι συνειδήσεις και οι αγωνιστές. Στην γνώση της ουσίας της εκμετάλλευσης στον καπιταλισμό και όχι στο μαιευτήριο του ΚΚΕ. Σε τέτοια μαιευτήρια-εργαστήρια εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού στην Ευρώπη.
Οι «παιδικές χαρές» του ΚΚΕ είναι γεμάτοι αγώνες θυσίες και αίμα για να κυλήσει η ρόδα της ιστορίας, για να αλλάξουν τα πράγματα για να ζήσει ο τόπος μας και ο λαός μας καλύτερες μέρες. Για «να γίνει τα’ όνειρο φέτα ψωμί, να φας και συ έντιμε άνθρωπε κυρ Παντελή» που λέει και το τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα. Και δεν μιλάμε για τα παλιά χρόνια (Αντίσταση, Εμφύλιο και για τα χρόνια της μετεμφυλιακής μισαλλοδοξίας) αλλά και μετά, στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης, μέχρι και σήμερα. οι σύντροφοί μας έδωσαν ότι είχαν μέσα στους αγώνες. (Α, ο σύντροφος στα Ρωσικά είναι «ΣΠΟΥΤΝΙΚ» στη μαρξιστική-Λενινιστική ορολογία,«ΤΑΒΑΡΙΤΣ» και όχι «καμαράντ»)
Και πώς να το πούμε: δεν έχουμε σχέση με την αριστερά του σαλονιού και του Πουλαντζά, ούτε με την πασοκική λαίλαπα που επέτρεψε στην αυθεντική Δεξιά να πουλάει τρέλα και να επικαλείται σήμερα ένα φανταστικό ηθικό πλεονέκτημα.
Και βέβαια δεν έχουμε καμιά σχέση με τη σημερινή δεξιά της Αριστεράς και το κράτος της, όπου το ένα (αριστερό) χέρι νίβει το άλλο (το δεξί) κι εξασφαλίζει την περιβόητη συνέχεια του κράτους και της αστικής κυριαρχίας (που δεν είναι σχέση, αλλά σκέτο πήδημα, χωρίς σάλιο και λιπαντικό, όπως σε άλλες δεκαετίες). Το λάθος ήταν που βρεθήκαμε εξ αρχής, ή κάποια στιγμή μαζί νομίζοντας πως είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, αλλά ευτυχώς δεν ξεπλυθήκαμε μαζί της πολιτικά και δε γίναμε ποτέ ροζ που τραγουδά και ο Μηλιώκας με την Μάνου.. Αλλά ούτε ουσιαστικά και αυτοί άλλαξαν, ίδιοι ήταν και τότε, απλά τώρααποκαλυπτόμενοι, προτίμησαν το καθαρό μαύρο της παρδαλής αντίδρασης. Από αυτή την άποψη, δεν άλλαξε κανείς μας κατά βάθος.
Εμείς είμαστε το ΚΚΕ, είμαστε κομμουνιστές που τα λέμε καλά και τα εξηγούμε ωραία (όπως λέει και ο Αλέφαντος), αλλά ο λαός, ενώ μας λέει «καλά τα λέτε», κολλάει στο ύφος, ή στην ξύλινη γλώσσα και δε θυμάται να τα επαναλάβει, γιατί δεν τα αφομοίωσε. Τα κρατάει στα « απ’ αγκές».
Γιατί ποτέ δε φτάνει μία μόνο κουβέντα. Και ούτε μόνο η κουβέντα. Θέλει πολύ δουλειά, πολύ ψηστήρι να κατέβει στο δρόμο και είπαμε στην αρχή στους δρόμους διαμορφώνονται οι συνειδήσεις…
Όποιος δεν αντιλαμβάνεται τα παραπάνω ή δεν έχει στοιχειώδεις γνώσεις κάνοντας μια επίδειξη άγνοιας για γέλια. ή κάνει αντικομουνιστική γυμναστική ή (για να το πούμε ιατρικά) «έχει υποστεί ελαφρά μετατόπιση εγκεφάλου, μετά σπινθηροβόλου σκοτώματος βαρείας μορφής». Γιαζίκ!. Έτσι για να κάνουμε και λίγο χιούμορ…
Εικόνες από ...παιδικές χαρές του ΚΚΕ
