Κάθε προεκλογικός αγώνας χρειάζεται ανθρώπους που ξέρουν να αγωνίζονται. Η επιτυχία στην πολιτική απαιτεί συλλογική προσπάθεια. Αλλά και η κοινή προσπάθεια, προϋποθέτει ουσιαστική συμμετοχή, γιατί αγώνας με δηλώσεις μόνον δεν γίνεται...
Είναι γεγονός, πως η πολιτική έχει χάσει προ καιρού την αξιοπιστία της. Οι πολίτες δεν συμμετέχουν στην κομματική ζωή του τόπου. Τα κόμματα λειτουργούν αρχηγικά κι όχι συλλογικά. Τα οράματα - αν υπάρχουν πια τέτοια - έχουν γίνει ατομικά, σε μια εποχή, όπου το μόνο που ακμάζει είναι η παρακμή, σε πολλούς τομείς και σε πολλά επίπεδα.
Το πιο βασικό δικαίωμα, το δικαίωμα στην εργασία, μεταφράζεται σε ρουσφέτι. Για να βρει κάποιος δουλειά, περνά μεσα από καβδιανά δίκρανα ή επί το λαϊκότερο «στήνει κώλο». Η νέα γενιά βυθίζεται στην ανεργία, την ίδια ώρα που η κραταιά εξουσία, «σφυρά αδιάφορα».
Ζούμε καιρούς αδικίας. Ο φοιτητής ξοδεύει μια ολόκληρη περιουσία για ένα πτυχίο, δίχως αντίκρισμα, την ίδια ώρα που τα αιλουροειδή βολεύονται, δίχως να ιδρώσουν, γιατί γνωρίζουν να σκαρφαλώνουν και να ελίσσονται...
Πώς αλλιώς - θα μου πείτε - θα έδινε ο κόσμος λύση στο πρόβλημά του; Πώς αλλιώς θα έβρισκε ο γονιός στο παιδί του δουλειά;
Να, λοιπόν, γιατί κάποιοι «τρελαίνονται» με την πολιτική. Να γιατί στις εκλογές ισχύει η παροιμία, «από όλα έχει ο μπαξές»: Ικανούς και ανίκανους. Χρήσιμους και άχρηστους. Ελεύθερους και ανελεύθερους πολίτες. Άλλοι «κατεβαίνουν», άλλους τους «κατεβάζουν», και κάποιοι άλλοι τα κατεβάζουν όλα γενικώς, όπως αρχές κι αξίες, και γι’ αυτό πιάσαμε πάτο.
Είναι γνωστό πως η φτώχεια δεν είναι καλός σύμβουλος. Ο νηστικός, εύκολα, γίνεται επαναστάτης, αλλά και «παραβάτης». Ο Γιάννης Αϊ Γιάννης στους «Άθλιους» του Βίκτωρα Ουγκώ έγινε «κλέφτης» για ένα καρβέλι ψωμί. «Πενία τέχνας κατεργάζεται», λέει ο λαός μας.
Τι να σου κάνει, επομένως, ο έρμος ο πολίτης, όταν για να ζήσει το μόνο που έχει να δώσει αντιπαροχή, είναι η ψήφος του; Και που, φυσικά, ούτε αυτός για τα όσα συμβαίνουν στη χώρα είναι ολότελα αθώος. Έχει κι αυτός την ευθύνη που του αναλογεί. Αλλιώς, αν λέγαμε πως όλοι φταίνε το ίδιο, είναι σαν να εξισώναμε τη «σκάφη» με το «σκάφος»…
Είναι αλήθεια ότι Δημοκρατία δίχως ελευθερία επιλογής δεν υπάρχει. Και πως στην κοινωνία, η επιλογή του ανήμπορου ανθρώπου είναι περιορισμένη. Όχι μόνο καταναλωτικά, αλλά και πολιτικά. Διαφορετικά θα ήταν ο λαός μας, υπερβολικά βιτσιόζος, για να ψηφίζει συνέχεια αυτούς, που τον έφεραν σ’ αυτό το χάλι.
Έτσι, εξηγείται, γιατί κάποιοι άγονται και φέρονται, από ορισμένους που «παίζουν» με την ανασφάλειά τους. Από εκείνους που, ενώ σε πολιτικό επίπεδο τα θαλασσώνουν, σε ατομικό περνούν εξαιρετικά καλά.
Είπαμε κι άλλοτε: Δημοκρατία δίχως ελεύθερους πολίτες, δεν γίνεται. Και πως το μισό, είναι χειρότερο από το καθόλου, με την ίδια λογική, ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Άλλωστε, εκεί όπου οι αλήθειες είναι μισές, τ’ άλλα μισά είναι ψέματα. Τα ημιτελή είναι ανώφελα. Είτε πρόκειται για γυμναστήρια είτε για αποδυτήρια.
Για να πάει ο τόπος μπροστά θέλει τίμιους και δραστήριους ανθρώπους. Θέλει υποψηφίους με αρχές. Ευτυχώς, στην εποχή των λακέδων, υπάρχουν και κάποιοι που δεν λακίζουν από τις θέσεις τους. Ευτυχώς, στην εποχή της λάσπης, υπάρχουν κι εκείνοι, που η λάσπη δεν κολλά επάνω τους… Είναι οι άνθρωποι του κύρους, του ήθους και της εντιμότητας. Αυτούς η κοινωνία ας στηρίξει, σε όποιο συνδυασμό κι αν είναι, αγνοώντας κάθε λογής ψιθυριστές. Περιφρονώντας όλους όσους αναγορεύουν τους εαυτούς τους σε αξιολογητές και βαθμολογητές Ανθρώπων, όντας οι ίδιοι τους ανθρωπάκια. Όλους αυτούς, που η ζέση τους για τα κοινά, περιορίζεται στο μέγεθος της τσέπης τους…
Η πόλωση δεν βοηθά την πολιτική. Η έλλειψη διαλόγου στην κοινωνία, δεν βοηθά τη δημοκρατία. Ιδίως, όπου υπάρχει σύγκλιση απόψεων και η συνεργασία είναι επιβεβλημένη. Διαφορετικά η σύγκρουση δεν σχετίζεται με την ουσία αλλά με την εξουσία, καθώς, οι μνηστήρες είναι πολλοί, και μία είναι η Πηνελόπη….
