Ωστόσο όσοι πέρασαν από το περίπτερο της “ΤΕΧΝΗΣ”, είδαν μια εικαστική παρέμβαση, ρεαλιστική και εύγλωτη, που σχολίαζε την επικαιρότητα, το “καυτό” θέμα των πυρκαγιών. Στη μία γωνία του περιπτέρου ήταν το καμμένο δάσος, με τη στάχτη και τα αποκαϊδια να δίνουν έντονα την αίσθηση της καμμένης ολόμαυρης γης.
Στα ολόμαυρα και απογυμνωμένα κλαδιά ένα νεκρό πουλί, έκφραση της απόλυτης καταστροφής της πανίδας και της χλωρίδας. Στην άκρη του δάσους ο εμπρηστικός μηχανισμός, που προκάλεσε την πυρκαγιά, το “ανθρώπινο χέρι” ο αυτουργός αυτής της κόλασης, αυτού του σεληνιακού τοπίου, δηλωτικό ότι τίποτε δεν έγινε “τυχαία”, ή από “λάθος”. Ένα μικρό, πράσινο κλαδάκι πάνω στην καμμένη γη άφησε να λειτουργεί μια αμυδρή ελπίδα για αναδάσωση και επανεμφάνιση ζωής στο τοπίο...
Από τη μιά πλευρά του δάσους υπήρχαν τούβλα στιβαγμένα, ένα μυστρί, ένα σκεπάρνι και τσιμεντολάσπη... όλα έτοιμα για την οικοπεδοποίηση του, ολοσχερώς, κατεστραμένου δάσους. Από τη άλλη πλευρά του δάσους υπήρχε άμμος απλωμένη, με πεταμένα χαρτιά, πλαστικά, μπουκάλια και άλλα σκουπίδια που έδιναν την αίσθηση της εγκατάλειψης και της ερημοποίησης του τοπίου... κάπου ψηλά στον τοίχο ένα μεγάλο γιατί;
Το περίπτερο της “ΤΕΧΝΗΣ” ήταν, όντως, ξεχωριστό, δημιούργησε έναν φόβο για το μέλλον του τόπου μας και προξενούσε ένα αίσθημα καταθλιπτικό. πέτυχε το στόχο του. Σίγουρα δε, απετέλεσε μια πρόταση για την άλλη μορφή, που θα έπρεπε να είχε η εμποροπανήγυρη, τουλάχιστον όσον αφορά τους μετέχοντες φορείς πολιτισμού της πόλης μας.
Άλλωστε ο δήμαρχος ήδη ανέφερε, ότι η μέχρι τώρα συγκεκριμένη μορφή της εμποροπανήγυρης έχει κλείσει τον κύκλο της.
Μήπως λοιπόν, η “ΤΕΧΝΗ” με το φετινό περίπτερό μας δείχνει το δρόμο;