“Όλον τον Αδάμ φορέσας, Χριστέ” θεολογούμε υμνολογικά στην εορτή της Μεταμορφώσεως, στον πανηγυρισμό της σωτηρίας μας. Ο Κύριός μας προσέλαβε όλη τη φύση μας και τη ζύμωσε με την υπακοή της ενανθρωπήσεώς Του, για μας καταστήσει δεκτικούς της χαρίτωσης και της θέωσης, της σωτηρίας. «Την αμαυρωθείσαν εκάλλυνας πάλαι φύσιν και αλλοιώσει της μορφής σου εθεούργησας». Αυτό που εμείς ως συλλογικός άνθρωπος το μαυρίσαμε τελείως, Εκείνος στο πρόσωπό Του το ομόρφηνε, του έδωσε μορφή, το θεούργησε και μάλιστα μας το έδειξε θεουργημένο. Μας χάρισε πάλι τα αρχικά θεόδοτα υπαρκτικά μας δικαιώματα σε πληρότητα τελείωσης, αυτό που ήμασταν κι αυτό που έπρεπε να γίνουμε, αυτό που έγινε Εκείνος για μας, ώστε να μπορούμε να γίνουμε κι εμείς, όχι από μόνοι μας αλλά σε ενότητα μαζί Του.

Εκείνος το πραγμάτωσε, την υποστατική-προσωπική ένωση της θεότητός Του με την ανθρωπινότητά Του, οπότε το όνομά Του, η ύπαρξή Του, η ταυτότητά Του έκτοτε είναι Κύριος (προαιώνιος Θεός) Ιησούς (γενόμενος άνθρωπος) Χριστός (αιωνίως Θεάνθρωπος).

Εμείς συμμετέχουμε στη Θεανθρωπότητά Του.

Και ποιος Του επέτρεψε να τα πραγματοποιήσει αυτά, ώστε να μετέχουμε κι εμείς; Η θεότητά Του; Η υπερουσιότητά Του; Αυτό θα ήταν αναγκαστική θεραπεία απ᾽ έξω από μας, και θα διακινδυνεύαμε συνεχώς πάλι να το απαρνηθούμε, να εκπέσουμε, να απωλέσουμε το αναγκαστικό απ᾽ έξω χάρισμα, όπως θεολογούσε ο Μ. Αθανάσιος.

Ποιος λοιπόν Του έδωσε το “δικαίωμα” ―όχι να αδελφοποιηθεί μόνο την ετερούσια ανθρωπινότητά μας ως δημιουργός μας Θεός, αλλά― να ομοιωθεί κατά πάντα σαν γνήσιος και τέλειος αδελφός μας, “γενόμενος από μέσα ως ένας εξ ημών”;

Η Μητέρα της ενανθρωπήσεώς Του.

Γι᾽ αυτό και “δένει” τόσο πολύ εορτολογικά η εορτή του Σωτήρος με την εορτή της Θεοτόκου.

Δεν περνούν λοιπόν λίγες μέρες μετά την εορτή του Σωτήρος, και “το όμμα της καρδίας μας αίρεται προς την Δέσποιναν”.

Όλοι εμείς και όλη η συνανθρωπότητα ―όση υπήρξε, όση υπάρχει, όση θα υπάρξει― προσβλέπει με το βλέμμα των Παισίων και των Σωφρονίων και των Ευμενίων κάθε χριστιανικής εποχής προς την Παναγία μας: «Μη παρίδης τον πικρόν μου στεναγμόν» της λέμε. «Εν ώρα, όταν κρίνη ο Υιός σου τον κόσμον, γενού μοι σκέπη και βοήθεια».

Το στόμα μας ―του καθολικού ανθρώπου― είναι κατάπικρο, φαρμάκι, γιατί μόνον Εκείνος είναι “ο γλυκύτατος Ιησούς” της κατά βάθος υπαρκτικό επιποθήσεώς μας. Κι ας ξαστοχούμε με τα παιχνίδια της κενής απάτης.

Θα αναμετρηθούμε όμως με την αληθινή μας υπαρκτικότητα τότε. Θα ζήσουμε πεντακάθαρα το “αεί ευ είναι” μέσα στην αιωνική Του παρουσία ή το “αεί φεύ είναι”.

Οπότε ζητούμε και επιζητούμε και αποζητούμε και τώρα και αύριο και πάντοτε και αιώνια “την σκέπην και την βοήθειαν” της Παναγίας μας.

