Σπεύδω εξ αρχής να πω ότι είμαι από τους πολλούς εκείνους, που πιστεύουν και υποστηρίζουν ότι συντελέσθηκε το έγκλημα της Γενοκτονίας εις βάρος μας. Ως εκ τούτου κρίνω, ως πρωταρχικής σημασίας την επιλογή μιας ενδεικτικής ημερομηνίας μνήμης και λοιπών επετειακών αναφορών, συνήθως την ημερομηνία της επίσημης έναρξης του εγκλήματος, όπως εκφράστηκε με τις αναίτιες δύο κυρίως συνιστώσες του, τους εξοντωτικούς μαζικούς εκτοπισμούς (εξορίες) των αμάχων και την δημιουργία των ταγμάτων εργασίας (αμελέ ταμπουρού, ή θανάτου), για τους στρατευμένους.
Όμως η 19η Μαΐου 1919 αποτελεί για τους Τούρκους, με την απόβαση του Κεμάλ στην Σαμψούντα του Πόντου, ως την επίσημη ημερομηνία έναρξης του αγώνα για ανεξαρτησία τους εναντίον των δυνάμεων διαμελισμού και κατοχής της Τουρκίας από τις νικήτριες δυνάμεις του Α΄Π.Π. μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας (κυρίως), που ήδη εγκαταστάθηκε στην Σμύρνη από 2 Μαΐου 1919. Υποστηρίζουν επίσημα και πείθουν σε διάφορα διεθνή φόρα, ότι για αυτούς όσα συνέβησαν, αποτελούν παράπλευρες συνέπειες ενός κηρυγμένου πολέμου και αυτό είναι το κύριο επιχείρημά τους για όσα τους καταμαρτυρούμε ως εγκλήματα Γενοκτονίας και μάλιστα διατείνονται επί πλέον, ότι εμείς (ο Ελληνικός στρατός) προέβημεν σε γενοκτονία σε βάρος τουρκικών πληθυσμών! Προσπαθούμε τώρα να πείσομε, αφού ήδη ορίσθηκε η 19η Μαΐου 1919 και όχι κάποια προγενέστερη, (ως έχει η πραγματική ιστορία της γενοκτονίας), ότι όσα τραγικά συνέβησαν στον Πόντο, είναι ανεξάρτητα με την Μικρασιατική εκστρατεία και ότι οι Πόντιοι δεν βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Τουρκία, ούτε ότι οι ένοπλες ανταρτικές ομάδες τους αποτελούσαν το στρατιωτικό σκέλος της πολιτικής κίνησης για την Ανεξαρτησία του Πόντου.
Διότι για εμάς η Γενοκτονία άρχισε πολύ ενωρίτερα από τις 19 Μαΐου του 1919 και μάλιστα σύμφωνα με το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών την περίοδο προ της ανωτέρω ημερομηνίας εξοντώνονται 232.556 άτομα τα περισσότερα από τα 353.000, (Μαρία Βεργέτη: Από τον Πόντο στην Ελλάδα, εκδόσεις αφοί Κυριακίδη 1994, σελ. 111), εποχή που όχι μόνον ο Πόντος, αλλά ούτε η Ελλάδα με την ουδετερότητά της ήταν εμπόλεμη με τους Τούρκους!
Από το 1916 άρχισαν οι εξοντωτικοί εκτοπισμοί αμάχων γυναικοπαίδων (λευκός θάνατος, οι άνδρες ήταν στα αμελέ ταμπουρού)) των πέραν του Χαρσιώτη ποταμού Ποντιακών πληθυσμών (Κεντρικός και Δυτικός Πόντος, ο Ανατολικός Πόντος ήταν Ρωσοκρατούμενος).
Ως καταλληλότερη ημέρα θα πρότεινα την 16η Νοεμβρίου 1916, ημέρα έναρξης επισήμως των εκτοπισμών, με πρώτους της πολύπαθης Τρίπολης εν μέσω χειμώνα, κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους τα 9/10 του πληθυσμού της. (από τις 13.000 επέζησαν 1200, Γεώργιος Σακκάς: Η ιστορία των Ελλήνων της Τριπόλεως του Πόντου, σελ. 19).
Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα στερούσαμε τους Τούρκους από το επιχείρημά τους περί εμπόλεμης κατάστασης και θα θεμελιώναμε τις απόψεις μας, ότι αυτά που έγιναν εις βάρος του Ποντιακού λαού (εκτοπισμοί, εξορίες, πυρπολήσεις, δολοφονίες, απαγχονισμοί, βιαιοπραγίες, βιασμοί, κακουχίες, πείνα, εξευτελισμοί, τάγματα εργασίας, δικαστήρια ανεξαρτησίας και πάσης φύσεως απάνθρωποι και σατανικοί τρόποι βιολογικής εξόντωσης), δεν ήταν παράπλευρες εκδηλώσεις κατά την διάρκεια ενός πολέμου από τις 19 Μαΐου του 1919, (που εορτάζουν και αυτοί ως ημέρα έναρξης του απελευθερωτικού τους αγώνα με την απόβαση στην Σαμψούντα του Κεμάλ), αλλά συνειδητή επιλογή της Τουρκικής πολιτικής σε βάρος των Ποντίων, που άρχισε τουλάχιστον το 1916 (και όχι το 1919), επί Νεοτούρκων, (Ταλαάτ κλπ), κορυφώθηκε επί Κεμάλ, ιδίως το ‘μαύρο θέρος’ (Ιούνιος – Ιούλιος κατά Θ. Παυλίδη) του 1921 και ολοκληρώθηκε με τον οδυνηρό οριστικό εκπατρισμό. Τα γράφει και ο Αμερικανός πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Χ. Μοργκεντάου (1913 – 1916) στο αποκαλυπτικό βιβλίο του ‘Τα μυστικά του Βοσπόρου’ εκδ. Τροχαλία, ότι ο Ταλαάτ των Νεοτούρκων του αποκάλυψε πολύ πριν του 1916, ότι ‘η πολιτική μας εις βάρος των χριστιανικών μειονοτήτων έχει καθορισθεί και τίποτα δεν μπορεί να την αλλάξει’
Αυτά για την επιλογή της ‘ατυχούς’ ημερομηνίας. Για εμάς βέβαια, μεγαλύτερη σημασία έχει η ομόφωνη αναγνώριση της Ελληνικής Βουλής και η αντίστοιχη από αρκετά κράτη, ότι συνέβη Γενοκτονία σε βάρος μας. Η δε γενίκευση της αναγνώρισης από κράτη και διεθνείς οργανισμούς, νομίζω, ότι είναι έργο της Βουλής και της Κυβέρνησης, ακόμη και του λόμπυ των Ποντίων βουλευτών, (αν υπάρχει) και όχι των ισχνών ώμων των Ποντιακών οργανώσεων και συλλόγων.
Κιλκίς 23.5.2018