Ήτανε τότε που η γυναικεία αυταρέσκεια εισέβαλε στη μεγάλη πομπή, με μίνι φούστα και γόβα στιλέτο; Ήτανε τότε που η σημαία δόθηκε στον αριστούχο μαθητή απ' την Αλβανία; Τότε που οι σημαιοφόροι μουτζώσανε τους επισήμους; Τότε που εμφανίστηκε η μαντήλα;
Οι μαθητικές παρελάσεις, αντί να ενώνουν, έφτασαν να διχάζουν την κοινωνία – ή καλύτερα να πιστοποιούν τον διχασμό της. Η αγάπη της ελευθερίας που φτάνει ως την αυτοθυσία, η μνήμη των προγόνων, ο αντιφασιστικός αγώνας, η αίσθηση της κοινότητας, όλα αυτά που συγκροτούν την εθνική ταυτότητα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Σε πρώτο πλάνο στέκουνε αυτά που μας διχάζουν, ή που ανάβουν τα αίματα σε βάρος κάποιου άλλου. Ήταν άραγε αυτό που θα επιθυμούσανε για μας, οι νεκροί του '40; Ήτανε άραγε αυτό που είχαν στο νου, οι Πόντιοι πρόγονοί μας, που με την αναγγελία του μεγάλου Αγώνα ξεχύθηκαν στις πλατείες και στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού μας σταθμού, τραγουδώντας και χορεύοντας σαν να 'ταν πανηγύρι;
Κάποιοι ζητάνε πια, την κατάργηση των μαθητικών παρελάσεων. Οι περισσότεροι ανήκουν σε μια συγκεκριμένη μερίδα της Αριστεράς, που διαρκώς υπενθυμίζει πως τις παρελάσεις αυτές τις καθιέρωσε ο Μεταξάς. Δεν θέλουν να θυμούνται τις παρελάσεις της ΕΠΟΝ, ή τις μεγάλες, συντεταγμένες και πανηγυρικές διαδηλώσεις του ΕΑΜ στην απελευθερωμένη Αθήνα. Δεν είν' παρέλαση άραγε, μια τέτοια διαδήλωση; Δεν πολέμησαν οι μαθητές μας στην Εθνική Αντίσταση, δεν ρίσκαραν να μεταφέρουν σημειώματα και να γεμίζουν με συνθήματα τους τοίχους των πόλεων ενάντια στον κατακτητή;
Την κατάργηση των μαθητικών διαδηλώσεων, ζητάνε όμως και κάποιοι απ' τη φιλελεύθερη παράταξη. Θεωρούνε τον θεσμό αναχρονιστικό, παρωχημένο, “εθνολαϊκιστικό”. Στην Ευρώπη δεν παρελαύνουν μαθητές, μας λένε. Δεν συζητάνε ωστόσο, τι έπραττε η αγαπημένη μας Ευρώπη την περίοδο του μεσοπολέμου, όταν μεσουρανούσε ο Μουσολίνι με τον Χίτλερ. Μήπως περίμενε την έξωθεν βοήθεια; Μήπως τους έστρωνε το κόκκινο χαλί, περιμένοντας την ώρα που θα εκστράτευαν προς Ανατολάς; Μήπως κάποιοι άλλοι οδηγούνταν από υποχώρηση σε υποχώρηση, από ήττα σε ήττα, μέχρι που ο Άξονας γνώρισε την πρώτη του ταπεινωτική συντριβή στα βουνά της Πίνδου – στα βουνά μας;
Οι μαθητικές παρελάσεις, θα επισκιαστούν στο μέλλον και από μια νέα διαμάχη – αυτή για την συμμετοχή παιδιών προσφύγων στη σχολική μας εκπαίδευση. Με χαρά λοιπόν, μεταφέρουμε εδώ, την ανάρτηση ενός καθηγητή από το λύκειο Ελευθερούπολης:
“Προσπαθώ με τον γυμναστή του σχολείου, ματαίως να σχηματίσουμε από ένα σύνολο 300 μαθητών, δύο τμήματα παρέλασης αγοριών και κοριτσιών, συνολικά 65 παιδιά. Οι δικαιολογίες των δικών μας παιδιών απίστευτες, προκειμένου να αποφύγουν την παρέλαση...τα τηλέφωνα των γονιών, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα των κανακάρηδων στη μη παρέλαση, βροχή! Κι εν μέσω ύβρεων και απειλών, ένθεν κακείθεν, εμφανίζονται πέντε προσφυγόπουλα από τη Συρία – μαθητές μας της Α' τάξης (από τα 16 που φοιτούν) και μου δηλώνουν μέσω του Αχμέτ που γνωρίζει ελληνικά σπαστά, ότι επιθυμούν να κάνουν παρέλαση, διότι είναι υποχρέωσή τους προς το σχολείο και προς την χώρα που τους φιλοξενεί. Απόλυτη σιγή των υπολοίπων πιτσιρικάδων, συγκίνηση δική μας, δώρο στην απογυμνωμένη από ανθρωπιά και φιλοπατρία καθημερινότητά μας. Χαρισμένη η εμπειρία μας στους Ελληναράδες του πληκτρολογίου, που καλλιεργούν τον φόβο και τη μισαλλοδοξία ποντάροντας στην ημιμάθεια. Τελικά, τι σημαίνει να είσαι ΕΛΛΗΝΑΣ;”.
Πράγματι. Οι παρελάσεις των ενόπλων μας δυνάμεων έχουν να κάνουν με την υπεράσπιση του εθνικού εδάφους, αλλά αυτό μπορεί να το κάνει και ένας μισθοφόρος. Οι μαθητικές μας παρελάσεις όμως, αφορούν τα σύνορα της καρδιάς του Ελληνισμού – και η καρδιά αυτή ουδέποτε γνώρισε όρια, διότι πάντα αγκάλιαζε ολόκληρο τον κόσμο.