Το βιβλίο περιγράφει την εγκατάσταση των προσφύγων και τον αγώνα τους να δημιουργήσουν ανθρώπινες συνθήκες για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Στο πρώτο μέρος οι ιστορίες των κατοίκων του χωριού συνδέονται με το ιστορικό γίγνεσθαι της εποχής. 

Στο δεύτερο μέρος περιγράφονται σύντομα οι αλησμόνητες πατρίδες μας –Καύκασος, –Ανατολικός Πόντος και –Δυτικός Πόντος. Κομμάτια ιστορίας που ο καθένας μας  έχει υποχρέωση να γνωρίζει. Είναι η ιστορία ενός από τα προσφυγικά χωριά, που στον καθένα θυμίζει την ιστορία του δικού του χωριού.

Περιγραφή

Η ιστορία αναφέρεται στα χρόνια που πέρασαν, σε ό,τι αφήσαμε πίσω μας, από την εγκατάσταση των προσφύγων μέχρι το 1950.

Οι Πόντιοι που έφτασαν στο Διπόταμο ήταν από τρεις περιοχές, με διαφορετική κουλτούρα. Οι πρώτοι πρόσφυγες που έφτασαν το 1919 προέρχονταν από τον Καύκασο. Ακολούθησαν οι Πόντιοι από τον Ανατολικό Πόντο και τελευταίοι έφτασαν από το Δυτικό. Οι σπαραγμοί της ψυχής για την χαμένη πατρίδα τους έβγαιναν με διαφορετικό τρόπο και ακόμα και σε διαφορετική γλώσσα. Παρά την συνεργασία σε διάφορους τομείς όπως οι αγροτικές δουλειές, η δημιουργία του Συνεταιρισμού, οι διαμαρτυρίες του 1933 κ.ά., οι κοινωνικές – οικογενειακές σχέσεις μεταξύ τους καθυστέρησαν.

Την άνοιξη και στις αρχές καλοκαιριού οι καταιγίδες ήταν συχνές και πολύ έντονες, καταρρακτώδεις. Τότε τα ρέματα και το ποτάμι πλημμύριζαν. Τα σπίτια κινδύνευαν.

***

Η φαγάνα κάλυψε μια απόσταση 14 χιλιομέτρων, ακολουθώντας την κοίτη του ποταμού από το Καμπάνη, έως λίγο έξω από τον Διπόταμο.

***

Κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα το χωριό βούιζε από τις παρέες. Με λύρα και τραγούδια πηγαίναν από σπίτι σε σπίτι, εύχονταν τα χρόνια πολλά, πίνανε ένα ούζο και φεύγανε. Στα χρόνια εκείνα, αν και πολύ φτωχικά, όλοι ήταν μονοιασμένοι.

***

Οι νέοι που γεννήθηκαν στο χωριό και πήγαν μαζί στο σχολείο, μιλούσαν την ίδια γλώσσα, ήταν φίλοι. Ξέχασαν τις διαφορές, χόρεψαν και ερωτεύτηκαν.

***

Ένας πυρήνας πολιτισμού δημιουργήθηκε στο χωριό μας. Πυρήνας, που διατήρησε τις αρχές και αξίες, συνέχισε τα ήθη και έθιμα της προηγούμενης γενιάς και προχώρησε μπροστά.

Βιογραφικό συγγραφέα:

H Μάρθα Λαζαρίδου-Αθανασιάδου είναι Ομότιμη Καθηγήτρια του Διεθνούς Πανεπιστημίου Ελλάδας.

Γεννήθηκε στο Διπόταμο Κιλκίς το 1951. Η καταγωγή της μητέρας της ήταν από τον Δυτικό Πόντο και του πατέρα της από την Αργυρούπολη και τον Καύκασο. Σπούδασε Γεωπονία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στο αντικείμενο της Οικοφυσιολογίας Φυτών. Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός σε Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα στη Φλώρινα και στη Δράμα. Δίδαξε σε προπτυχιακά και μεταπτυχιακά τμήματα. Παράλληλα ασχολήθηκε με την έρευνα. Έχει δημοσιεύσει εκπαιδευτικά βοηθήματα και ερευνητικές εργασίες.

Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών μέσα από τις τάξεις των γυναικείων κινημάτων της δεκαετίας του ’80. Δραστηριοποιήθηκε στο Σύλλογο Ποντίων Φοιτητών Θεσσαλονίκης, στη Μέριμνα Ποντίων Κυριών Δράμας και τώρα στην Ένωση Ποντίων Ν. Κιλκίς «Οι Αργοναύτες».