Έμοιαζε περισσότερο με ξενοδοχείο παρά με νοσοκομειακό κτίριο. Οι διάδρομοι άστραφταν από καθαριότητα. Τα δωμάτια ήταν κατασκευασμένα σαν γκαρσονιέρες. Ήταν μονόκλινα και διέθεταν ατομική τουαλέτα και ντουζιέρα. Υπήρχε πολυθρόνα - κρεββάτι για τον συνοδό. Ντουλάπι για τα ρούχα. Χρηματοκιβώτιο για να προστατεύονται χρήματα και πολύτιμα αντικείμενα. Υπήρχε νιπτήρας, ραδιόφωνο και τηλεόραση σε κάθε δωμάτιο. Ψηλά στην οροφή υπήρχε και μια κάμερα για να μπορεί να παρακολουθεί η μητέρα το παιδί της, όταν και εάν χρειαζόταν να βγει από το δωμάτιο. Στον όροφο υπήρχε παιδική χαρά για να παίζουν όσοι ασθενείς το επιθυμούσαν και υπήρχε ξεχωριστό σαλονάκι για να ξεσκάνε οι γονείς.
Ωραία χρώματα έκαναν τα δωμάτια χαρούμενα. Τα δε μεγάλα παράθυρα, με θεά στο δάσος, έκαναν τα δωμάτια ιδιαίτερα φωτεινά και ευχάριστα. Τα γραφεία των γιατρών αντί για τοίχους είχαν τζάμι, για να φαίνεται η δραστηριότητα των γιατρών και να διαπιστώνουν οι ασθενείς με τα μάτια τους ότι οι γιατροί δουλεύουν και δεν τεμπελιάζουν. Φυσικά υπήρχε και ένα είδος μπαρ με καφέ και αναψυκτικό για το προσωπικό.
Δεν ζούμε στον μεσαίωνα κατά τον οποίο ασθενείς στοιβαγμένοι σε μεγάλες αίθουσες περιμένουν καρτερικά να πεθάνουν. Ούτε ζούμε σε χωριά της Αφρικής στα οποία νοσηλεύουν τους ασθενείς σε ρυπαρά παραπήγματα. Η υψηλού επιπέδου ξενοδοχειακή υποδομή δεν είναι πολυτέλεια. Είναι απαίτηση της εποχής μας και της ηπείρου που ζούμε. Το αξιοπρεπές κτηριακό περιβάλλον είναι προϋπόθεση για μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση του ασθενούς. Ένα περιποιημένο περιβάλλον δημιουργεί αίσθημα ασφαλείας στον ασθενή. Ο συνειρμός γίνεται αυτομάτως: «αφού είναι ικανοί να φροντίζουν τον χώρο του νοσοκομείου τότε είναι ικανοί να φροντίσουν και την υγεία μου». Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει όταν ο ασθενής βρίσκεται σε παλιές και βρώμικες εγκαταστάσεις. Δέχεται με δυσπιστία και αρνητική προκατάληψη ακόμη και τις καλύτερες ιατρικές υπηρεσίες.
Είναι γνωστό πως ότι καλό βλέπουμε στο εξωτερικό αυτομάτως το συγκρίνουμε με τα δικά μας προβλήματα. Μοιραίως, σε τοπικό επίπεδο, η σύγκριση γίνεται με το νοσοκομείο μας και την κτηριακή του γήρανση. Την κακή κατάσταση του νοσοκομείου μας, την βιώνουν καθημερινά και οι ασθενείς και οι εκεί εργαζόμενοι και την περιγράφουν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους και σε δημοσιεύματα στον τοπικό τύπο.
Σε ειδική εκδήλωση που οργανώθηκε από τον Ιατρικό Σύλλογο Κιλκίς και την ομάδα πολιτών που συμμετέχουν στην Ομάδα Παρέμβασης Κιλκις (ΟΠΑΚ) αναλύθηκε εκτενώς η ιστορική διαδρομή του Νοσοκομείου Κιλκίς και η σημερινή κτηριακή του υποδομή. Οι εισηγήσεις και οι παρεμβάσεις είχαν δυο στόχους. Πρώτος στόχος ήταν να περιγράφει αντικειμενικά η σημερινή πραγματικότητα. Και ω! του θαύματος, όλοι συμφώνησαν (και η τοπική αυτοδιοίκηση και η εκκλησία και οι τοπικοί φορείς). Συμφώνησαν στην διάγνωση ότι το νοσοκομείο παρήκμασε κτηριακά, σε σημείο μη αναστρέψιμο. Ακούστηκαν μάλιστα οι λέξεις απαράδεκτο και επικίνδυνο. Δεύτερος στόχος ήταν να εκφραστεί η ανάγκη – αίτημα - απαίτηση για δημιουργία νέου νοσοκομείου. Και έγινε και το δεύτερο θαύμα. Και πάλι όλοι συμφώνησαν. Συμφώνησαν ότι χρειάζεται κατασκευή νέου νοσοκομείου. Όχι αναπαλαιώσεις και επισκευές και μεσοβέζικες λύσεις αλλά, κατασκευή νέου και ολοκαίνουργου νοσοκομείου.
Έγινε και τρίτο θαύμα εκείνο το βράδυ. Στην εκδήλωση παρευρέθησαν και οι τρεις βουλευτές του νομού. Κάθισαν δίπλα-δίπλα και δεσμεύτηκαν να στηρίξουν και να προωθήσουν μαζί, το λαϊκό αίτημα προς την κυβέρνηση.
Ο αντιπρόεδρος της βουλής και βουλευτής του νομού ανακοίνωσε το ευχάριστο νέο, ότι η ρυθμιστική μελέτη που βρισκόταν στο υπουργείο και αφορούσε την κατασκευή νέου νοσοκομείου εχει υπογραφεί από τον αρμόδιο υπουργό υγείας. Οπότε το πρώτο στάδιο της διαδικασίας είναι ήδη ολοκληρωμένο.
Επομένως από εδώ και στο εξής, ο ρόλος των βουλευτών έγκειται στο να μεταφέρουν το παλλαϊκό αίτημα για ανέγερση του νέου νοσοκομείου στην κυβέρνηση και να πιέσουν το υπουργείο υγείας ώστε να βρεθούν τα χρήματα για να ξεκινήσει η μελέτη κατασκευής του έργου. Από το αποτέλεσμα της δικής τους παρεμβάσεως θα κριθεί η αξιοπιστία των ιδίων των βουλευτών και του πολιτικού συστήματος στο σύνολο του.
Συνήθως κυριαρχεί η εντύπωση ότι πολιτικοί που ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα δεν μπορούν και δεν θέλουν να συνεργαστούν μεταξύ τους. Ίσως η πρόσφατη εκδήλωση του Κιλκις να δείχνει το αντίθετο. Ότι οι πολιτικοί αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το συμφέρον των πολιτών είναι και δικό τους πολιτικό συμφέρον.
