Σ’ έναν αγώνα που έφερνε στο ίδιο μετερίζι φοιτητές κι εργάτες μαζί. Το λαό με τη διανόηση. Αγωνιστές  κι οραματιστές που μοιράζονταν το όνειρο σαν το ψωμί στα δυο.
Δεκαεφτά  Νοέμβρη του 1973 της χρονιάς. Τα άρματα βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας σαν λυσσασμένα σκυλιά. Οι φοιτητές κορυφώνοντας την αντίσταση κατά της στρατιωτικής χούντας κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Ο αυτοσχέδιος  ραδιοφωνικός τους σταθμός ζητούσε από το λαό της Αθήνας να κατέβει εκεί. Η έκκληση για συμπαράσταση ήταν μεγάλη. Μικροί και μεγάλοι, γυναίκες νέοι και παιδιά έσπευδαν στο Πολυτεχνείο με φάρμακα, τρόφιμα, τσιγάρα… Ανάλογη συμπαράσταση είχαν και οι φοιτητές στα πανεπιστήμια της  Θεσσαλονίκης και της Πάτρας.
 Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου για «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία», «Κάτω η Χούντα», «Ζήτω η Δημοκρατία», «Δωδεκάμηνη Θητεία», «Λαέ πεινάς γιατί τους προσκυνάς», «Έξω οι Αμερικάνοι» ηχούσαν βροντερά μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο, ανήμερα στις 17 Νοέμβρη. Ο χώρος γέμισε με αστυνομικούς, φανερούς και μυστικούς. Η ραγισμένη φωνή του εκφωνητή ακουγόταν σπαρακτικά: «είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι», «Αδέρφια μας φαντάροι δεν θα σηκώσετε όπλο, δεν θα πυροβολήσετε τ’ αδέρφια σας».  
Ήταν αργά την ίδια νύχτα, όταν το τανκ με ακράτητη ορμή γκρέμισε την κεντρική πύλη και μπήκε  στον προαύλιο χώρο. Οι συγκρούσεις ανάμεσα σε φοιτητές και αστυνομικούς ήταν σκληρές. Τα ασθενοφόρα πηγαινοέρχονταν για να παίρνουν τραυματίες και νεκρούς. Η ελληνική σημαία που κυμάτιζε στην πύλη του Πολυτεχνείου, βάφτηκε με αίμα. Ο εθνικός μας ύμνος ακουγόταν σαν σπάραγμα.
Η  εξέγερση των φοιτητών το Νοέμβρη του 1973, μαζί με τα 24 αναγνωρισμένα θύματά της, οδήγησε στο γκρέμισμα της αμερικανοκίνητης χούντας. Γι’ αυτό  και η πορεία του Πολυτεχνείου  καταλήγει στην Αμερικανική Πρεσβεία. Το γεγονός ότι υπάρχουν στις μέρες μας ως και βουλευτές που αγνοούν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου με ξεπερνά! Το να μην γνωρίζουν κάποιοι ποιοι τους χάρισαν την ελευθερία, αλλά να υπάρχουν χάρη σε εκείνους πολιτικά,  είναι εκ των ων ουκ άνευ.  
Και παρόλο που παρήλθαν λίγες δεκαετίες, από το Νοέμβρη του 1973, τα πράγματα μας ξεπέρασαν ξανά. Η πάλη των τάξεων μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ο ρομαντισμός της νεότητας ηττήθηκε από το ρεαλισμό της ωριμότητας και η ιδέα έχασε από το είδος. Στο βωμό του συνθήματος «Ψωμί – παιδεία – Ελευθερία» κάποιοι θυσιάστηκαν και κάποιοι «φτιάχτηκαν», όπως συμβαίνει από την επανάσταση του 1821 και μετά. Οι αγωνιστές της ιστορίας, χάνουν διαχρονικά από τους σφετεριστές της εξουσίας. Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου εξαργυρώθηκαν στην πολιτική «πιάτσα» ακριβά και μαζί με αυτά και τα όνειρα για δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Η  αξία του σημερινού ανθρώπου  είναι  ανάλογη με την οικονομική του ευρωστία. Περάσαμε από την ιδεολογικοποίηση της πολιτικής  στην επαγγελματοποίησή της: Πολιτικά γραφεία, κρατικά αυτοκίνητα, διευθυντάδες και εκατοντάδες μετακλητοί υπάλληλοι, φίλοι και κολλητοί, μαζάνθρωποι και μπαζάνθρωποι, χαμερπείς και  χαμαιλέοντες, κόλακες κι αυλοκόλακες έγιναν εκφραστές και επιβήτορες της εξουσίας. Γίναμε από «χώρα πολιτών», «χώρος στελεχών». Μια χρεοκοπημένη χώρα που ρίχνει φόλα στα σκυλιά και ταΐζει με χαβιάρι τα κομματόσκυλα.
Τη ζωή εκτός από την πολιτική την ορίζει και η λογική της. Την καθορίζει η νοοτροπία  και το ήθος της. Οι ηθικοί μετρούν διαχρονικά τη ζωή με θυσίες και οι πονηροί με θητείες, είτε είναι δεξιοί  είτε είναι αριστεροί. Αν έχασε  ο σοσιαλισμός ήταν γιατί επικράτησε ο αμοραλισμός. Γιατί το ατομικό κέρδος τέθηκε  πάνω από το συλλογικό. Γιατί η κτήση διέλυσε την  κοινοκτημοσύνη. Γιατί το «καθ’ έκαστον»  αποδείχθηκε ισχυρότερο από το «καθόλου» (το ατομικό αποδείχθηκε ισχυρότερο από το καθολικό) σύμφωνα πάντα με τον Αριστοτέλη.  
Στο  γίγνεσθαι της ιστορίας μας, μέρες σαν κι αυτές επετειακές, είμαστε υποχρεωμένοι να τις φωτίζουμε.  Την ιστορία μας οφείλουμε να την γνωρίζουμε. Τα νοσηρά «είθισται» της κοινωνίας μας πρέπει να τα καταργήσουμε. Τους αγώνες του λαού μας έχουμε χρέος  να τους τιμούμε, κρατώντας ψηλά του Πολυτεχνείου τη δάδα, πάνω από την Ελλάδα. Το σύνθημα για «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», είναι και τώρα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε!