Η κυβέρνηση αυτή, αίρει στους ώμους της,  τις βασικές  αμαρτίες της μεταπολίτευσης. Επιχειρεί να καλύψει μεταρρυθμιστικά κενά αρκετών χρόνων. Παρά τις αρχικές καθυστερήσεις, έχει κάνει αρκετά σημαντικό έργο ενώ οι απαιτήσεις διαρκώς αυξάνουν.
Όμως το μεγάλο ζητούμενο στον πόλεμο για την επιβίωση και την ανόρθωση που βρίσκεται τώρα η χώρα και η κοινωνία, είναι να δημιουργηθεί η κρίσιμη μάζα αλλαγών, που θα  μας οδηγήσει στην απέναντι όχθη. Εναλλακτική πρόταση με διαφορετικό σχέδιο δεν υπάρχει και όσοι φιλοδοξούν να κυβερνήσουν τη χώρα εξαντλούνται είτε σε  πόλεμο φθοράς είτε σε ανεδαφικές υποδείξεις είτε και στα δύο μαζί. Υπό αυτές τις συνθήκες, όσοι ζητούν ή καλλιεργούν πολιτικές κινήσεις όπως π.χ εκλογές που θέτουν εν αμφιβόλω το εγχείρημα διάσωσης και αλλαγής της χώρας, δεν αντιστοιχούνται με τους καιρούς.
Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για  θετικές  και δημιουργικές λύσεις απ’ όλους και  για  όλα. Η καταστροφολογία και η κατάχρηση κριτικής έχουν κουράσει, χωρίς να δίνουν διέξοδο. Η κυβέρνηση, επιχειρώντας σημαντικές αλλαγές, είναι φυσικό να παρουσιάζει αρρυθμίες. Το θέματα όμως δεν είναι μόνο συντονιστικά ή οργανωτικά, όπως προσπαθούν απλοϊκά να μας πείσουν κάποιοι. Το φορτίο των μεταρρυθμίσεων και η πυκνότητα των εναλλαγών και απαιτήσεων σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, δημιουργούν τεράστιες ανάγκες. Η κυβέρνηση  διαχειρίζεται την πιο κρίσιμη μεταπολεμικά συγκυρία και οφείλει να διορθώνεται  και ν’ αναβαθμίζεται διαρκώς  με επικεντρωμένες τομές.
Πολιτικά, χρειάζεται να πάρουμε την πρωτοβουλία στο μέτωπο των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων και να μη κινούμαστε πίσω από την τρόικα. Είναι σημαντικό να πείσουμε το λαό  ότι οι μεγάλες αλλαγές στη χώρα μας γίνονται κατ’ επιλογή και όχι καθ’ υποταγή.
Είναι πατριωτική υποχρέωση όσο ανακτούμε  αξιοπιστία, να μετασχηματίζουμε ενσυνείδητα και όχι εξ ανάγκης το παρωχημένο πολιτικό και αναπτυξιακό μοντέλο της κρίσης και αυτό πρέπει να καταστεί κυρίαρχος κυβερνητικός προσανατολισμός. Η τρόικα δεν παύει να είναι εταίρος και δανειστής, αλλά σαφώς ο ρόλος της οφείλει διαρκώς να μετατοπίζεται προς το  συμβουλευτικό και τεχνικό επίπεδο. Η βασική πολιτική ευθύνη ανήκει στην χώρα και την κυβέρνηση της.
Ταυτόχρονα, πέρα από το μνημόνιο και την τρόικα,  εκκρεμεί μια σοβαρή εθνική συζήτηση για το θέμα του χρέους. Οφείλουμε να πάρουμε ριζοσπαστικές πολιτικές αποφάσεις για την άμεση και απευθείας αντιμετώπιση της  διαγενεακής  εθνικής  δουλείας του χρέους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το χρέος  είναι δικό μας και κανενός άλλου. Να διαπραγματευτούμε σκληρά για κάθε είδους διευκόλυνση, αλλά να βάλουμε και το δικό μας ενεργητικό μερίδιο ευθύνης.
Συνακόλουθα να θέσουμε το ζήτημα του αναπτυξιακού ελλείμματος και του παραγωγικού χάσματος  στα πλαίσια της Ένωσης, αλλά  κυρίως ν’ ανοίξουμε στη χώρα το μέγα θέμα του τι παράγουμε και πως παράγουμε. Πρέπει ν’ αναδειχθεί συστηματικά και πρακτικά, το έλλειμμα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης, που ήδη συζητά ασυντόνιστα ενώ αναζητά μεμονωμένα λύσεις ο πολίτης.  Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται, ότι η βάση της ανόρθωσης δεν είναι απλά η επιλογή μεταξύ  κρατικής ή ιδιωτικής οικονομίας αλλά η θεμελίωση της  παραγωγικής οικονομίας.
Συμπερασματικά στην καμπή που διανύουμε, η κυβέρνηση θα αναβαθμίσει την πορεία της, όταν πάρει πάνω της, χωρίς παλινωδίες τα μείζονα θέματα. Όταν αναλάβει την πολιτική πρωτοβουλία των κινήσεων στο στρατηγικό τρίπτυχο  μεταρρυθμίσεις, αντιμετώπιση χρέους, παραγωγική αναδιάρθρωση. Αυτή κατά τη γνώμη μου, είναι η βασική άκρη μιας νέας δυναμικής.  
Διαχειριστικά, χρειάζεται ενιαίο  κέντρο που  δίνει  πολιτικό νόημα και κοινωνική χρησιμότητα στις επιλογές μας. Που συνθέτει τις διαφορετικές φωνές, συντονίζει όργανα και πρόσωπα και ελέγχει  εφαρμογές και  αποτελέσματα. Το κυριότερο,  που διαισθάνεται τον κοινωνικό βρασμό της εποχής, ώστε η πολιτική μας να εξαντλεί τα διαθέσιμα αποθέματα πειθούς και συνεννόησης.  Που τελικά συνδέει γόνιμα και δημιουργικά κυβέρνηση, κόμμα και κοινοβουλευτική ομάδα σε  συντεταγμένη πορεία.
Πεποίθηση μου είναι ότι τα κρούσματα αποσυντονισμού της κυβέρνησης  είναι κυρίως παράγωγο της αμφιταλάντευσης και  της έλλειψης σαφούς πολιτικού προσανατολισμού στα πολλαπλά  μέτωπα που ανοίγουμε και όχι το αντίθετο.
Γι’ αυτό δεν χρειάζονται ατέρμονες αναζητήσεις και προβληματισμοί για ανακυκλώσεις προσώπων ή οργανωτικών σχημάτων. Απαιτούνται στοχευμένες επιλογές που θα ενδυναμώσουν  την πρωτοβουλία και αυτονομία της πολιτικής μας  και θα ενισχύσουν την λαϊκή υποστήριξη  των αλλαγών.
Ταυτόχρονα επιβάλλεται,   το ηγετικό δυναμικό της παράταξης να διαταχθεί με κριτήριο την πολιτική ικανότητα διαχείρισης των κρίσεων. Είναι η στιγμή χειρουργικών και ταυτόχρονα ποιοτικών παρεμβάσεων, που αντιμετωπίζουν κατά βάση πολιτικά και οπωσδήποτε, αλλά δευτερευόντως συντονιστικά προβλήματα.
Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι, με κρίσιμες αποφάσεις για Ευρώπη και Ελλάδα και το καλύτερο είναι να μη κοντοσταθούμε κοιτώντας «δεξιά και αριστερά», αλλά να συνεχίσουμε με προωθητικές διορθώσεις, «σε ευθεία πορεία».ω