Ζητούμε κάτι ωσάν “επανάληψη” της συγκαταβάσεως και φιλανθρωπεύσεως του Υιού Της εκεί που είμαστε αρρωστημένοι, στη γνώμη μας, στην αφροσύνη μας, στην πλάνη μας, στις εξαπατήσεις μας, στις εγκόσμιες ειδωλοποιήσεις μας. Να μας πάρει ο Κύριος ―με τις πρεσβείες της Παναγίας― από την “αμαυρωμένη γνώμη”, να μας “καλλύνει” την ελευθερογνωμία από κάθε κακία και πάθος, να μην επιτρέψει και απωλέσουμε το καινουργιωμένο “κατ᾽ εικόνα” και το χαρισμένο “καθ᾽ ομοίωσιν” της ενανθρωπήσεώς Του.

Με δυό λόγια, παρακαλούμε την Παναγία μας να μας εμπνέει, να μας φωτίζει, να μας βοηθεί. Να μας αξιώνει, να μας “αναλαμβάνει Μητρικά”, ώστε να το αποφασίζουμε, να το χαιρόμαστε και να το πραγματοποιούμε να είμαστε σε μια κατάσταση μετάνοιας, επιστροφής στα μέτρα που μας έδωσε κάποτε με τη δημιουργία μας απ᾽ έξω και μας ξανάδωσε ο Θεός τελειότερα με την ενανθρώπησή Του από μέσα. Το δεύτερο χάρισμα είναι τελειότερο από το πρώτο. Το πρώτο ήταν η ύπαρξη και έτσι γεννιόμαστε και υπάρχουμε οι άνθρωποι. Το δεύτερο χάρισμα είναι η σωτηρία, η θέωση, η εγχρίστωση και έτσι σωζόμαστε και χαριτωνόμαστε οι άνθρωποι.

εκκλησιασμένη αναφορά Θεομητορικής ευλάβειας

Σε όλην την πατρίδα μας ―όπως συμβαίνει ανά την Ορθοδοξία― από αιώνες υψώνονται εκκλησιές και μοναστήρια, προσκυνήματα και προσκυνητάρια ευλαβικής καταφυγής στην Παναγία μας. Όχι ένα και δυό, αλλά τόσο πολλά, που δεν μετριούνται. Είναι “οι ψήφοι της ζωντανής μας διάρκειας” οι ακαταμέτρητες, που “ψηφίζουν Χριστό και πατρίδα”, αν θέλετε “ψηφίζουν Παναγία και Ελλάδα”.

Πως θα γινόταν η μητροπολιτική μας περιοχή να υστερεί;

Από την ορεινή Κούπα προς την Αριδαία και τους συνοριακούς Ευζώνους μέχρι κάτω τη Θεσσαλονίτισσα Γέφυρα κι από το Γιαννιτσιώτικο Άνυδρο ως την επίστρατη Μυρτιδιώτισσα, Θεομητορικές εκκλησίες επί εκκλησιών. Τιμήθηκαν από τους ενορίους και τους προσκυνητές ή μάλλον αξίωσαν τους προσφυγόντες να τιμηθούν από το κάλεσμα της Παναγίας στο χαριτόδωρο εορτασμό της πάνσεπτης Κοιμήσεώς Της.

Πολλές οι ενοριακές πανηγύρεις, γεμάτες οι εκκλησιές μας πάλι από τους τακτικούς και τους Έλληνες μετανάστες των διακοπών στην πατρίδα, στις Παρακλήσεις και στον ανακεφαλαιωτικό εορτασμό. Αφήνοντας και στους αργοπορημένους περιθώριο εορτασμού για την Απόδοση της Θεομητορικής Κοιμήσεως, στις 23 Αυγούστου.

Είναι ανάγκη να γίνει γνωστό ότι στα θεία και αιώνια, όσο κι αν ενιστορίζονται, ο άνθρωπος έχει την πρωτοβουλία της ελευθερίας, κι ο Θεός την άκτιστη πρωτοβουλία της ελευθεροδοσίας. Εμείς το θέλουμε και προσερχόμαστε στις γιορτές, μα ο Θεός είναι που προσκαλεί το φιλότιμό μας (γνόντες τον Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπ᾽ αυτού). Και σ᾽ αυτό το πρωτοκάλεσμα της ευλαβικής φιλοτιμίας της καλογνωμίας μας, το θέλουν τόσο τέλεια να επισυντρέξουν και μας βοηθούν η Παναγία μας και οι Άγιοι.

Είναι ένα από τα πολλά χαρίσματα της εκκλησιαστικής μας ενότητας μαζί τους εν Χριστώ.

