Γι’ αυτό το καθήκον ο Γιάννης μας, ο Γιάννης όλων των Ελλήνων, άφησε την τελευταία του πνοή, στα Ιερά χώματα της Κύπρου κατά την παράνομη εισβολή και απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο.
Το 1974, όταν ενημέρωσαν την Μάνα του Γιάννη κα Κυριακή ότι ο Γιάννης είναι αγνοούμενος, είπε με σταθερή φωνή: ΟΧΙ – ΟΧΙ, ο Γιάννης μου ζει – ο Γιάννης μου ζει…
Είχε απόλυτο δίκιο η κα Κυριακή, διότι πεθαίνει κανείς όταν ξεχνιέται, όταν λησμονιέται, όταν διαγράφεται…
Για μας, ο Γιάννης μας ζει. Ζει στην καρδιά μας, στην ψυχή μας, στο μυαλό μας. Ζει στα πονεμένα και δακρύβρεχτα μοιρολόγια της Μάνας της Κυριακής και τον κουβαλάμε μέσα μας, όπως το χώμα την ρίζα που την τρέφει…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ…
