Και πράγματι το έχω νιώσει πολλές φορές ότι έτσι είναι. Φεύγεις  απ’ το σπίτι σου  με αρκετές έγνοιες στο κεφάλι  και μόλις βρίσκεσαι στην παρέα, μετά από λίγο νιώθεις  τον εαυτό σου να έχει χαλαρώσει, να χαμογελάει, να ξεχνιέται.

Θυμάμαι πρόσφατα μια πρωινή   συνάντηση με μια  φίλη μου  που άθελά μου έγινα μάρτυρας ενός ξεσπάσματός της και λειτουργήσαμε και οι δύο …σαν ψυχοθεραπεύτριες!

-Άκου, μου λέει, τι μπορείς να πάθεις.

Απόρησα με το ύφος της. Τι έπαθες; Την ρωτάω…

-Χθες το βράδυ, στην τηλεόραση ένιωσα τεράστια συγκίνηση ακούγοντας δυο τραγουδιστές –πατέρα και κόρη- να τραγουδούν  ένα τραγούδι, που οι στίχοι αναφέρονταν στην αγάπη κόρης και πατέρα. Το αγκάλιασμά τους, το βλέμμα τους έδειχναν τη μεταξύ τους γλυκιά σχέση, τη λατρεία του ενός προς τον άλλον. Γνωρίζεις άλλωστε ότι από μικρό παιδί βίωσα τον χωρισμό των γονιών μου και μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Αυτοί οι στίχοι άγγιξαν την ψυχή μου. Η απουσία του πατέρα μου ήταν ένα ψυχολογικό βάρος για μένα αλλά δεν το διαχειρίστηκα σωστά  και τώρα σ’ αυτή την ηλικία αναπολώ τι έχασα και συνεχώς με το παραμικρό αρχίζουν και ξεχειλίζουν από μέσα μου αναμνήσεις, άγχη, φοβίες κ.λπ. Αυτά  τα αποδίδω στην έλλειψη του ενός γονιού μου παρά τη μεγάλη αγάπη και υπερπροστασία της μητέρας μου.

-Δηλαδή, τη ρώτησα, πώς το διαχειριζόσουν όλα αυτά τα χρόνια; Τι ένιωθες, πώς αντιδρούσες στις διάφορες καταστάσεις;

-Εξαπατούσα από μικρή τον εαυτό μου. Τι έλεγα; Δεν με πειράζει που δεν έχω πατέρα, δεν τον χρειάστηκα ποτέ, με κάλυπτε απόλυτα η μητέρα μου,  ήμουν πολύ καλά και χωρίς αυτόν… Η φίλη μου η Στέλλα μου έλεγε πάντα πώς την μαλώνει ο μπαμπάς της για το κάθε τι,  π.χ. όταν αργούσε  να γυρίσει, της έκανε  παρατηρήσεις για το ντύσιμό της κλπ. Κι εγώ…χαιρόμουνα που δεν είχα τέτοια βάσανα!

 Και τότε, της είπα, προς τι το ξέσπασμα;

-Κατάλαβα, μου είπε, ότι έλεγα ψέματα στον εαυτό μου. Τον εξαπατούσα με φτηνές δικαιολογίες: Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο! Κι όμως η πατρική φιγούρα έχει τη δική της βαρύτητα. Το κατάλαβα τώρα σ ’αυτή την ηλικία. Αυτή τη στιγμή μ’ έχουν κατακλύσει ανάμεικτα συναισθήματα, θυμός, παράπονο κι ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Κι έτσι  βλέπω τώρα αυτό το ξέσπασμα που λες εσύ, ενώ εγώ το λέω «έκρηξη ηφαιστείου» και προέρχεται από τις αυταπάτες  που καταπίεζα μέσα μου. Κατάλαβα ότι μάζευα – μάζευα μέσα μου, έκανα υπομονή, δικαιολογούσα τα πάντα, στρογγύλευα το ένα και το άλλο, το έπαιζα δυνατή, και κάποια στιγμή έγινε η έκρηξη.

-Και η μητέρα σου τι σου έλεγε τότε. Πώς διαχειρίστηκε όλη αυτή την υπόθεση;

-Θα σου μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια: ποτέ η μητέρα μου δεν  τον κατηγόρησε. Ίσα ίσα που έλεγε ότι ήταν καλός, ούτε μυρμήγκι δεν θα πείραζε. Απλώς μου είπε δεν ήταν για γάμο, ήθελε να ζει ανεξάρτητος, δεν άντεχε τις ευθύνες, με άλλα λόγια δεν ταιριάζανε. Χωρίσανε ειρηνικά και το ίδιο κάνουν και οι δύο οικογένειες. Δεν έχουν θυμό, κάτι που παλιά συνηθιζόταν. Έχουν καλές σχέσεις για το καλό μου. Έτσι πρέπει να κάνουν όλα τα ζευγάρια που χωρίζουν, δεν ωφελεί σε τίποτα η αντιδικία. Και απ’ ότι βλέπω φίλη μου λίγα ζευγάρια τα καταφέρνουν να είναι μαζί. Σημεία των καιρών.

-Τι λες να φταίει την ρωτώ;

-Με την απλή λογική μου λέω ότι φταίει η κοινωνία που ζούμε. Οι νέοι νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον. Φορτωμένα πολλά παιδιά με πτυχία, μεταπτυχιακά και βάλε, δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Ή όταν βρίσκουν, είναι τόσα λίγα τα χρήματα που τους δίνουν, που δεν μπορούν να καλύψουν τα προς το ζην. Ε, λοιπόν με τι φόντα να παντρευτούν. Κι αν παντρευτούν θ’ αρχίσει η γκρίνια. Κάποιοι γονείς βοηθούν οικονομικά , κάποιοι δεν έχουν την δυνατότητα κι εκεί …άστα να πάνε! Τώρα βέβαια κάποιοι και κάποιες δεν είναι ώριμοι για ισότιμη συμβίωση –όπως ο πατέρας μου- κι εκεί τα πράγματα χειροτερεύουν.

Τουλάχιστον εφόσον χωρίζουν να παρέχουν και οι δύο την αγάπη και τη φροντίδα στα παιδιά τους. Η προσωπικότητα του πατέρα και της μητέρας έχει τη δική της βαρύτητα στη σωματική, στην ψυχική και στην κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Κακά τα ψέματα.

Ας μας ακούσουν οι άρχοντες της χώρας κι ας κάνουν κάτι για τη νεολαία μας.

Ας μας ακούσουν και οι νέοι γονείς και να τους διακρίνει η ωριμότητα στο θεσμό του γάμου.

Κοιτούσα τη φίλη μου  μ’ ανοιχτό το στόμα. Σ’ ευχαριστώ, της είπα, που μου άνοιξες την καρδιά σου. Αυτό εννοούσα «ψυχοθεραπεία» στην αρχή αυτού του άρθρου.

.