Πόσο χρειάζεται ο κόσμος όλος ―κι εμείς φυσικά― αυτό το υγειωμένο καρδιοχτύπι της ουρανο-επίγειας αιματώσεως, αυτήν την ευλογημένη αναπνοή της προσευχητικής οξυγονώσεως, αυτήν την ιερή λειτουργικότητα της κατάφασης και της συνέργειας στην ευσπλαχνία του Θεού!

Ο κόσμος συντηρείται με τη χάρη του Θεού, θα έλεγαν με μιάν απλή λιτή πληρότητα οι Άγιοί μας. Ο κόσμος ο θεούπαρκτος και θεοσυντήρητος κατά βάθος το θέλει ―κι ας αποδυσπετεί― να αναπνέει με τις προσευχές του εκκλησιαστικού σώματος. Ο κόσμος όλος είναι αποτέλεσμα της ελευθέρας βουλής και της ελευθέρας στοργής του Θεού, κι ας παρωθείται να μη θέλει να το ζήσει και να το χαρεί.

Όσοι το πιστεύουμε φανερωμένο και το καταφάσκουμε, είμαστε χρεωμένοι με το πιο όμορφο και δημιουργικό “χρέος”: με την ευθύνη της προσευχητικής δοξολογίας και ικεσίας “για να ζήσει ο κόσμος”, για να προχωρεί “το σχήμα αυτού του κόσμου”στη θεόδοτη ιστορική του διάρκεια. Τουλάχιστον δεόμαστε και παρακαλούμε και ικετεύουμε “υπέρ πάντων των συνευχομένων εν γη και εν θαλάσση και εν παντί τόπω της (δημιουργικής και προνοητικής) δεσποτείας” του Τριαδικού Θεού.

Την πρωτοπορεία σ᾽ αυτό και την πρωτο-βουλία έχει η Μητέρα της θείας ενανθρωπήσεως και οι Άγιοι συμμέτοχοί της. Δεν έπαυσαν ούτε παύουν να προσεύχονται για μας και για όλον τον κόσμο.

Ευλογημένοι όσοι κληρονομήσαμε και τιμούμε αυτήν την αγιασμένη παράδοση της διαρκούς προσευχής, του λατρευτικού αγιασμού, της ακοίμητης δοξολογίας.

Άλλος λίγο, άλλος πολύ, αναπληρώνουμε τα χρέη ενός κόσμου που δεν έμαθε ακόμη ή δε θέλησε να μάθει για την παρουσία του Θεού, που “επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη”. Κι επειδή θέλει “ενισχυτικά μαθήματα” τούτη η γνώση και τούτη η πίστη, έχουμε την Παναγία μας, την παρουσία της, τις θαυμαστές εμφέρειές της, τα αναρίθμητα τεκμήρια ότι μοιράζεται τον εαυτό της με τον ενανθρωπισμένο Κύριο και Υιό της και με μας τα δημιουργημένα Του εξεικονίσματα, παρ᾽ όλες τις φθορές της παλαιότητάς μας.

ο Εσπερινός και η Λειτουργία εορτασμού της Κοιμήσεως

Όλα αυτά και πολύ περισσότερα και τα θυμόμαστε και θυμίζουμε στην πράξη με τακτικές λειτουργίες νύκτωρ στο παρεκκλήσι του Επισκοπείου ―υπέρ πάντων και αντί πάντων (όσο κι αν φαίνεται τυπική υπέρβαση ακρίβειας). Πάντως, τα θυμίζουμε και τα ξαναθυμίζουμε σε πολλούς προσερχομένους να κατηχηθούν στη ζωντάνια του λειτουργικού γεγονότος-μυστηρίου. Τα θυμίσαμε καθηκόντως πάλι στις Παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου στην Παναγία τη Γουμένισσα και αλλού.

Τα κηρύξαμε στον πρώτο εορταστικό Εσπερινό 14/8, προεξάρχων της πανηγύρεως, προεξάρχων της καθιερωμένης λιτανεύσεως του εικονισμένου θεομητορικού σώματος στον αύλειο χώρο της Μονής για την ψαλμώδηση των Εγκωμίων (κατά το ιεροσολυμιτικό τυπικό) και ανά την πόλη, με ύμνους και ωδές πνευματικές, με τόσες λαμπάδες στα χέρια των πιστών που συμμετείχαν μέγα πλήθος (αναμμένες καρδιακές λαμπάδες συντονισμένης και κυρίως συνεπαρμένης ευλάβειας).

Πλήθος προσκυνητών, από όλο το νομό και από τους τριγύρω νομούς, είχε κατακλύσει την πόλη.

