Εκ μέρους των γονιών μίλησαν η κ. Στέλλα Μπανάτη, εκφράζοντας τις άπειρες ευχαριστίες τους καθώς και η κ. Ξένια Μαγλουσίδου, καθηγήτρια της αγγλικής φιλολογίας, που υπήρξε μαθήτριά της τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του Νηπιαγωγείου, τονίζοντας την ιδιαίτερη συγκίνησή της.
Στον αποχαιρετιστήριο λόγο της η κ. Αθανασία Κουρτελάκη-Κυμπαρίδου, ιδιαίτερα συγκινημένη για την τιμή και την αγάπη όλων ανέφερε τα εξής:
“Πρώτη Σεπτεμβρίου του 1984, νέα νηπιαγωγός, πήρα οργανική θέση στο νεοϊδρυθέν 6ο Νηπιαγωγείο του Κιλκίς. Μέχρι τότε ήταν 5 τα Νηπιαγωγεία στην πόλη. Μου δώσανε περιοχή (η οποία περιελάμβανε την οδό Περικλέους -εκκλησία Παναγίας- και τις εργατικές κατοικίες), αλλά Νηπιαγωγείο δεν υπήρχε.  Για δύο χρόνια στεγαστήκαμε σε ένα μαγαζί, επί της οδού Βυζαντίου, μετά όμως έπρεπε να έλθουμε στην περιοχή μας. Βρήκαμε δύο αίθουσες στην οδό Αρκαδίας (πανύψηλα μαγαζιά, χωρίς προδιαγραφές για σχολείο, χωρίς αυλή). Και όμως μείναμε εκεί 8 ολόκληρα χρόνια. Στην περιοχή δεν υπήρχε ούτε η Εκκλησία ούτε το δημοτικό σχολείο, τα σπίτια μικρά χαμηλά, τα περισσότερα ακατοίκητα. Είναι αλήθεια πως τα χειμωνιάτικα πρωινά ερχόμουν με φόβο.
Τα παιδιά που φοίτησαν έστω σε αυτές τις αίθουσες πρόκοψαν στη ζωή τους. Έχουν γίνει επιστήμονες, έχουν κάνει οικογένειες. Με συναντούν στο δρόμο, με χαιρετούν,  μιλάμε και χαίρομαι για την πρόοδό τους.
Μέσα σε αυτή τη δεκαετία ως Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου δεν σταμάτησα να απευθύνομαι εγγράφως στους εκάστοτε Δημάρχους και Νομάρχες να ζητώ την παραχώρηση οικοπέδου και το χτίσιμο του Νηπιαγωγείου. Το 1994 ήταν έτοιμο το κτίριο αυτό και άρχισε να λειτουργεί. Ήταν τυχερά τα παιδιά μετά το 1994, που φοίτησαν και φοιτούν σ’ αυτό το κτίριο, με τις ωραίες αίθουσες και την ωραία αυλή.
Ευχαριστώ τη συνάδελφο την κυρία Μαρία για την απόφαση και την πρωτοβουλία που πήρε να μου απονείμει ξεχωριστή τιμή για την αποχώρηση μου από την ενεργό υπηρεσία ύστερα από 35 χρόνια αδιάλειπτης προσφοράς στην εκπαίδευση και στη μόρφωση των νηπίων. Την ευχαριστώ για τα ζεστά της λόγια πλημμυρισμένα από αγάπη για το πρόσωπό μου.
Της εύχομαι ολόψυχα να έχει υγεία, να δουλεύει με όρεξη, να προσέχει το Νηπιαγωγίο καλύτερα από μένα και να τερματίσει ευδοκίμως την επαγγελματική της σταδιοδρομία. Πρέπει να ευχαριστήσω το σύζυγό μου και τα παιδιά μου, που με βοήθησαν  πάρα πολύ με τον τρόπολ τους φυσικά όλα αυτά τα χρόνια.
Θα ήθελα όμως να μοιραστώ την τιμή και την αγάπη μαζί σας για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί πιστεύω πως όταν κάποιο άτομο αποδίδει τιμές σε άλλους, τότε μέρος της τιμής ανήκει στον τιμώντα ως πράξη ανωτερότητας και ευγένειας. Δεύτερον, μια μοιρασμένη χαρά γίνεται πολλαπλάσια χαρά.
Ο Απόστολος Παύλος είπε στο μαθητή του Τιμόθεο: “Η στιγμή της αποχώρησης μου ήλθε. Έχω αγωνισθεί τον καλό αγώνα, έχω φτάσει στο τέλος του δρόμου της αρετής και της τήρησης του Καθήκοντος, έχω διαφυλάξει την πίστη. Λοιπόν, μου απομένει ο της δικαιοσύνης στέφανος”.
Και ο της δικαιοσύνης στέφανος είναι η αποψινή απονομή τιμής προς εμένα. Μιας τιμής προς πλημμυρισμένη από την αγάπη της κ. Μαρίας και όλων σας, αγάπη Χριστιανική σύμφωνα με το πνεύμα της Γέννησης  του Θεανθρώπου, που απόψε όλοι μαζί θα γιορτάσουμε εδώ στο Νηπιαγωγείο”.