Η δικτατορία επέτεινε την διαίρεση και ακύρωσε της θυσίες της εθνικής αποκατάστασης του 1944-49. Είναι βέβαιο δε , ότι ακύρωσε και διέστρεψε την ιδεολογία της Δεξιάς παράταξης, με αποκοπή πολλών πατριωτικών δυνάμεων από τον κεντρογενή χώρο. Με την προδοσία της Κύπρου τραυματίσθηκε ανεπανόρθωτα ο Στρατός που κατά τον Ντε Γκωλ είναι η ψυχή του έθνους. Όπως και κατά τον Γκαλμπραίηθ ο εγγυητής σε μικρή χώρα της πορείας της χώρας. Αποκαταστάθηκε η δημοκρατική τάξη με επιλογή πολιτεύματος , που δεν διόρθωσε τις αδυναμίες του παρελθόντος. Η χρυσή ευκαιρία της πολιτειακής αναγέννησης στα νάματα του 1821 δεν αποκαταστάθηκε. Η πορεία , που μετά το 1950 με δυσκολία ανέτασε της ξενικές επιρροές , δυστυχώς δεν συνεχίσθηκε. Η κατάρα της τραγωδίας , δεν έφερε την ευλογία της ευνομούμενης πολιτείας . Πολύ γρήγορα η νέα πραγματικότητα από ευλογία κατάντησε κατάρα κομματοκρατίας, αδιαφάνειας και διαφθοράς. Η αποκατάσταση της δημοκρατίας , δεν μπορεί να είναι άλλοθι για τις στρεβλώσεις του πολιτεύματος και δυστυχώς την υποταγή  της χώρας σε μνημονιακές επιταγές. Οι οποίες και οδήγησαν σε γεωπολιτικές στρεβλώσεις ανεπανόρθωτες. Η μεγαλειώδης πνευματική παρακαταθήκη του μεσοπολέμου αντικατάθηκε με ψευδεπίγραφες υλιστικές  θεωρήσεις φιλελευθερισμού και μαρξισμού. Εκσυγχρονισμός με απουσία του σύγχρονου και μεταρρυθμίσεις χωρίς ρυθμίσεις. Με εκφυλισμό και διαστροφή του Ελληνότροπου αξιακού συστήματος. Η χώρα μετά το 2010 εισήλθε και πάλι σε προσανατολισμούς ,που ορίζονται από αρνητές του πολιτισμικού εθνικού φορτίου και τους συνεχιστές διαχειριστών της μετακατοχικής ανωμαλίας. Το δημοκρατικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα συνεχώς απαξιώνεται. Οι πυλώνες της Ασφάλειας, της Ισοτιμίας και της Ελευθερίας με γόνιμη δημιουργία απομειώνονται. Η πολιτική ηθική είναι άγνωστη έννοια και λέξη , με απανωτές εξαπατήσεις και διαψεύσεις των προσδοκιών των πολιτών από κόμματα αυτοαναιρούμενα ως δίαττοντες. Απέμειναν οι φιλέλληνες , όπως ο Ρενέ Σαρ  να αναζητούν συντεθλιμένοι τον σωτήρα και την σωτηρία Πατρίδος και λαού με χαμηλή, πικρή κραυγή . Η μόνη λύση και ελπίδα εναποτίθεται πλέον στην δύναμη της νομοτέλειας του Ιαμβλίχου , για ποσοτική συσσώρευση, που θα οδηγήσει σε ποιοτική μετατροπή . Η κατάρα ή ευλογία του Ιουλίου, δυστυχώς δεν δίδαξε,  εκ των αποτελεσμάτων.