Η Παναγία μας έβγαζε το τέλειο καρδιογράφημα του καθενός, αλλά πάντως όλοι εισπράτταμε την κοινή μας ευλαβική (έστω και ιερο-εθιμική) καταφυγή στην προστασία Της.

Χαρούμενη και η κυριώνυμη μέρα, με τον ηδύμολπο Όρθρο και την Αρχιερατική θεία Λειτουργία. Επί ώραν πολλήν, πολλοί οι προσελθόντες στο “Ποτήριο της ζωής”, μετά τη νηστεία του 15μέρου και την άλλη προετοιμασία εξομολογητικής ταπεινώσεως/καθάρσεως της καρδιάς τους.

Κηρύξαμε τα δέοντα, παροτρύναμε σε μια συνεχή υιοπρεπή σχέση μαζί Της.

Δίχως τη Μητρική Της προστασία είμαστε κυριολεκτικά ορφανεμένοι, το είπαμε και το διαλαλήσαμε (για να είναι αξιομνημόνευτο το σύνθεμα/σύνθημα με την εικονιστική του συντομία).

οι Σεβ. Μεσσηνίας και Δράμας προεστώτες του καταληκτικού εορτασμού

Την Τετάρτη το πρωί λειτούργησε στην ιερά Μονή της Παναγίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος, ανάστημα πνευματικό της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, ενθυμούμενος με συγκίνηση τις λειτουργίες που τελούσε πάντοτε στην ιερά Μονή της Θεομήτορος, καθώς το αυτό έπραττε και στην ιερά Μονή της μετανοίας του του Αγίου Ραφαήλ Γρίβας.

Το εσπέρας της Τετάρτης προς την 17η Αυγούστου τελέσαμε τον Εσπερινό για τον τριήμερο εορτασμό της Μεταστάσεως της Κυρίας Θεοτόκου. Τοπικό ιερό έθος, για να μπορούν να προσέρχονται συνεορταστές και από την περιοχή και από άλλα μέρη. Άλλη μια μέρα εορταστικής καταφυγής και συνάντησης με τη μεγαλώνυμη Παναγία μας τη Γουμένισσα.

Αποβραδίς της κυριώνυμης μέρας προσεκλήθησαν οι εκλεκτοί αδελφοί και συλλειτουργοί Μητροπολίτες Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος και Δράμας κ. Δωρόθεος.

Προέστη στον Εσπερινό ο Σεβασμιώτατος Δράμας κ. Δωρόθεος, εκεί όπου για χρόνια λειτουργούσε και συνευχόταν στις Ακολουθίες ως ιερομόναχος, τώρα πλέον ως Επίσκοπος, και μάλιστα κομιστής των χαρίτων τόσων μοναστικών και συνακτικών δεήσεων επί αιώνες προς την Παναγία Εικοσιφοίνισσα. Εκήρυξε τα αρμόζοντα με μια τόσο περιεκτική και πολυδιδακτική κατανυκτική σαφήνεια. Διότι δεν είναι τα λόγια μόνο, είναι και ο ομιλητής και οι ακούοντες που συνιστούν το γεγονός της κατηχήσεως.

η εσπερινή ομιλία του Σεβ. Δράμας

Μίλησε απλά με την εγγύτητα της γνωριμίας προς όλους. Ευχαρίστησε ―εκ μέρους και του αγίου Μεσσηνίας― εμάς για την πρόσκληση και το πλήρωμα για τη συμμετοχή. Και συνέχισε:

«Γιορτάζουμε ―είπε― ένα θάνατο, αλλά έχουμε χαρά. Διότι αυτός ο θάνατος δεν έχει οσμή θανάτου και αποσυνθέσεως, αλλά είναι ο θάνατος της Μητέρας της ζωής. Η Παναγία μας “μετέστη προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής”. Είναι η Μητερα της αυτοζωής και αυτό το βλέπουμε να εικονίζεται στις ιερές εικόνες Της με τη στάση Της στις περισσότερες ως βρεφοκρατούσης τον Υιό και Θεό της. Όπως την ζει η Εκκλησία, έτσι και την εικονίζει και την θεολογεί και την υμνολογεί. Έπειτα έχουμε την εικόνα της Κοιμήσεως. Ο Κύριος βαστάζει την ψυχή της και κάτω οι Απόστολοι με τους Αγγέλους προπέμπουν το άχραντο αειπαρθενικό της σκήνωμα, που έγινε ναός της θεότητος όλης. Όμως, την τρίτη ημέρα προσήλθε ο απόστολος Θωμάς που απουσίαζε και, ανοίγοντας το θεομητορικό μνήμα, διαπίστωσαν ότι ήταν αναστημένο. Η Παναγία μας μετέστη προς ουρανούς. Και μας άφησε κατά την ευλαβική παράδοση το λεγόμενο “ύψωμα του άρτου” στις εορταστικές μοναστηριακές τράπεζες, “το ύψωμα (δοξολόγημα-επίκληση) της Παναγίας” που διαμοιράζεται μετά στους συνδαιτυμόνες. Πάντως, η Παναγία μας προστρέχει παντού και βοηθάει στη σωτηρία μας.

