Από νωρίς εκείνο τον χειμώνα του ’70 έπεσε μια επιδημία γρίππης στη μικρή πόλη, πρωτεύουσα της Παιονίας, αρκετά σοβαρής μορφής. Υψηλός πυρετός, που έμπαινε με ρίγος, έντονο κεφαλόπονο, καταρροϊκά φαινόμενα, γενικευμένες μυαλγίες, κακουχία, εξάντληση τα συμπτώματα. Όταν έμπαινε ο ιός σε ένα σπίτι, δεν έβγαινε, αν δεν είχε περισσότερα του ενός τουλάχιστον κρούσματα, ανά 3 – 5 ημερών διαστήματα το καθένα.
Εκείνα τα χρόνια και μέχρι της εφαρμογής του εθνικού συστήματος υγείας στην Ελλάδα την δεκαετία του ’80, οι γιατροί των νοσοκομείων, όλοι οι γιατροί, διευθυντές, επιμελητές, βοηθοί μετά η άνευ ειδικότητας, είχαν δικαίωμα να ασκούν και ελεύθερο επάγγελμα. Εμείς, οι βοηθοί, στη Γουμένισσα, μη διαθέτοντας, ως εκ της ιδιότητάς μας, ιδιωτικά ιατρεία, περιοριζόμασταν σε κατ’ οίκον επισκέψεις, λίγες, είναι αλήθεια, φορές, όταν και εφ’ όσον μας προτιμούσε ο ασθενής η οι οικείοι του και συνήθως όταν δεν εύρισκαν άλλον γιατρό.
Ας μη νομισθεί, ότι κάναμε ελεύθερο επάγγελμα. Ούτε ότι η αμοιβή ήταν το ζητούμενο! Συνέβαινε σε έκτακτες περιπτώσεις, όπως και σε περιπτώσεις μαζικών κρουσμάτων γρίππης, με τις βραδινές εξάρσεις, όπως στην αρχή αναφερθήκαμε.
Εκείνο το βράδυ με κάλεσε στο σπίτι, ένα νοικοκυρεμένο σπίτι, λίγο παρακάτω από την Παναγία και το οικοτροφείο των μαθητών, ένας σοβαρός Γουμενισσιώτης νοικοκύρης και παραγωγός, Θάνος νομίζω το όνομά του, για να εξετάσω την γριά μητέρα του, που ανέβασε υψηλό πυρετό.
Η διάγνωση της γρίππης μέσα σε γενικό επιδημικό κλίμα είναι σχετικά εύκολη, αλλά η ανησυχία των ασθενών είναι μεγάλη και οφείλεται στα θορυβώδη ενοχλήματα, που θέλουν άμεση αντιμετώπιση, από τον γιατρό επιλογής.
Στις ιώσεις, όπως η γρίππη, κανονικά δεν δίνουμε αντιβιωτικά.  Αντιμετωπίζονται με συμπτωματική αγωγή, αντιπυρετικά, αντιβηχικά, κλπ., εκτός από επιπεπλεγμένες περιπτώσεις. Πολλές φορές όμως φορτώνονται φάρμακα, είτε από επιμονή των ασθενών, ίσως και από αδυναμία των ιατρών για την εκατό τοις εκατό βεβαιωμένη διάγνωση, που συνήθως γίνεται με μία απλή εξέταση, τους κάνει υποχωρητικούς και ενδίδουν στις απαιτήσεις ασθενών και περιβάλλοντος.
Στη προκείμενη περίπτωση έγραψα απλή συνταγή με το αντιβιωτικό Vibramycin (τετρακυκλίνη) 1χ2, (πρωί – βράδυ), αντιπυρετικό το Lonarid σε χάπια επί πυρετού, και ένα Codocof σιρόπι για το βήχα.   
Μετά την αναγραφή της συνταγής και τις καθησυχαστικές μου συστάσεις βλέπω τον περιποιητικό και ευγενικό Θάνο, νομίζω Καλδής το επώνυμο, να με προσφέρει, με πολύ τακτ, πλην της επίσκεψης και ένα δικτυωτό σακκί, γεμάτο ωραία και αρωματικά κόκκινα μήλα παραγωγής του, ήταν δεν ήταν είκοσι κιλά. Το είχε ετοιμάσει από πριν!
Προσπάθησα να το αποποιηθώ ευγενικά, γιατί δεν το θεωρούσα κομψό και πρέπον. Επικαλέσθηκα ότι δεν είχα σπίτι, οικογένεια, ούτε και αυτοκίνητο για να το μεταφέρω. Στάθηκε αδύνατο!
Επιστράτευσα και το τελευταίο επιχείρημα:
…Είναι πολλά ένα σακκί μήλα, φίλε Θάνο, πόσα πρέπει να καταναλώνω την ημέρα, για να τα αποτελειώσω όλα;
Η απάντηση ήρθε αφοπλιστική!
…Δύο μήλα το πρωί, δύο το μεσημέρι, και δύο το βράδυ, γιατρέ…
Οπότε και εγώ στο ίδιο πνεύμα, ερωτώ :
…Προ του φαγητού, ή μετά το φαγητό, Θάνο;
Για να εισπράξω αβίαστα από τον καλό Γουμενισιώτη:
…Μετά το φαγητό, γιατρέ…, για να με αφήσει εμβρόντητο με την ετοιμότητα και την επιμονή του.