»Σε ένα όραμα αποκαλυπτικό του αγίου Ανδρέα του διά Χριστόν σαλού (που μεταφέρθηκε νοερά στα ουράνια, με το σώμά του ξεπαγιασμένο στη γη), έβλεπε ο Όσιος τον Παράδεισο, έβλεπε τους Αγίους, δεν είδε πουθενά την Παναγία. Του εξήγησε τότε ο συνοδός Άγγελος ότι η Παναγία μας βρισκόταν στη γη και έτρεχε να βοηθήσει όσους την παρακαλούσαν.

»Αυτό έζησε ο σύγχρονός μας όσιος Παίσιος, όταν ήταν νέος μοναχός ακόμη και τον έστειλε ο Ηγούμενος σε διακόνημα να πορευθεί κάτω στο λιμάνι προς την Ιβήρων, για την αλληλογραφία. Ο νεαρός Παίσιος έκανε τέλεια υπακοή, όμως ήταν εξαντλημένος από την πολλή νηστεία του Δεκαπενταυγούστου και θα λιποθυμούσε. Πήγε παράμερα, να μην τον δούν να πέφτει κάτω από την εξάντληση κι επικαλέστηκε τη βοήθεια της Παναγίας. Και η Παναγία μας του έστειλε ορατά ένα καρβέλι και δυό τσαμπιά σταφύλια, που μοσχομύριζαν και τα έφαγε δοξολογώντας το Θεό και την Παναγία μας.

»Στα Μετέωρα πάλι πρέπει να είναι αγιογραφημένη μια παράσταση της Παναγίας μας που ονομάζεται “Παναγία η παράκλησις (παρηγορία)” με ένα ειλητάριο στα χέρια, όπου αναγράφεται ο παρακλητικός διάλογος της Παναγίας μας με τον Υιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Του ζητάει έλεος, κι Εκείνος αποκρίνεται “Μητέρα, με εξοργίζουν με τις αμαρτίες τους”. Επιμένει ικετεύοντας, κι Εκείνος αποκρίνεται “Μητέρα, μετάνοια δεν έχουν”. “Είμαι η Μητέρα σου, σου το ζητάει η Μητέρα σου να τους ελεήσεις” ξαναπαρακαλεί η Παναγία μας, και τότε Εκείνος της απαντά συγκαταβατικά “Έχουν το έλεός μου”.

»Αυτό ζητούμε πρωτίστως ερχόμενοι στο ναό. Πέρα κι από τις απαραίτητες υλικές και συμβατικές ανάγκες, που και γι᾽ αυτές παρακαλούμε, ικετεύουμε και προσευχόμαστε για τη σωτηρία μας. Πολλές φορές στις Ακολουθίες και στις Λειτουργίες και στις Πανηγύρεις φεύγει ο νούς, δεν προσεύχεται η καρδιά. Είναι πολύ σπουδαίο και απαραίτητο να έχουμε κοινωνία προσευχής με τη Μητέρα της ζωής και της σωτηρίας μας. Θυμούμαι ―είπε ο Σεβ. Δράμας― εδώ στο ψαλτήρι της Παναγίας Γουμένισσας να συμμετέχω και μερικές φορές να νιώθω την ευσπλαχνία της Παναγίας μας. Και τώρα στη Δράμα, με τόσες έγνοιες, μετείχα πέρυσι στην Κτιτορική αγρυπνία και φέτος στην πανήγυρη της Παναγιας Εικοσιφοίνισσας. Το μυαλό μου ήταν ζαλισμένο από τα διοικητικά. Κι εκεί που σκεπτόμουν, πως θα συμμετάσχω, ικέτευσα απλά την Παναγία μας και καθάρισε το μυαλό και μπόρεσα να συμμετέχω ολόψυχα. Έτσι πρέπει να επιδιώκουμε όλοι μας να συμμετέχουμε στους εορτασμούς…».

το Αρχιερατικό συλλείτουργο και η ομιλία του Σεβ. Μεσσηνίας

Την τελευταία ημέρα, χοροστάτησε στον Όρθρο, συλλειτουργός της πανηγύρεως και διδάσκαλος της λειτουργικής συνάξεως ο Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος. Πολύς ο κόπος του να ρθεί από την Καλαμάτα στη Γουμένισσα, μεγάλη η τιμή και ευλογία για μας στην ιστορική κωμόπολη και τα σύνορα της πατρίδος μας.

Μας εκόμισε κι εκείνος τη χαρά του και την ευλάβειά του από ανάλογους εορτασμούς στη Μεσσηνία, με τόσες Εκκλησίες, με την Παναγία Υπαπαντή (το Φεβρουάριο), την Παναγία τη Βελανιδιώτισσα (το Δεκαπενταύγουστο) κ.α.

Τον προσφωνήσαμε κατάλληλα, ομολογώντας τις ευχαριστίες μας για την μεγάλη τιμή της συμμετοχής του, με τον ερχομό του από την άλλη άκρη της πατρίδος μας, από την πολυάνθρωπη Καλαμάτα στη συνοριακή Γουμένισσα.

Και υπεμνήσαμε σε όλους με δυό εισαγωγικά λόγια τη συνέχεια τόσων θεολογικών μας αναφορών, τη φιλότιμη ανταπόκρισή μας στη Θεομητορική Της ευεργεσία προς εμάς και όλην την κτίση. Διότι οι άνθρωποι σωθήκαμε, μα και οι Άγγελοι έγιναν ακίνητοι προς το κακό θεώμενοι την Άκρα Ταπείνωση, σταυρωμένο τον ενανθρωπισμένο Υιό του Θεού χάρη στην εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου ενανθρώπηση. Και η κτίση όλη αγιάζεται μετέχοντας στις ευλογίες του σαρκωμένου Θεού. Η Παναγία έκτοτε “ταχέως προφθάνει”, ενώ εμείς αποδεχόμαστε τις ευεργεσίες Της με τον εκκλησιασμό μας και τις παρακλήσεις μας. Θυμίσαμε μάλιστα πως σώθηκε προ ολίγων ετών μία αεροπόρος μας της Πολεμικής Αεροπορίας, η Βασιλική Πλεξίδα, από αεροπορική πτώση με τέσσερα άλλα θύματα, ενώ εκείνη διαρκώς προσευχόμενη στη ζωή της είδε την Παναγία μας και την γλίτωσε κυριολεκτικά, αποσπώντας την μαζί με τη θέση της στο αεροπλάνο με εκατοντάδες πιρτσίνια και μεταφέροντάς την απέναντι και παραμένοντας ορατά δίπλα της, μέχρι που την ανεύρον οι διασώστες! Εξήγησα βεβαίως ότι δεν είναι πλεοναστικά ελεήμων η Παναγία μας σε μερικούς, αντί άλλων, ούτε και ο Θεός αγαπά ή ευεργετεί “συναισθηματικά”. Κάθε περίπτωση και κάθε περίσταση είναι κάτι το ιδιαίτερο, έτσι όπως προσλαμβάνεται και μετέχεται από μας, στην τωρινή και αιωνική του διάσταση…

Ο άγιος Μεσσηνίας με μεταφρασμένη τη θεολογική του εμβρίθεια και τη διδακτική προσήνεια του λόγου συνήρπασε μιλώντας ευμνημόνευτα για τα δύο περιεκτικά στοιχεία (από την τελειότητα) της Παναγίας μας, για την πίστη και την αγάπη.

«Το πρώτο στοιχείο της Θεομητορικής μορφής και ζωής και του παραδείγματος της Παναγίας μας είναι η πίστη της Παναγίας μας. Και, όταν ομιλούμε για πίστη της Παναγίας, τι εννοούμε; Εννοούμε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που ισχύει για μας. Εμείς αποδεχόμαστε τη σωτηρία που συντελέστηκε ως έργο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η Παναγία μας αποδέχθηκε την αφετηρία και την πραγματοποίηση αυτού του έργου!

» Στο έργο της θείας Οικονομίας για τη σωτηρία όλου του κόσμου η Παναγία μας απαντά καταφατικά. Εκφράζει προς το Θεό (διά του Αγγέλου που της αποκαλύπτει τη βουλή του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου) τη δική της συνέργεια και βούληση και υπακοή. “Γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου” αποκρίνεται στον Αρχάγγελο του Ευαγγελισμού και βεβαίως στον ίδιο τον Θεό. Αυτό το “Γένοιτό μοι” και η συνέχειά του είναι η πίστη της Παναγίας μας στο έργο της θείας Οικονομίας.