Φορτώθηκα το σακκί στον ώμο και τράβηξα το ανηφοράκι για το νοσοκομείο της Γουμένισσας, που όπως έπεσε και το βραδυνό σκοτάδι, μου φάνηκε, πως έφτασα πιο σύντομα, με γρήγορες δρασκελιές, χωρίς να με δει κανείς! ( αυτό το τελευταίο ήταν και το ζητούμενο…)

ΠΡΟ  Ή  ΜΕΤΑ  ΤΟ  ΦΑΓΗΤΟ Νο 2!
Στον αντίποδα του μετά φαγητό των μήλων του ευγενικού Γουμενισσιώτη του πρώτου καιρού, μου έρχονται στο νου για να προσθέσω και τα προ του φαγητού χάπια του απαιτητικού Καυκάσιου από το Χορήγι, αργότερα.
Μία συνηθισμένη και προσφιλής ερώτηση των ασθενών προς τον ιατρό, λίγο πριν αποχωρήσουν από το ιατρείο με την συνταγή στο χέρι είναι η σχέση με το φαγητό της λήψης των φαρμάκων. Αν θα τα παίρνουν με γεμάτο ή άδειο στομάχι, προ ή μετά το φαγητό δηλαδή.
Σε γενικές γραμμές τα φάρμακα καλό είναι να παίρνονται με άδειο στομάχι, για να έχουν καλύτερη απορρόφηση, και για να μην αδρανοποιηθούν από τυχόν χημική αντίδραση με τα φαγητά. Εκτός εάν αποδεδειγμένα είναι ερεθιστικά του στομαχικού βλεννογόνου, όπως π.χ. η ασπιρίνη, ή τα αντιφλεγμονώδη λεγόμενα φάρμακα, αυτά που δίνονται για τα αρθριτικά, που, όταν χορηγούνται, καλό είναι να  δίνονται μετά το φαγητό, για τους παραπάνω λόγους, αν και το θέμα είναι περισσότερο πολύπλοκο.
Το φαινόμενο, αυτό καθ’ εαυτό, δεν είναι παρεξηγήσιμο, αν και ο γιατρός ξέρει ποια φάρμακα πρέπει να δίδονται μετά το φαγητό, οπότε σπεύδει αφ’ εαυτού να το τονίσει, γι’ αυτό και όταν δεν το επισημαίνει, εννοεί, ότι πρέπει να λαμβάνονται με άδειο στομάχι.
Ωστόσο, μερικοί, είτε από υπερβολικό ενδιαφέρον, ή για να υπενθυμίσουν τον ιατρό την ‘παράλειψη’, που όμως αυτούς δεν τους διαφεύγει, μερικοί δε, κυρίως μεταξύ των, όχι και τόσο ‘αθώων’ Ποντοκαυκασίων, ρωτούν, για να ρωτούν!
Ο φίλος μας Π. Χ. από το Χορήγι, αφού εξετάσθηκε και αποχώρησε από το ιατρείο, αυτό της οδού Γ. Καπέτα 14, με τις πολλές τις σκάλες, επέστρεψε ύστερα από λίγο, ασθμαίνων, κρατώντας την συνταγή, και με επιτατικό ενδιαφέρον, ότι αποκαλύπτει ‘ασυγχώρητη’ αμέλεια του ιατρού, για να ρωτήσει: (αν και πληρώνεται για αυτό)
…Αβούτα τα φάρμακα, δείχνοντας την συνταγή, καλά εδέκες με ατα, αλλά ’κί είπες με, πώς θα τρώγ’ ατα! …Προ του φαγητού,  γιόξαμ μετά το φαγητό! (Αυτά τα φάρμακα καλά μου τα έδωσες, αλλά δεν μου εξήγησες πως θα τα παίρνω, προ του φαγητού ή μετά το φαγητό;).
Ήδη είχα στο εξεταστήριο άλλον ασθενή προς εξέταση και δεν είχα χρόνο και διάθεση για περισσότερο διάλογο. Αρκέστηκα σε ένα σύντομο και κοφτό αλλά σωστό και ηχηρό, …προ φαγητού, για να συνεχίσω την εξέταση του άλλου.
…Δεν άκουσα καλά γιατρέ…, …Δεν κατάλαβα…, επέμενε, αποφασισμένος να μη φύγει, αν δεν πάρει σαφείς οδηγίες.
 …Προ του φαγητού, επανέλαβα δυνατά! …Προ…, προ…, κατάλαβες; … Δέβα σο καλόν…( Προ… προ φαγητού, κατάλαβες; …Άϊντε, αφού κατάλαβες, άφησέ με, έχω δουλειά, πήγαινε στο καλό…)
Οπότε ακούω, πριν κλείσει η πόρτα:
Προ είπες, γιατρέ; ... Καλά εκ’σα! Εγροίκ’σα! …Θα τρώγω και ύστερα, αέτσ’ ’κί έν; …Ατό εθέλνα να ερώτανα!... Ευχαριστώ!
(Προ είπες, γιατρέ; …καλά άκουσα… Θα φάγω κι ύστερα, έτσι δεν είναι; Αυτό ήθελα να ρωτήσω! Σ’ ευχαριστώ)!
Κάνε όπως κατάλαβες, να πας στο καλό και να είσαι καλά, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι μ’ άκουσε, γιατί πριν τελειώσω τον λόγο μου χάθηκαν τα βήματά του από τα σκαλοπάτια του ιατρείου μου.