» Το δεύτερο στοιχείο που χαρακτηρίζει την Παναγία μας είναι η ολοκληρωτική αγάπη της και ευσπλαγχνία της προς όλο τον κόσμο, προς κάθε άνθρωπο, χωρίς διακρίσεις. Όχι μόνο στους συμφυλέτες της τους Ιουδαίους, αλλά σε όλο το ανθρώπινο γένος, χωρίς κάτι το ιδιοτελές. Χωρίς να περιμένει κάποια ανταπόδοση γι᾽ αυτήν την αγάπη της, διότι έχει την πληρότητα και τελειότητα της αγάπης, όπως την έζησε από τον Υιό της.

» Εάν επιζητούμε να αρέσουμε στην Παναγία μας,  πρέπει να προχωρήσουμε σε μιάν εμπέδωση κοινωνίας σ᾽ αυτά τα δύο στοιχεία που χαρακτηρίζουν το βίο της Παναγίας μας, τον τρόπο της Παναγίας μας. Στην πίστη της στο Θεό ως βίο τέλειας εμπιστοσύνης και συνεργασίας με το Θεό, κάτι που εμείς σήμερα δεν το θέλουμε, διότι δίνουμε προτεραιότητα στον ατομισμό μας, στα ατομικά δικαιώματά μας, στην ιδιοτέλειά μας.

» Επίσης να μάθουμε να αγαπούμε και να προσφερόμεθα, να ζούμε την αγάπη της Παναγίας, όχι προς εμάς, αλλά υπέρ του άλλου. Να μην θέλουμε τον άλλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας, όχι χρηστικό από μας, αλλά εμείς να ξεπερνούμε αυτές τις στάσεις και να αγαπούμε χωρίς ιδιοτέλεια, σαν την Παναγία μας.

»  Ίσως είναι πολύ δύσκολα, αν όχι ακατόρθωτα, αυτά στην εποχή μας: με την ανάπτυξη της τεχνολογίας και την εκρηκτική εσωστρέφεια στα αποκλειστικά ατομικά μας δικαιώματα και τις ατομικές διεκδικήσεις…, με μια τύφλωση που λέει συνεχώς όχι στον άλλο και ναί στην ιδιοτέλεια…, με μια ψευδαίσθηση ότι, όσο κλεινόμαστε στον εαυτό μας, τόσο σωζόμαστε…

» Αλλά να μαθητεύσουμε στο παράδειγμα της Παναγίας μας. Να θυσιάζομαι εγώ και να σώζεται ο άλλος. Γι᾽ αυτό γίνεται σημείο αναφοράς ήθους, ώστε να υιοθετούμε τον τρόπο της και να μετέχουμε στην ευλογία της. Να αγαπάμε θυσιαστικά, χωρίς όρια, χωρίς να μειονεκτούν οι άλλοι απέναντί μας.

» Είθε να δώσει η Θεοτόκος να βιώσουμε την πίστη της και την αγάπη της, στην εποχή της τόσο μεγάλης αλαζονείας, που όμως κατόρθωσε να αποφύγει τον πρόσφατο πειρασμό της και απέδειξε πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος, ότι δεν είναι απεριόριστος, όπως αυτό φάνηκε τόσο ξεκάθαρα μπροστά στη διασπορά και στην πανδημία του κορωνοιού…».

η λειτουργική και λιτανευτική συμμετοχή

Στους χορούς έψαλαν με το ύφος της λατρευτικής ολοκαρδίας ο κ. Ιωάννης Χασανίδης, πρωτοψάλτης στην Ιερά Μονή Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης και την καλλίφωνη αρτιμελή χορωδία του (δεξιά) και ο χορός των αυταδέλφων Ανδρέα και Βασιλείου Τσιούγκου με παιδιά κληρικών (αριστερά), εμπνέοντες σε όλους λειτουργική ιερή ευφροσύνη και πανηγυρική κατάνυξη καρδιάς, το προσευχητικό ήθος των ουρανοπολιτών επί γης.

Χαρά μας η παρουσία τόσες μέρες και η συμμετοχή πολλών παιδιών. Μερικά απ᾽ αυτά εκφώνησαν και εκφωνούσαν τόσες μέρες εν χορώ το Τρισάγιο του Εσπερινού, συνέψαλαν στη θεία Λειτουργία και είπαν το “Πιστεύω” και το “Πάτερ ημών”. Είναι κι αυτό ένα τόσο εύγλωττο υπόδειγμα συμμετοχής, αφύπνιση της λειτουργικής προσοχής και της συλλατρείας των μεγαλυτέρων.

Τη θεία Λειτουργία μετέδωσε απ᾽ ευθείας ο Ραδιοφωνικός Σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενώ υπήρξε μέριμνα και διαδικτυακής (τηλεοπτικής) μετάδοσης. Εξέφρασα τις θερμές μου ευχαριστίες για την πρωτοβουλία του κ. Αλεξάνδρου Κατσιάρα να υπάρξει αναμετάδοση για τα τριήμερα της Θεοτόκου.

Μετά τη θεία Λειτουργία, λιτανεύθηκε η εφέστια ιερή εικόνα της Παναγίας μας ανά την κωμόπολη. Για άλλη μια φορά, υπό τους ήχους και πάλι των Χάλκινων της Γουμένισσας με συμμετοχή παιανιζόντων ένα γνωστό κατανυκτικό μελώδημα σε μουσική οργάνων, τόσο όμορφα, ώστε να προξενεί σιωπή χειλέων και προσευχητική μελωδία καρδιών προς τον Κύριό μας και την Παναγία μας. Στην κεντρική πλατεία τελέστηκε η καθιερωμένη Δέηση και Αρτοκλασία, κατά την οποία παρακληθέντες ο Σεβασμιώτατος Δράμας κ. Δωρόθεος εκφώνησε την Ευχή της Λιτής και ο Σεβασμιώτατος Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος έψαλε το “Θεοτόκε Παρθένε”.

Καταληκτικά θυμίσαμε προς όλους τους συμπαρόντες το μήνυμα της καθολικής λαικής συμμετοχής (σχεδόν συρροής) στις καθημερινές Παρακλήσεις της Παναγίας και στον Εσπερινό και τη Λιτανεία της παραμονής, όπως και στο μεθέορτο εορτασμό, που σημαίνει προς πάντες ότι ενεργεί στις καρδιές των ανθρώπων μας η χάρη του Θεού, η μυστική κλήση της Παναγίας, ο τρόπος και τόπος καρδιακής βίωσης της βασιλείας του Θεού, το διαρκές θαύμα της Εκκλησίας.

Η λιτανεία επανήλθε στον αύλειο χώρο του Επισκοπείου-Μονής, έγινε η απόλυση, οι μετασχόντες προσκύνησαν τη λιτανευθείσα θαυματουργό εικόνα της Παναγίας και διανεμήθηκε το αντίδωρο και κεράσματα προς όλους.

Άλλοι συμμέτοχοι από το πρωί-πρωί της λειτουργικής ευφροσύνης ―εν μέσω του ιερού κλήρου, των μοναζόντων και του λαού― και άλλοι συνοδεύοντες τη λιτανεία, προσήλθαν εκ των τα πρώτα φερόντων: κατά μεν την κυριώνυμη μέρα ο Αντιπρόεδρος της Βουλής κ. Γεώργιος Γεωργαντάς με όλες τις αρχές του τόπου μας, κατά δε τον καταληκτικό τριήμερο εορτασμό της Παναγίας μας ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας κ. Απόσοτλος Τζιτζικώστας, ο Αντιπεριφερειάρχης Κιλκίς κ. Ανδρέας Βεργίδης, ο Δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, η Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου κα Γαρυφαλλιά Καρβουνιάρη, ο Πρόεδρος της Δημ. Επιχείρησης κ. Αθανάσιος Τζούρτζος, ο Πρόεδρος της ΔΚ Γουμένισσας κ. Αστέριος Τάτσης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Μικρός με τον Διοικητή του ΑΤ Γουμένισσας Αστ. Υποδιευθυντή κ. Αντώνιο Λιακόπουλο, ο εκπρόσωπος του Ταξίαρχου-Διοικητή της 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας με τιμητικό άγημα στρατιωτών, και άλλα Μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου.

Ευχαριστήσαμε επωνύμως τους συνεορταστές Σεβασμιωτάτους Αδελφούς για το φιλότιμο κόπο τους και τη χαροποιό συμμετοχή τους, καθώς ήρθαν για να τιμήσουν την Παντάνασσα του ουρανού και της γης, την Μητέρα του Θεού μας και Μητέρα όλων μας και να αντιτιμηθούν πολλαπλασίως από τη χάρη Της. Όμως, και για τους αγίους Αρχιερείς και για τους επωνύμους των Αρχών και όλους τους συνεορταστές, αφιέμεθα στην πανάγια Θεομητορική προστασία και πλουσιόδωρη ευσπλαχνία της Παναγίας μας.

Ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